Ateş Parçası+18

18: En büyük sarsıntı

Bir saattir evde ağlıyordum. Emre ise bana sakin olmamı söylüyordu. Fakat olamazdım çünkü annem ve babam endişeyle evden çıktılar. Okan abi ve ablam eve gelmiyorlardır. Onlara bişey olduğunu düşündüğüm için ağlıyordum. Tam elime gelen bir şeyi atacakken arkadan Emre bana sarıldı. Kokusu rahatlatıcıydı ama şuan istesemde gevşiyemiyordum. Kendimi yere bıraktım. "Ya bir şey olduysa Emre, dayanamıyorum!" Dedim isyanla. Saçlarımı okşuyor arada öpüyordu. "Güzelim Allah için sakin ol bak bir şey olsa haber verirler" dedi o da üzgün sesle. "Verirlerdi dimi?" Dedim. Başını salladı ve beni kucağına aldı. Beni kendi odama getirdi. "Seni çok seviyorum miniğim" Miniğim demişti,sesi bana huzur verirken yavaş yavaş gözlerimi kapatıyordum.

Kalabalıktan gelen seslerle gözümü açtım. Ağlama sesleri, bağırış sesleri geliyordu. Üstümdeki battaniyeyi atarak odadan çıktım. Aşağıya indiğimde dayım ve teyzem de aşağıda ağlıyordu. Emre ise bir köşede oturmuş dizini titretiyordu. Beni görünce gözlerindeki endişeyi hissettim. Birden herkes bana döndü. " Ne oluyor Emre?" Dedim. En güvendiğim insanın kucağına koşarak. "Bebeğim odana-" sözünü kestim. "Ne oluyor Emre!" Diye sesimi yükseltim. Ortadan bir kadın "Annen ve baban vefat etmiş güzel kızım" dedi ağlayarak. Geçirdiğim şokla ayakta duramıyordum ama oturmak dahi istemiyordum da. Emre beni kendine çekmeye çalışıyordu. "Anne!" Evin içinde bağırmaya başladım. Gözlerim bulanıklaşıyor etraf dönüyordu. Emre de arkamdan gelip beni sakinleştirmeye çalışıyordu. "Anne, Baba!" Evden çıkmak için kapıya koştum. Kapıyı açıp kendimi dışarı attım. "Bebeğim!" Emre bağırsada algılamakta zorluk çekiyordum. "Emre annem nerde!?" Bağırıyordum sadece. Kendimi sabahki gibi yere bıraktım. Anında benimle beraber Emre de çöktü. "Güzelim nolur sakinleş" dedi beni göğsüne çekerek. Hıçkırıklarımı bile nerdeyse duymuyordum. Gözlerim kayıyor vücudum uyuşuyordu.