Chapter 62: Protecting You In My Own Little Way

306 24 3
                                    

Huminga ng malalim si Samantha. She's a bit disappointed. Wala man lang siyang nakitang kahit na ano mula sa mga drawers at closet ni Samuella.

Walang kibo na umupo si Samantha sa king sized bed.

Wala sa mood na nagkuyakoy siya at hindi sinasadyang natabig ng talampakan niya ang mamahaling kahoy na bed frame.

Sandaling natigilan si Samantha nang makarinig siya ng 'click'.

Nang muling matamaan ng talampakan niya ang bahaging iyon ng bed frame. Nakabukas na iyon. Curious na tumayo si Samantha at saka tiningnan ang umangat na bahaging iyon ng kama.

It's a small drawer.


Hindi iyon mapapansin lalo na kung hindi naman talaga pagtutuunan ng pansin.

May makapal na binder notebook sa loob noon at isang bugkos ng susi. Walang pag-aatubili na dinampot ni Samantha ang notebook. Wala na siyang inaasahan, pero hindi niya mapigilan ang sarili na magbakasali.

What is this?

A diary?

Curious na binuksan ni Samantha ang makapal na notebook.

Property of Lala.

Sa unang pahina ay doodle lang ang nakalagay. Sa sumunod na pahina ay drawing ng isang wild poppy flower. Napakagat labi si Samantha. Sa pagkakatanda niya, as an icon of remembrance, wild poppy flowers grew on the battlefield where soldiers fought and died in World War I, indicating meanings of tenacity and enduring spirit.

Matagal na tinitigan ni Samantha ang tila buhay na buhay na drawing ng poppy flower na kinulayan ng water color.

Nang muli niyang buklatin ang pahina ng notebook, puro drawing ng kba't-ibang landscape designs na ang naroon. Very homey and warm ang bawat drawing sa bawat pages.

Dahil isa rin siyang art students, hindi mapigilan ni Samantha ang sarili na hangaan ang bawat strokes ng drawing sa bawat pahina ng binder. Isa-isang tiningnan ni Samantha ang bawat pahina. Na para bang sa paraan na iyon ay mas makikilala niya pa si Samuella.

Sa kalagitnaan ng binder natapos ang drawing.

Nang buklatin ni Samantha ang sumunod na pahina, hindi niya inaasahan ang mababasa niya.

It's better to be alone.
Though surrounded by family, they don't treat me as one,
I'm with people who I thought loved me, but sadly there's only one,
Who said mothers love their children the most? When I'm with my mom she only despises me and wants me disposed.
It's better to be alone
Even though Grandpa loved me the most
His harbor is never enough to be called my home.
People called me cheap, and wicked for gaining Granpa's favor and love,
So it's better to be alone.




Marahang hinaplos ni Samantha ang pahina na iyon. Ilang sandali din siyang natigilan. Pagkatapos niyang huminga ng malalim ay saka niya muling binuksan ang pahina ng binder.

June 03, 1991.

My grandpa suggested I study at Capital International High School because it's closer to our home, and I agreed. On the day I went to report to the school, I noticed a girl who looked very similar to me. The only difference was that she was much more cheerful and always smiling, while I tended to furrow my brow and appear arrogant.

I got interested.

I'm curious.

Why do we look so much alike?

The DivorceWhere stories live. Discover now