Zelfmoord

Hoofdstuk 8

Die avond viel ik als een blok in slaap en had mijn ouders niet meer horen thuiskomen. Toen ik wakker werd door mijn wekker, maandagochtend, lag er een briefje op mijn nachtkastje. Hij was ondertekend door mijn moeder.

Lieve Judith, het spijt me dat je altijd het slachtoffer moet zijn van de ruzie tussen je vader en mij. Ik heb er bijna geen woorden voor en ik verdedig je ook altijd in onze ruzies. Maar misschien ben jij het probleem in onze ruzies. Je moet dit niet verkeerd opvatten, maar de ruzies gaan meestal om jou. Elk ding dat over jou gaat draait om in een ruzie, daarom praat ik ook niet zoveel met je omdat je vader dan gaat vragen waar ik het met jou over had, en als ik dat niet wil zeggen dan draait die weer helemaal door en dan word jij daar de dupe van. Judith, je moet weten dat ik heel veel van je hou en papa houd ook heel erg veel van je alleen dat toont die op een andere manier dan ik. Kleine meisjes worden ook ouder en daar heeft papa waarschijnlijk moeite mee. Nogmaals ik houd van je Judith, trek het je niet teveel persoonlijk aan.

Dikke kus, mama.

Ik kon het niet laten of er drupte een traan op deze brief. Ze hadden steeds ruzie om mij..? Ik ben de boosdoener in hun huwelijk, ik was een ongeluk, door mij zijn mijn ouders ongelukkig. En mijn vader laat op een héle andere manier zien dat die van me houd door te slaan en te schoppen. Ik zou zweren dat hij helemaal niet om me geeft en ik de boksbal in zijn leven ben, alleen deze boksbal word bond en blauw. Ik trok het me wel persoonlijk aan want het ging immers over mij en als hij er moeite mee had dat ik ouder word had hij het toch ook gewoon kunnen zeggen? Ik wist zeker dat het niet daar om ging.

Ik stond voor mijn kledingkast en pakte een kapotte - zo gehoorde broek - en een blauw topje met een riempje eromheen. Zoals altijd deed ik nog een vestje over mijn armen heen om de blauwe plekken en de striemen te verbergen, en het litteken die ik mezelf gister in bad had gesneden. De pijn werd wel minder, en ik dacht er niet meer aan omdat ik mezelf pijn deed. Ik kon me toen alleen maar concentreren op mijn pols.. Ik deed een ketting om met de letter ''J'' en hij glinsterde op mijn hals. Doordat mijn ketting op mijn hals glinsterde kregen mijn borsten ook wat meer vorm. Misschien kwam dat ook wel door het topje dat ik aan had. Mijn wang was al wat minder geworden maar hij trok nu wat geel weg. Ik had er al ervaring mee, eerst werd hij blauw, dan paars, dan trok hij langzaam weg naar geel en toen was hij helemaal weg. Ik had een zwaar gevoel dat dit een andere dag dan anders zou worden.

Ik zette mijn tas op de voorkant van mijn bagage drager en reed de steeg uit. Ik sprak mijn moeder vanmiddag wel als ze tijd voor me had.. Ik was diep in gedachten en fietste en fietste. Ik hoorde geen geluid meer om me heen, alleen een geluid van een zware brommer. Een brommer racete keihard langs me heen en daardoor raakte ik in de knel met mijn stuur. Door de snelle windvlaag werd ik van mijn fiets afgezogen en viel ik op de grond met mijn hoofd keihard op de stenen.

Een volgende brommer reed langs maar stopte bij mijn val. ''Gaat het meisje?'' Hij klonk vrij bezorgt maar ik kreunde van de pijn en mijn hoofd lag open. In mijn haar waren slierten bloed en er lagen ook bloeddruppels op de grond. Ik keek op naar de jongen en hij had een spits gezicht met lichtblauwe ogen en bruin warrig haar. Hij stapte van zijn brommer af. ''Meisje, is alles oké?'' Hij had een zware, donkere, aantrekkelijke stem. Ik kreunde nogmaals. ''Ja, alles onder controle.'' piepte ik. Hij schudde zijn hoofd en knielde bij me neer. ''Je maakte een hevige klap, en je hoofd ligt open. Volgens mij gaat niet alles oké.'' Ondanks de pijn die door mijn hoofd drong en mijn elle boog die open lag, en mijn gescheurde kleding kon ik lachen om zijn opmerking. ''Ik ben Dave trouwens.'' Hij pakte mijn handen vast en trok me voorzichtig overeind. Het bloed van mijn hoofd druppelde nu op mijn vestje die ik erover had en ik wist dat hij naar mijn hals keek. ''J...'' zei hij. ''Judith.'' zei ik terug. Hij bleef aardig lang naar mijn hals kijken, maar al snel had ik door dat hij niet alleen daar naar keek! Snel keek hij op en keek naar mijn hoofdwond. ''Hij moet verzorgt worden anders gaat het ontsteken, kom maar mee naar mijn huis mijn moeder heeft hier ervaring mee, laat je fiets maar staan die pikken we zo wel op.'' Hij nam mijn schooltas en mijn fietssleutel en ging bij hem achterop de brommer. Ik sloeg mijn armen om zijn middel heen en het voelde meteen al vertrouwd. Ondanks de pijn kon ik eindelijk van een moment genieten, maar dit moment was snel voorbij omdat we al bij zijn huis waren. Hij woonde in een chique huis, met een spits puntdak. Alles was heel open en je kon bij hen naar binnen kijken, wat bij ons het tegenovergestelde was. Het was een verzorgde, rijke wijk. Zijn moeder kwam al naar buiten rennen nadat ze mij door het raam zag. ''Och, wat is hier toch gebeurd?!'' ze klonk super bezorgd, en had een hoge stem. Ik zag al meteen dat hij heel erg op zijn moeder leek. Ze had dezelfde lichtblauwe ogen en kort donker haar, ze had wel wat een mollig postuur. ''Judith is van haar fiets afgevallen nadat een brommer haar met een volle snelheid voorbij reed. Ik zag het gebeuren, dus ik vond dat ik er wat aan moest doen.'' Zijn moeder knikte en zag meteen de wond op mijn hoofd. ''Kom binnen, kom snel binnen.'' zei ze. Toen we een grote gang inliepen hingen er veel schilderijen van beroemde schilders. Er hing een grote spiegel in hun gang en toen we er langs liepen zag ik dat ik er totaal niet aantrekkelijk uit zag, wat een ramp!