Verblind

Hoofdstuk 1

Ik ging uit met een vriendin, ik haatte uit gaan. Er was toch niks aan, een beetje bewegen op muziek terwijl iedereen om je heen ladderzat was? En als ze nog niet ladderzat waren, deden ze een poging tot ladderzat worden. Ik begreep de lol niet, maar ja wie was ik?

Die vraag vond ik trouwens moeilijk te beantwoorden. Wie was ik eigenlijk? Soms wist ik het zelf niet eens. Ik bedoel, ik was Julia ter Velde, een meisje van zeventien met een doodgewoon en saai leven.  Maar over mijn persoonlijkheid praten was een onmogelijke opgave. Ik was vreemd, denk ik. Misschien dat ik dit daarom ook niet leuk vond. Elk normaal tienermeisje vindt het toch leuk om uit te gaan? Om random jongens te zoenen, gewoon voor de lol. Kennelijk was ik niet normaal. Zo, had ik gelijk een deel van de onmogelijke vraag opgelost. Ik was Julia ter Velde, een abnormaal meisje van zeventien.

‘Juul!’ riep Mylène. Direct keek ik op. Ze schudde mijn wakker uit mijn nutteloze gedachte. Waarom dacht ik in godsnaam na over zulke vreemde, bijna filosofische vragen tijdens het uitgaan, tijdens het feesten.

‘Wat is er?’ schreeuwde ik in Mylènes oren, omdat ze het door de harde muziek anders niet zou horen. Mylène wees slechts naar de bar. Ik zal wel achterlijk zijn geweest, maar ik snapte er niets van.

Dit bewees maar weer dat ik vreemd was. Zulke simpele gebaren begreep ik niet eens. Ze bedoelde waarschijnlijk dat ze iets wilde drinken. Maar ik keek haar aan alsof ze mee we op een driekoppig koe met acht poten, die in plaats van zwarte vlekken rode had. Helaas stond deze er niet.

Mylène bleef naar de bar wijzen en volgde met mijn blik haar vinger. Ze was mijn beste vriendin, maar we leefde in compleet verschillende werelden. Zij in die van haar, ik in die van mij, wat niet heel raar was. Ik leefde in de wereld van school, serieus je huiswerk maken en af en toe afspreken met vriendinnen. Mylène leefde in de wereld van uitgaan, drank en jongens. Het verschil lijkt me wel duidelijk zo.

Toch krijgt Mylène mij elke keer weer mee uit en elke keer vermaakt zij zich, versiert ze jongens, zoent ze ze, krijgt ze gratis drankjes, terwijl ik toekijk. Dat laatste is misschien ook wel mijn schuld, ik bedoel ik had ook meer mijn best kunnen doen om jongens te versieren, dan had ik echt allang een jongen kunnen zoenen en wist ik ook eens hoe dat was. Maar ik deed dat niet. Ik wachtte tot ik iemand echt leuk vond. Volgens mij kon ik dan nog wachten tot in sint juttemis.  Het zou in ieder geval lang duren.

‘Ga je mee wat drinken halen?’ vroeg Mylène toen er van mijn kant maar geen reactie leek te komen. Ik knikte slechts en volgde mijn beste vriendin. Haar donker kroeshaar danste op en neer bij elke pas die ze zette. Ik wist dat haar donkerbruine ogen elke jongen in de bar onderzochten en dat ze sommige jongens uitkleedde met haar ogen. Sommige mensen zouden Mylène een slet noemen, maar ik vond het gewoon Mylène, er was geen andere term voor. Ze was zichzelf, losjes, vrij, makkelijk, maar dat alles tot op zekere hoogte. Ze lag echt niet met elke jongen in bed, ze zoende alleen met ze.

‘Eén bier en een cola,’ zei ze toen we bij de bar aangekomen waren. Mylène reikte mij de cola aan. ‘Proost,’ zei ze met een lach op haar getinte gezicht. Ze nam een paar grote slokken bier en zette het glas leeg terug op de bar. Ik vond bier vreselijk, het was vies en het stonk. Niet dat ik het ooit gehad had, ik durfde het niet. Stel je voor dat ik drank ineens lekker vond en ik net zoals Mylène werd. Dan was ik Julia niet meer, dan kende ik mezelf niet meer en dat wilde ik niet. Dat was iets wat ik mezelf had beloofd, ik wilde mezelf blijven en dat mocht ik niet veranderen. Dus deed ik het niet. Ik dronk geen bier en andere vieze bende, ik hield het bij cola. Mylène wenkte richting de dansvloer, als teken dat ze terug wilde om te dansen. Dit keer begreep ik haar tekens direct en volgde ik mijn vriendin, met mijn cola nog in mijn hand.

Het was raar, hoe Mylène en ik, zo verschillend als we waren, beste vriendinnen konden zijn. Het gebeurde al op de basisschool. Ik had weinig vrienden, wat zeg ik? Ik had helemaal geen vrienden. En Mylène? Ze kwam er in om. Ze had er zoveel, dat je de tel kwijt raakte. Maar dat waren geen echte vrienden en dat wist ze zelf ook. Toen de moeder van Mylène kanker kreeg in groep zes was ze vaak verdrietig. Ik weet nog hoe zielig ik het voor haar vond, maar nooit durfde ik iets te zeggen. Ik bedoel, Mylène was super populair en ik was slechts de onopvallende Julia. Misschien wist ze niet eens hoe ik heette. Het was op een woensdag – o god, dat ik dit nog precies weet – en ze zat op de zandbakrand, helemaal alleen. Alle andere kinderen uit de klas speelde. Ik had alle moed verzameld en was bij Mylène gaan zitten. Ik had een arm om haar heen geslagen en ze had bij me gehuild. Sindsdien waren we beste vriendinnen, zij had nog nooit iemand gehad die wilde luisteren en waarbij ze kon uithuilen. En ik had mijn eerste vriendin ooit. De verschillen bleven, zij praatte met iedereen en ik liep er verlegen bij. Maar bij Mylène was er niks aan de hand, als wij met zijn tweeën waren liet ik al mijn verlegenheid achterwege.

Mylène danste en ik bewoog een beetje met mijn heupen heen en weer. Misschien noemde sommige mensen het dansen, maar naast Mylène leek het niet eens op dansen. Het leek meer op heen en weer wiegen omdat je zo nodig naar de wc moest. Ik wist dat mijn vriendin, die ongelooflijk knap was, alle aandacht trok. Met mijn bruine haren waar geen krul in te krijgen was en die als slierten langs mijn gezicht vielen was ik niet echt aantrekkelijk. Mijn blauwe ogen hadden totaal geen glans en waren ongelooflijk dof. Ook niet echt mooi. Ik voelde de blikken van jongens in mijn rug, maar eigenlijk waren ze niet voor mij bedoeld. Nooit vond ik het erg, maar nu ineens stak het mij. We gingen vaker uit en Mylène kreeg altijd aandacht, ze zoende altijd met iemand, terwijl ik niks deed en alleen een colaatje dronk. Waarom maakte het mij dan nu ineens uit? Het hoorde mij niets uit te maken, ik was Julia, de eeuwige vrijgezel. Het persoon dat op haar 50e voor het eerst zou zoenen en als maagd zou sterven.

----------------------------------------------------------------------------------------

Dit was het eerste hoofdstuk van verblind! Ik hoop dat jullie het leuk vinden. Ik zou heel graag tips / commentaar / kritiek krijgen. Laat me even weten wat je vindt! Een vote is natuurlijk ook altijd leuk :) Ik plaats bij animo zo snel mogelijk een nieuw stukje