Las ten jest szary i brak mu życia,
Korzenie swe roztacza, dociera nimi wszędzie ,
Puste przestrzenie wokół nie są tu przenośnią
Wymarło tutaj życie z zieloną wiosną.
Pagórki tak pięknie zieleniły się przed laty,
Od komend obcych głosów wymarły kwiaty,
Padały strzały i niewypowiedziane błagalne szepty.
Czy karano ich za to, że posiadali strzelby?
Drzewa znają dobrze, każdy fragment mogiły.
Nie znalazły tam ani broni ani nadludzkej siły.
Tak trudno teraz zielenić się gdy wokół umarli.
Powiedz lasku, jak Oni tak mogli?
Gdy wiatr zawieje i poruszy lekko drzewa,
Gałązki lasu nieznacznie zmieniają swe miejsca.
Drapieżne oko wilka zobaczy od razu,
Jak Ty lasku w oznakę pamięci, krzyżowe formujesz przejścia.
23 kwietnia 2014r.
©niepozwolimzapomniec
BẠN ĐANG ĐỌC
Zakazali nam być sobą.
Thơ Ca"Zakazali nam być sobą " - to cykl wierszy mojego autorstwa w których skład wchodzą min. : " Oni tam nadal są " " Szary las " " Kat " "Talizman" "Oświęcim" "Ballada" "Czarne krzyże" Wiersze,książki i inne ciekawe teksty które w pewnym stopniu...
