Psychotic (A Harry Styles Fanfiction) [Greek Translation/ΕΛΛΗΝΙΚΑ]

Κεφάλαιο 47

CHAPTER 47.

Φόβος.Ήταν ο όρος που είχα συνηθίσει όσο σάπιζα πίσω από τους τοίχους του κτιρίου που έμενα. Κυρίως φοβόμουν για τον Harry. Φοβόμουν τι του έκαναν, τι είχε κάνει, που τον πήγαιναν, πως τιμωρούνταν, ποιες ήταν οι συνέπειες των πράξεων του. Αλλά τώρα δεν φοβόμουν για τον Harry.

Αυτή τη φορά η καρδιά μου χτυπούσε ανεξέλεγκτα με τον τύπο φόβου που πάγωνε τα κόκαλα σου και ξεκαθάριζε το μυαλό σου. Ανατρίχιασα, οι τρίχες στο σβέρκο μου σηκώθηκαν και το στομάχι μου βάρυνε. Αυτή τη φορά, ο ανταγωνιστής φώναζε το όνομα μου, ακολουθούσε τα βήματα μου. Αυτή τη φορά ήταν πολύ σκοτεινά για να δω ποιος ψιθύριζε πίσω μου.

«Rose» μια άλλη ήρεμη φωνή ψιθύρισε, αλλά αυτή τη φορά ήταν η φωνή του Harry. Ήταν προσεκτικός, λες και αν μιλούσε πολύ δυνατά το άγνωστο άτομο θα επιτιθόταν.«Μπουσούλα όσο πιο γαμημένα γρήγορα μπορείς και μην κοιτάζεις πίσω.»

Ακολούθησα με ευχαρίστηση τις οδηγίες του. Μπουσούλησα. Ανάγκασα το σώμα μου να κινηθεί προς τα μπρος, το οποίο γινόταν κυριολεκτικά για να σώσω τη ζωή μου. Ένα κύμα πανικού κυλούσε στις φλέβες μου και δεν σκεφτόμουν τίποτα άλλο πέρα από το να μπουσουλήσω πιο γρήγορα.

Ο Harry, επίσης, είχε αυξήσει την ταχύτητα που μπουσούλαγε. «Συνέχισε να μπουσουλάς, Rose» είπε βιαστικά, γεμάτος αγωνία τα λόγια αυτά. Ακουγόταν φοβισμένος και αναστατωμένος, σε τέτοιο σημείο που δεν τον είχα δει ποτέ έτσι πριν. Έπρεπε να υπενθυμίσω στον εαυτό μου ότι και αυτός ένιωθε φόβο.

Και ξέροντας ότι φοβόταν, ενίσχυε αυτά που ένιωθα. Η γυναίκα, νομίζω πως ήταν γυναίκα, δεν είχε δείξει παραπάνω στοιχεία για την παρουσία της, όμως. Αλλά ήξερα πως ήταν εκεί. Αν σταματούσα για να ακούσω, θα άκουγα το αμυδρό σύρσιμο. Αλλά δεν το άκουγα πάνω στην προσπάθεια μου να δραπετεύσω. Οπότε, για μια σύντομη στιγμή αναρωτήθηκα αν είχα φανταστεί κάποια να ψιθυρίζει το όνομα μου,όπως είχα φανταστεί τον ίδιο θόρυβο στην κρυψώνα μου στους διαδρόμους του Wickendale.

Αλλά όχι, ήταν αληθινό. Ο Harry το κατάλαβε κι αυτός και όχι μόνο είχε παρατηρήσει το ίδιο, αλλά φοβόταν και το ίδιο. Είτε δεν υπήρχε και ο Harry κι εγώ τρελαινόμασταν, ή υπήρχε και μας ακολουθούσε. Δεν ήξερα ποια σκέψη ήταν πιο τρομακτική.

Δεν είχα χρόνο για φιλοσοφίες, όμως και έτσι συνέχισα να μπουσουλάω μπροστά, με την καρδιά μου να χτυπάει σαν τρελή, την αδρεναλίνη μου στα ύψη και με περισσότερη ταχύτητα απ' ότι είχα χρησιμοποιήσει ποτέ στη ζωή μου. Ένιωθα σαν ένα άγριο ζώο, μπουσουλώντας στο χώμα για να εξαφανιστώ από αυτό το τούνελ. Η μόνη μου παρηγοριά, παρόλο που τίποτα δεν ήταν αρκετά παρηγορητικό σε αυτή την κατάσταση, ήταν ο ήχος που έκανε ο Harry καθώς κινούνταν μπροστά μου.