အခန်းနံပတ်၁၃(completed )

အပိုင်း(12)

အား...နာတဃ်ငဃ်ငဃ်....မောင်နာတဃ်...

နာကျင်မူကြောင့်အသံအိုးကွဲမတက်အော်ဟစ်နေသော်လည်း ကူသူကဃ်သူကားမရှိ.....

စေမင်းပိုင်၏မျက်ဝန်းများသည်လည်းအလင်းရောင်
တို့အားမမြင်ရတော့.....
သွေးစိမ်းရှင်ရှင်ထွက်ကာ မျက်လုံးတို့ကမူ မရှိတော့ချေ...

အခန်းငဃ်လေးအတွင်းရီမောသံတိုးလျလျထွက်လာကာ သိပ်မကြာပါဘူးမောင်ရဃ်ငဃ်ငဃ်က အဆုံးသတ်ပေးမှာပါ....

အခြေအနေကမှားဃွင်းနေသည်ကိုသိသောအခါစေပိုင်သည်
ခလုတ်တိုက်မှအမိတဆိုသလိုပင်
အဆောင်လက်ကောက်ငဃ်အားသတိရလေတော့သည်။

လက်ကောက်ငဃ်အားအသဲအသန်ရှာဖွေသော်လည်းမျက်လုံးများကမမြင်ရတော့သောကြောင့်အဆင်မပြေချေ..

မောင်က အဲဒီအမိူက် အဆောင်လက်ကောက်ကိုရှာနေတာလား....ထွက်ပြေးချင်နေတာလား...ငဃ်ငဃ်ကိုထပ်ပြီးထားခဲ့မလို့လား...

ငဃ်...မင်းငါကိုဘာကြောင့်ခုလိုလုပ်ရက်ရတာလဲ...

ထွက်သွားလို့မရတော့ဘူး...ဒီညအကုန်အဆုံးသတ်ပေးမဃ်ငဃ်ငဃ်က....

ငါမင်းအရုပ်မဟုတ်ဘူးငဃ်..

စကားသံဆုံးသည်နှင့်တခစ်ခစ်တအီအီရဃ်သံများထွက်လာကာစေပိုင်၏တစ်ကိုဃ်လုံး အားအေးဓာတ်တို့လွှမ်းခြုံသွားသည်ကိုခံစားလိုက်ရလေသည်...

အကြောက်တရားကနှလုံးသား၏အောက်ခြေမှပေါက်ဖွားလာကာစေမင်းပိုင်ထိုနေရာကြီးမှထွက်ပြေးလိုစိတ်၁ခုသာရှိတော့သည်။

ထရပ်ကာပြေးသော်လည်းအေးစက်စက်လက်တစ်ဖက်ကပခုံးပေါ်ရောက်လာကာခပ်သြရှရှအသံကြီးအား
နားအနောက်ဘက်မှကြားလိုက်ရလေသည်။

မောင်...ငဃ်ကိုချစ်လား..

ငါမသိဘူး....လွှတ်ပေးပါ....လွှတ်ပေးပါ....

ချက်ချင်းဆိုသလို စေပိုင်၏ဒူးနှစ်ဖက်မှာခွေကျသွားကာခြေတလုံးအရိုးတို့ကျိုးကျေသံအားကြားလိုက်ရတော့သည်။

နာကျင်မူကမခံမရပ်နိုင်လောက်အောင်ပင်...
အသက်ရူသံတို့က တစ်ချက်တစ်ချက်မြန်လိုက်နှေးလာလိုက်ဖြင့် နာကျင်မူတို့လွတ်ကင်းရာ မေ့လျော့ခြင်းဆီသို့ဦးတည်သွားလေပြီ....