KALP KIRIKLIĞINDAN ÖLENLER
1 - Misafir
"Kuğular, eşleri ölünce dayanamayıp kısa sürede kalp kırıklığından ölürlermiş. Peki sen benim ölümüme ne kadar dayanabileceksin?"
↠
Son Feci Bisiklet, Bu Kız
Labrinth & Guestave Rudman, The Lake
↠
Annem bana her zaman kimseye güvenmememi söylerdi. Kendisine, babama hatta içtiğim sudan bile tereddüt etmeyi öğretti bana. "Gerekirse babana bile güvenmeyeceksin," derdi bana. Şu an insanlara olan güvensizliğimden adam akıllı iletişim kuramıyorsam bunu tek sebebi annemdir.
Yaklaşık son bir saattir evimin salonunda boş boş oturmuş, bilgisayarımdan ses olsun diye açtığım bir dizi ile dışarıda yağan ve muhtemelen sabaha kadar tutacak olan karı izliyorum.
Son günlerde hayatım ciddi anlamda sıkıcı geçiyordu; belki de artık hayattan yeteri kadar zevk almamaya başlamıştım.
Herkes gibi sıradan bir insandım. Sıradan bir hayat, sıradan bir görünüş... Yoldan geçen herhangi bir insandan farkım yok. Yani insanların beni sevebilmesi için gerekli bir sebebi yoktu. Sıradandım.
Gecenin ilerleyen saatlerinde artık dışarıda kimse kalmamıştı. Çıplak bacaklarım feci bir şekilde üşüyordu; muhtemelen odalardan birinde camı açık bırakmıştım. Evim cidden çok küçüktü ama burada tek başıma yaşadığımdan dolayı bu benim için sıkıntı değildi çünkü yatak odam eve göre büyük olduğundan rahatça iki kişilik yatak sığabiliyordu.
Bam!
Gelen sesle birlikte hızlıca oturduğum yerde dikleşerek bilgisayarda oynamaya devam eden videoyu durdurdum. Bir şey düşmüş olmalıydı muhtemelen. Ama ne? Bu şey kesinlikle ufak bir şeyin düşüşü olamazdı. Kedi? Kesinlikle bir kedi için çok gürültülü bir sesti.
Çok geçmeden sürünme sesleri geldiğinde bu şey her neyse insan olacağını bile düşünmeye başlamıştım. Artık buna bakmaktan başka çarem kalmamıştı. Ayağa kalkıp çok yavaş adımlarla sesin geldiği yöne doğru ilerlemeye başladım.
Mutfak, salon ile birleşik olduğundan bulunduğum ortamda hiçbir şey olmadığından emindim. Yavaşça banyonun kapısını aralayıp kafamı içeri soktuğumda burada da hiçbir şey yoktu. En sonunda kendi odamın kapısına geldiğimde ciddi anlamda gerilmiştim. Aralık olan kapıdan ilk önce açık camdan içeri giren rüzgarı hissetim. Kapıyı elimle biraz daha araladıktan sonra yerde yatan bir çift ayakla karşılaştığımda dünyamın durduğunu hissetim. Evime bir insan mı girmişti cidden?!
Tamam, ikinci katta oturuyor olabilirim ama nereye tırmanarak kendisini camımdan içeri atabilirdi ki? Hem gecenin bu saatinde ne arıyordu da benim camdan evime girdi? Üstelik şu an benim evimde benim odamda yerde yatıyordu.
Hızlıca kapıyı ardına kadar açtığımda kelimenin tam anlamıyla donakalmıştım. Çünkü şu an odamda kanlar içinde bir kadın bedeni yatıyordu. Camımda kan lekeleri vardı, ahşap zeminde ufak bir kan birikintisi oluşmuştu.
