hello » HS (on hold)

FOURTEEN

Η τρανταχτη φωνη του δεν με τρομαξε. Ακουστηκε απαλα μεσα στον αερα και σφυριζε διπλα στο αυτι μου. Αυτη τη φορα δεν τιναχτηκα τρομακρατιμενη απο την αποτομη παρουσια του, αντιθετα μου αρεσε που ακουσα τη φωνη του τωρα.

Ειμαι τοσο απορροφημένη σε αυτο που βλεπω που νομιζω οτι μπορω να το κοιταζω για παντα.

"Δεν εχεις ξαναερθεις εδω πανω;" ρωταει. Ο ουρανος ηταν ηδη σχεδον σκοτεινος και τα πρωτα αστερια εκαναν την εμφανιση τους. Ο καιρος τελευταια ηταν το κατι αλλο, ακομα και ηλιολουστος αλλα δεν ειχα την ευκαιρια να τον ζησω λιγο.

"Εχω ξαναερθει" απανταω σιγα. Θελοντας να γυρισω να κοιταξω τη ψηλη φιγουρα του, ομως δεν μπορω.

"Αλλα οχι για να δω τη θεα" συμπληρωνω. Θα αναρωτιεται σιγουρα τι θα μπορουσα αν κανω εγω πανω σε μια ταρατσα, χωρις να θελω να δω τη πανεμορφη θεα.

Εγω γενικα ημουν ενα χαρουμενο σχετικα παιδι. Δεν μου ελειψε κατι ουσιαστικο, οπως οικογενειακα αγαθα και τα σχετικα. Ομως μου ελειψε η φιλια και ο ερωτας μπορω να πω. Ημουν απορροφημένη στα βιβλια οπως μου ελεγαν καποιοι, αλλα κατι θα ηξερα οταν το εκανα. Ηθελα να κανω κατι στη ζωη μου, να γινω επιτυχημένη ψυχολογος και το προτειμουσα απο το να πηγαινω σε ανωφελα παρτυ καθε τρεις και λιγο. Οταν ανοιξα αυτο το γραφειο εδω, με την οικονομικη υποστήριξη και του παππου μου, οι αναμνησεις ακομα με ακολουθουσαν, ειχα ακομα και αυτοκτονικες τασεις τοτε σε σημειο να θελω να πηδηξω απο εδω πανω. Δεν το εκανα ομως, δεν τιμωρησα ετσι τον εαυτο μου για ηλιθιες αναμνησεις που ανηκουν στο παρελθόν.

Μπορει να κυριαρχουσε μεταξυ εμενα και του Harry ησυχια αλλα γνωριζω οτι ισως διαβαζει τις σκεψεις μου τωρα. Ειναι σαν να συνομιλω μαζι του σιωπηλά οποτε θελω.

"Ωστε δεν ειχες πραγματικες φιλιες" μουρμουριζει καπως στεναχωρα. Δεν περιμενα ποτε ενα πνευμα να στεναχωριεται για κατι. Και ναι, δεν ειχα πραγματικες φιλιες απο ποτε. Εκτος απο τον Sam που ειναι ενας απο τους καλυτερους και εμπιστους μπορω να πω, φιλους μου.

"Οχι ιδιατερα. Ειχα φιλες αλλα φιδια" γελαω με τα λογια μου. Δεν θελω να τις ξαναδω μπροστα μου. Ολα οσα σκεφτονταν ηταν τι χρωμα θα βαψουν τα νυχια τους την επομενη ημερα. Εμενα με εκαναν να νιωθω σκουπίδι. Αυτο που δεν ειχα ιδεα οτι ηταν ικανες να κανουν ειναι να βαλουν στοιχημα με καποια αγορια στο λυκειο μας για το ποιος θα μου παρει πρωτος τη παρθενία. Το κλασικο στοιχημα που κανουν ολα τα ανωριμα, εφηβα ατομα για να διασκεδασουν. Να διασκεδαζαν με τον πονο μου. Ετσι εγω, επειδη ακουσα το περίφημο σχεδιο τους πηγα και αφησα να μου παρει τη παρθενια ενας φιλος μου και να το διαδωσει σε ολους. Ηταν οτι πιο ντροπιαστικο αλλα δεν ηθελα να ειμαι παιχνιδι κανενως και ετσι ακυρωσαν το στοιχημα τους.