The Sweet Badboy Wants The Stubborn Girl. (Deel 1 en 2) #wattys2018

10

"Nou?" Vroeg ik nogmaals.

"We wilden geen zoon." Zei mijn vader ineens.
"Auwtsss." Ik keek naar Jason. "En ik ben ook boos op jou." Zei ik. "Snap ik." Zei hij "Waarom? Waarom heb je nooit de waarh-" "oh je zei snap ik." Verbeterde ik mezelf.

"Wat is hier aan de hand dan Jason? Waarom vertelde je het nooit aan mijn dochter? Als je toch zo dichtbij was?" Vroeg mijn vader. "Je kunt me ook gewoon zoon noemen." Bromde Jason. "En ik wou het niet vertellen, want dat zou Roxi's hart breken." Zei hij.

"Ahw lief, nee niet lief. Je bent een broer." Zei ik snel. "Dat maakt niet uit. Ik moet nu op straat leven, want Randell laat me er nooit meer in. Tenminste hij vlucht voor zijn leven op dit moment." Zei Jason.

"Mam, pap? Ik sta er op dat jullie het goed maken met Jason en hem weer in huis nemen als jullie zoon en hem ook zo behandelen.
En wou wat klink ik als een volwassene." Ik lachte. "Ja Roxi heeft gelijk. Ik verdien ook ouders." Zei hij.

Er viel een korte stilte.

"Mij best." Zei mijn vader. "Mam?" Vroeg ik. "Oké." Zei ze. "Agent alstublieft laat me vrij?" Smeekte ik. "Roxi gedraag je!" Riep mijn moeder. "Zoals ik al zei. De komende dagen niet." Hij liep weg. "Shit." Mopperde ik. "Taalgebruik." Zei mijn vader. Dit keer zonder te schreeuwen.

"We komen morgen terug." Zei mijn moeder. "Oh.." Ik keek omlaag. "Maak je geen zorgen. Je zit hier onder bescherming. Niet in de gevangenis. Dus je krijgt wel lekker eten en veel dingen die je graag wilt." Ze probeerde me gerust te stellen. "Oké, bye." Zei ik.

"Waarom blijf jij hier?" Vroeg ik. "Ik.. ik denk ik maak het goed door bij je te blijven totdat Randell gepakt is." Zei hij en ging zitten. "Je kan het goed maken door een patatje te halen bij een patatboer." Zei ik.

"Waarom?" Vroeg hij. "Het was geen vraag." Zei ik. "Wat voor saus?" Vroeg hij. "Het liefst mayonaise met ketchup." Zei ik.

*

Jason liep naar buiten. Hij had tegen de agenten gezegt dat hij bij Roxi bleef zolang Randell gezocht werd. Hij had veel aan zijn hoofd.

Roxi is mijn zus, maar waarom had ik echte gevoelens voor haar? Of heb? Dacht hij. Hij denkt ook vaak terug aan hun ontmoeting. Hoe koppig ze was.

Hij lette niet op en botste tegen iemand aan. "Oh sorry." Zei hij. Hij verwachtte ook zo'n koppige tegenwoord. "Oh, geeft niet. Ik keek ook niet uit." Zei ze. "Gelukkig." Jason wou verder lopen, maar het meisje pakte zijn hand.

"Geloof je in liefde op het eerste gezicht?" Vroeg ze. Wtf? Da's precies wat ik tegen Roxi zei. "Nee." Loog hij. "Moet ik dan nog een keer botsten?" Vroeg ze. "Nee dat hoeft niet. Nee.." Jason wou weer verder lopen. Het meisje rende achter hem aan. "Ik bedoel misschien kunnen we iets samen doen?" Vroeg ze. "Hoezo ik ken je nog niet eens." Zegt hij.

Wauw déjà vu! Ik weet precies hoe Roxi zich voelde. Dacht hij.

"Geef me een kans." Vroeg ze. "Je naam?" Vroeg hij. "Jessy. Jij?" Ze liep verder achter hem aan. "Jason." Hij keek haar geen enkele seconde aan. "Toe nou?" Smeekte ze. "Hah." Zuchtte hij.

"Wat botsingen allemaal wel niet kunnen doen." Hij stopte. "Ik wil graag een vriend worden, maar meer niet." Hij gaf zijn nummer. "Maar ik wil kijken of we meer kunnen worden. Please?" Jason werd gek van haar gezeur.

"Oké! Ik moet nu gaan. Ik moet terug naar het politie bureau." Zei hij. "Dat geeft geen goede indruk zeker?" Vroeg hij. "Zit je zelf erin?" Vroeg Jessy. "Nee mijn zusje. En vraag er maar niet verder naar. Ik ga nu en app me maar." Hij liep weg en Jessy knikte.

"Hallo, wat mag het zijn?" Vroeg de patatboer. "Eén patatje met mayo en ketchup en een met pindasaus." Zei Jason. "Komt eraan."

Hij deed het patat in de frituurpan. Ik voel nou wat Roxi voelde dacht hij. "Alstublieft, dat is dan vijf euro." Zei hij. "Dank u wel." Hij gaf het geld en nam het patat mee naar het politie bureau.

*

"Jij bleef lang weg." Zei ik. "Ja klopt." Zei hij en gaf mij het patat. Ik begon de mayo en de ketchup door elkaar te roeren. "Gadver." Zei Jason.

Ik stopte een patatje in mijn mond omdat hij brak tijdens het roeren. "Wat?" Vroeg ik terwijl ik hem op at. "Wat doe je met je saus?" Vroeg hij. "Roeren? Dat zie je toch." Zei ik koppig. "Da's toch goor?" Hij nam een patatje.

"Nee, er zijn veel mensen die mayo en ketchup door elkaar roeren en dan opeten. Hoor." Ik nam weer een patatje.

"Oké, ik zal het nooit doen. Geef mij maar pindasaus." Zei hij. "Nice. Ik haat pindasaus. Gewoon goor." Zei ik. "Wat? Ik geil er op." Zei hij sarcastisch. "Gadver Jason!" Gilde ik. "Ja pindasaus is goddelijk." Zei hij terwijl hij een patatje nam met een hele dot pindasaus.

"Genoeg over sausjes." Zei ik lachend. "Ja. Ik hoop dat Randell snel opgepakt wordt. Dan kan jij eruit." Zei hij. "Ik hoop het ook-" ik keek naar mijn saus.

"Oh trouwens ik noem het... mayo-ketchsaus." Zei ik trots.

"Hahahaha!" Lachte hij. "Ik vind hem goed bedacht." Ik keek trots naar Jason. "Helemaal mooi. Helemaal mooi." Na het lachen aten we onze patatjes op.

-

Herschreven op 13-05-16