Mr. Wattpad(ON-HOLD)

CHAPTER ONE: Everything Has Changed (Part Two)

C  H  A  P  T  E  R     O  N  E  :     e  v  e  r  y  t  h  i  n  g     h  a  s     c  h  a  n  g  e  d

No words can convey the true meaning of love. Because love comes in all shapes and sizes. They appear to us in different forms, in various ways, and knock on our front door unexpectedly. How could you define something that encompasses the epitome of everything?

Iyon ang mga salitang bumulagta sa akin pagka-open ko ng Heartstrings ni Mr. Wattpad noong September 09, 2012 sa Matanglawin Computer Shop. Naalala ko pa yung time na nauntog ako sa poste dahil habang lumalakad ako pauwi ay paulit-ulit na sumasagi sa isipan ko ang mga katagang iyon. Para akong sirang plaka. Grrr, sana hindi na ako naging curious sa Wattpad! Sana hindi nalang ako sinapian ng engkanto sa computer shop T.T Hanggang sa pagpikit ng mga mata ko ay iyon lang ang tangi kong iniisip. Hindi makakain, hindi makatulog. What have you done to me Heartstrings :( Hindi pa ako na-iinlove sa tao eh, bakit ikaw pa first love ko </3

"Uhm...love is...love is love. It has no boundaries. It can't be defined, beacuse how can you give meaning to something so perfect that its beauty can't be expressed by words? How could you define something that encompasses the epitome of everything?" Ntameme na naman silang lahat. Feeling ko ako si Madame President na nagbibigay ng SONA sa lahat ng mamamamayan ng Pilipinas. Kulang nalang magcostume ako ng Filipiniana.

"Oh, that's bullshit." One moment ako ang star, then the next napunta na kay Metaphor...wait, si Metaphor ba talaga yung nagmura? I looked at him and saw his cold eyes staring at me, making me almost freeze to death on my place. Akala ko anghel siya, yun pala alagad siya ni satanas sa sobrang sama.

"Ano bang pake mo kung ano opinyon ko? Maka-bullshit ka wagas!" Wala nakong pake sa Speak English Rule dito sa English class. Wala akong pake kung magalit si Miss sa inaasta ko. Wala akong pake kung badass ang tingin sa akin ng mga ka-classmates ko dahil binubully ko ang new student. Wala akong pake kung matalas ang dila ko, dahil there's no stopping me whne I'm mad. "Democratic country tayo, at meron tayong freedom. KAYA WAG KANG MAGMURA, OA MO!" Grrrrrr high blood na me. Bad mood talaga ako kaninang umaga pa. I really don't feel well.....

"Tignan munga pinagsasasabi mo. Ikaw lang ba may freedom? May kalayaan rin ako umayaw sa opinyon mo. May karapatan rin ako magbullshit ng magbullshit kung gusto ko," pambabara naman niya sa akin. I stared at him with heated fury but he didn't back down and matched my glare with an icy one. Kulang nalang eh magka-laser mga mata niya tulad ni Jin sa Tekken. Sana ako nalang si Medusa ngayon para maging bato siya. 

"Bakit ka ba galit diyan? Inaano ba kita? Kala mo ku-" Lahat ng pagbubulyaw ko ay pinutol ni Miss Rodriguez sa kanyang infamous "ahem". Bad sign. Bihira niya lang yun gawin dahil sa titig pa lang niya eh dapat magtanda ka na. Huhu don't tell me....

"Shayne, Brielle. How dare you bicker around knowing fully well that your teacher is standing right here in front!"Nangatog ang lahat sa kinauupuan nila. Parang halloween na ang theme ng klase dahil sa kilabot na kanilang nadarama, myself included. "For that disrespectful manner, both of you will have a detention! Go straight at the faculty room once classes are dismissed....and if any one of you tries not to be there at 4 pm sharp...."Miss Rodriguez let the threat hang in the air without muttering the words out loud. I smiled weakly and said,"Sorry po ma'am. Nadala lang ako ng damdamin ko." Miss Rodriguez eyed me venomously and motioned me to take my seat. I tried hard not to look sideways and instead diverted my attention to the blackboard. Anywhere and anywho and anywhat besides him. 

"Going back, I inquired Brielle regarding love because today, as I've announced on the very first day of classes, is your formal theme writing. In relation withmatters regarding love, I'm asking you to put into words the moment when you felt that love has entered your lives-and left you. Or maybe when love killed you-then made you whole again. Something like that. Just an experience that made you realize what love can do to a person, especially to you." And with that, she strutted down the floor, carrying with her the dreaded white formal theme papers and passed it to the persons on the first line. "You have approximately 30 minutes left, and you know very well that I don't allot extra time or another day for you to finish your work." 

Sa ibang araw eh baka flying colors lang para sa akin ang paggawa ng formal theme kahit under time pressure, pero ngayon na bad vibes ako eh wala sa trip ko ang pagsulat ngayon. Depende kasi sa mood ko yung 'aura' ng sinusulat ko, kaya baka magmistulang suicidal letter ang gagawin ko dahil sa pagka-depress sa akin ng new student na ito. Akala mo kung sino, hmph!

~~

"Lechugas naman, ampanget ng lasa!" reklamo ni Chelle. Kasalukuyan kaming nasa cafeteria dahil lunchbreak na. Maganda naman sa Ayer Academy, kaso ngalang pagdating sa mga foods ay sumasablay. Buti nalang, masipag magluto si mama, kaya palagi niya akong pinapabaunan. Problem solved, 'di tulad ni Chelle. Para na niyang papatayin ang nagluto ng hamburger patties. 

"Kalma Chelle, eto oh, bigyan nalang kita ng lumpia." Binaggit ko ba dati na mahilig ako sa lumpia? Well, now you know! Kahit kelan, hindi kukupas ang pagmamahala ko sa pagkaing ito. Kulang na ngalang eh sambahin ko 'to at magdikit ng mga lumpia posters and brochures sa kwarto dahil sa sobra ko itong kinaaadikan. 

"Salamat bestie. Paano na ako kapag wala ka?" pagdadrama ni Chelle habang nginunguya ang binigay kong lumpia. 

 Oh, that's bullshit.

Grrrrrr. Paikot-ikot pa rin sa isip ko yung mga sinabi niya. Ano ba ang ginawa ko at dineserve ko ito? 

Sa pagmumuni-muni ko ay nasulyapan ko siya. He's sitting alone with sky blue earphones dangling on his neck. Nakatingin lang siya sa may labas, seryoso ang mukha. Mukhang malalim ang iniisip niya. At dahil katabi niya ang isa sa mga floor-to-ceiling-windows ng cafeteria ay naaanigan siya ng araw. Ganun pala siya kagwapo. Lalo na yung mga mata niya. Yung mga mata niyang nakatingin na sa akin ngayon na puno ng galit. Tumayo na siya at lumakad papalayo. 

Ano ba ang nagawa ko para kamurihan niya ako ng ganito?

~~

"Nasan si Shayne?" Tanong ni Miss R sa faculty room. Pinaupo niya ako sa isa sa mga silyang nasa tapat ng mahogany table niya at kaagad inabot sa akin ang mga formal theme papers. "Ikaw nalang muna magcheck ng mga formal theme papers, since alam ko namang forte mo ang English. Make sure you use the correct copyreading symbols." Hay, buti nalang at ito ang parusa ko. Mas bet ko na 'to kaysa naman paglinisin ako ng cr noh. 

And guess what? Nasa ibabaw ng mga papers ang gawa ni Shyane. 

_____________________________________________________________________________

AUTHOR'S NOTES

SORRYSORRYORRY LATE UPDATE :((

Uhhh...ehrrr! Naiinis na ako sa sarili ko.Andami kasing projects and stuffs, di ko na maasikaso wattpad ko :(

Heyya :D new song na naman ang maaari niyong pakinggan, entitled Everything Has Changed by Taylor Swift ft. Ed Sheeran. Ganda ng boses nila :> Anyways, iyan ang pinapakinggan ko habang ginagawa ko ang chapter na ito. MUSIC  kasi ang energizer and source of inspiration eh. Hihi, anyways, comments/critiques/suggestions are needed and accepted whole-heartedly. Kung na-like niyo naman ang chapter na toh, can you please click the vote button ? No force though :D 

A