KALP KIRIKLIĞINDAN ÖLENLER
2 - Kaderini Kontrol Edemezsin
↠
Son Feci Bisiklet, Rahatsız Vals
↠
Annem her zaman benim için en iyisini isterdi. Kimseye ihtiyaç duymadan, özgürce mükemmel bir hayat geçirmemi isterdi. Sırf ben ileride rahat bir hayat yaşayım diye bütün servetini benim için harcardı. Beni her zaman en iyi okullarda okuturdu. Annemin hakkını asla yiyemem çünkü o benim için her zaman en iyisini isteyen biriydi.
Asla mükemmel bir çocukluk geçirdim diyemem ama kötü bir çocukluk geçirdim de diyemem. Hiç bir zaman zengin değildik. Annem beni o okullarda okutabilmek için 2-3 işte çalışırdı.
Babam bizi ben daha yeni doğduğumda terk etmişti annemin söylediğine göre. Onun hakkında tek bildiğim şey ise beni hiç sevmediğiydi.
Aden'in evimi kanlar içinde basmasının üstünden hemen hemen bir hafta geçmişti. Bu demek oluyordu ki bir haftadır Aden'i düşünüyordum. O gece hayatımda hiç çekmediğim kadar zor bir uyku çekmişim. Camlardaki kan izlerini kolaylıkla silebilmiştim ama yerdeki kanlar ahşap zeminin arlarına sızdığından dolayı sonsuza dek orada kalacakmış gibi duruyordu. Sürekli olarak gözüm o yere kaydığından dolayı içimde garip bir huzursuzluk vardı, belki de ahşap arlarındaki kurumuş kanları görmemek için oraya halımla uygun bir kilim almalıydım.
Tahmin ettiğim gibi olmuştu. O gecenin sabahında şehir her yer karla kaplı bir şekilde uyandı.
Acaba Aden eve o şekilde sağ salim varabilmiş miydi?
Sabah uyandığımdan beridir yataktan asla çıkma zahmetine girmeden saatlerdir telefonumda gezindiğimin asla farkında değildim. Aslında günlerdir yaptığım tek iş buydu, bazen yemek yemeyi bile unutuyordum. Belki de bir çeşit bunalım gibi bir şeydeydim.
Artık yataktan çıkmam gerektiğinin farkına Işıl'ın birden yanıma koşarak gelip yatağa, üstüme, atlamasıyla vardım.
Işıl hayatınızda görüp görebileceğiniz en harika insanlardan biridir. Annem de gittikten sonra yaşam nedenim olarak bi tek o kalmıştı. Neşeli, cıvıl cıvıl bir insandı kendisi. Son bir haftadır kafamı dağıtmaya ihtiyaç duyduğumdan sürekli evime gelip durdu. Işıl, gerçekten her anımda yanımdaydı. Asla beni yargılamaz, iyisiyle kötüsüyle hep yanımda olurdu.
"Burada hala yataktan kalkmamış bir prenses mi var yoksa." dedi, soğuk elini yorganın içine sokup çıplak belimi okşarken.
"Prenses de İran prensesi sanırım," dedim gülerek.
"Hadi amaaa," dedi mızmızlanır bir ses tonuyla. "Şu haline bak. Gözlerin çapak içinde, git yıka şu yüzünü."
Gerçekten artık vücudumla bütünleşmiş bu yataktan kalkmalıydım. Zaten son günlerde yaptığım tek ve benim için rutinleşmiş şey uyanıp geri uyuyana kadar yatakta yatmak ölmemek için ise yemek yiyip tuvalet ihtiyacımı gidermekti. Hatta bu bir haftadır ne yıkanmıştım ne de üstümü değiştirmiştim; saçlarımı sıksam evin yaklaşık bir aylık yağ masrafını karşılayacak haldeydi.
