PATRONUN KARISI ( + 18 )

AYNI EVDE BİR GECE

Çekim bittiğinde Ümit Bey tarafından izinli olarak eve gönderilmiştim. Ve tabii akşama hazır olmak kaydıyla.

İyi ki de eve erken gelmiştim. Çünkü üç saattir ne giyeceğime karar verememiştim. Bir yanım bugün çekimdeki gibi bir kıyafet seç derken diğer yanım da gündelik kıyafetten yanaydı. Sanırım böyle  bir davete gündelik kıyafet haksızlık olurdu. Çekimdeki gibi yine bem beyaz vücudumu bir tutam ortaya çıkaran dekolteli ve dizime kadar gelen kırmızı askılı elbiseyi üzerime giyinirken dizlerime kadar uzanan hafif dantelli çorabı giyindim. Böyle bakınca çekimdekinden de abartılı bir giyinişe sahip olduğumu düşünerek nedense utandım ve üzerime de ince siyah bir ceket aldım. Şimdi daha iyi gibiydi. En azından daha sade...

Tam -"Şimdi tamam." Dediğim anda kapının zili heyecanla öttü. Aslında heyecan kalbimdeydi. Şu an da patronumla sıradan bir yemeğe değil de yakışıklı bir adamla bir randevuya çıkacak gibi hissediyordum. Bir türlü kendimi bu duygulardan alıkoyamıyordum.
-"Of Allahım!"

İçimden kendime sitemler ederek kapıya yöneldim ve kapı deliğinden baktım. Kimseler görünmüyordu. Şaşkınlıkla -"Kim o" diye karşılık verdiğimde kapının zili yeniden çalmaya başladı. Acaba çocuklar oyun mu oynuyor? Diye düşünürken -"Biz geldik. En güzel bahçelerden" diye bir ses duyuldu. Ümit Bey' in çocuksulaştırdığı sesiydi ve kapı deliğinden baktığımda bordo beyaz ağırlıklı bir çiçek demetini uzatmıştı.

Tebessüm ederek kapıyı açtığımda Ümit Bey tam da karşıma geçerek -"Buyrun ailemizin değerli mankeni" diye çiçek demetini bana uzattı. Ben çiçek demetindeki güzelliğe bakarken o gülümsüyordu. Ama bir yandan da vücudumda göz gezdirdiğini hissedebiliyordum.
-"Teşekkürler Ümit Bey." Diyerek gülümsedim.
Sonra ciddileşti. -"E hadi rezervasyona geç kalacağız" derken elimi tuttu ve çekiştirdi.
-"Durun Ümit Bey anahtarımı alayım"

Gülümseyerek çiçeği odama bıraktım ve son bir kez aynaya bakarak kendime çeki düzen verip anahtarımı aldıktan sonra kapıdan çıktım.

Yol boyunca Ümit Bey' in yarına yetiştirilmeye çalışılan reklamla ilgili düşüncelerini ve yine beni bu zamana kadar neden fark edemediği ile hayıflanmalarını- Bunlar hep bir iltifattı- dfinlesem de onun sıcak esprileri karşısında da istemsiz gülüyordum. Ümit Bey beni bir girdaba almıştı ve karşı koyamıyordum.

Ve restaurantta geldiğimizde -"Artık iş ortağı sayılırız. Bana sadece Ümit de. Bey i kaldırıyorum. En azından bugün için."
Şaşkın bir ifadeyle -"Tamam Ümit Bey..." Ümit Bey' in kızgın bakışlarından sonra dudaklarımı ısırarak -"Ümit" diye devam ettim. Sanırım Ümit Bey' in bu ısrarı ona karşı beni daha özgüvenli yapacaktı ve bunun iyi mi kötü mü olduğunu bilmiyordum.

Sandalyemi çekerek beni oturmaya davet ederken onunda aslında bu akşam  için özel hazırlandığını fark ettim. Özenle taranmış saçlar, güzel bir takım ve sanırım bir de sakallarına bakım yaptırmıştı.

Sonra da kendisi karşıma oturdu. İlk defa bu restaurantta geliyorduk. Gözlerim bir an manzaraya gittiğinde İstanbul'un büyüleyici güzelliğini tepeden görüyordum. Fark etmiş olmalı ki -"Ee  nasıl buldun" diye sordu.
-"Güzel, çok güzel" diye yanıtlarken garson geldiğinde siparişleri benim adıma da kendisi verdi.
-"Buranın en popüler yemeğini ve en güzel şarabını söyledim ama değiştirmek istersen " derken bana baktı.
-"Size  uymak isterim Ümit Be... Ümit" dedim.

Gülümseyerek -" Tamamdır o zaman." Dedi ve sanki vücudumda göz gezdirdi.
Bu kaçamak bakışlar normalde beni tedirgin ederdi ama Ümit'in kiler -Bundan sonra sanırım Ümit diyeceğim- beni yumuşatıyordu.

-"Keşke Güliz Hanım'ı da çağırsaydınız?"Dedim tekrar manzaraya bakarken. Tabii ki bunu söylerken ciddi değildim. Sadece merak ediyordum. Güliz Hanım ile olan evliliğini hep yapay bir ilişki gibi bahsediyordu.
Derin bir iç çekişle onun da gözleri manzaraya gitti.
-" Evliliğimizin formalitesini biliyorsun" dedi yüzünü bana çevirerek. -"Normalde birbirimize saygı duyardık. Ama son bir kaç. Son bir aydır işler hiç iyi gitmiyor. Yani zaten zoraki bir evlilikte çocuk istemiyorum."