Sole Luna e Talia (short story)

De koningin tuurde ongeduldig door de hoge ramen die haar paleis te bieden had. In de verte zag ze enkel de bekende landschappen die zich nog verder dan haar zicht aankon uitstrekten tot aan de horizon.

Nog steeds geen teken van haar man, de koning. Al weken had hij geweken van haar zijde en het geduld van de koningin begon op te raken. Ze kon geen dag langer de eenzaamheid verdragen die haar 's nachts verstikte.

Een paar maanden geleden werd verontrustend nieuws verspreid vanuit een nabijgelegen burcht. De jonge dochter van een edelman was in een onherroepelijke slaap gevallen na het prikken van haar vinger aan een vlasnaald. De koningin hoopte maar dat haar man niets zou overkomen.

"Majesteit," klonk de stem van één van haar meest geliefde hofdames, eveneens ongeduldig. "De koning zal spoedig terug zijn, maar niet voordat u uw blik ten rusten legt."

De koningin keek met samengeknepen ogen over haar schouder waar roestrode plukken haar over gedrapeerd lagen. "De koning zal verheugd zijn, wanneer zijn ogen bij zijn langverwachte terugkomst als eerste zijn vrouw mogen bewonderen."

"Natuurlijk," beaamde de jonge vrouw met een ongeruste blik op de rug van haar vorstin. "Daarom zal u de allereerste zijn die wij zullen roepen wanneer de koning in zicht-"

"Zwijg nu, Lucy," onderbrak de roodharige vrouw haar. "Maak jezelf nuttig in de keuken, of bij de rest van de hofhouding."

De hofdame kende haar koningin goed genoeg om niet tegen haar bevelen in te gaan, en verliet dan ook gauw, na een korte buiging, de vrouw voor het raam.

De koningin liet een zucht over haar donkere lippen rollen toen ze de voetstappen van haar hofdame in de verte hoorde wegsterven en wist dat ze alleen was.

Met haar bleke, slanke handen voelde ze aan de prachtige stof die om haar heupen omlaag viel. Speciaal voor het terugkeren van haar man had de vorstin één van de mooiste jurken die ze bezat door haar dienstmeiden klaar laten leggen. Het korset zat stevig om haar middel gebonden waardoor ze een benauwd gevoel kreeg, maar ze had het ervoor over.

Net toen de koningin haar diepbruine ogen weer naar het uitzicht door het raam richtte, zag ze een beweging achterin één van de velden die het koninkrijk rijk was. Het leek op een zwarte vlam die steeds groter werd en drukker begon te flikkeren.

"Hij is er," prevelde ze bijna geluidloos tegen zichzelf. "Hij is terug!"

De koningin greep de bovenkant van haar rok vast terwijl ze door de lange gang van het paleis snelde. Het getik van haar schoenen galmde na op de plek waar ze net nog voor het raam had gestaan.

"De koning is terug! De koning is terug!" riep de jonge vorstin op de top van haar longen.

Het korset protesteerde pijnlijk terwijl ze zo riep en rende, maar het kon de vrouw niets schelen. Haar echtgenoot was er en dat was het belangrijkste.

Hofdames verschenen aan haar zijde en het werd druk in het paleis terwijl iedereen zich voorbereidde op de komst van de koning. De koningin streek haar rode lokken glad en hapte naar adem toen ze haar geliefde voor de enorme paleisdeuren zag opdoemen.

*

Die nacht lag de koningin vredig in de armen van haar man. De warmte die het bed opvulde had ze zo gemist.

Speciaal voor de terugkomst van de koning had zijn jonge vrouw gezorgd voor een groot eetfestijn met vele gasten en muzikanten die voor eindeloos dansplezier hadden gezorgd. Tevreden lag de koning op het zachte bed.

"Mijn lief," zuchtte de koningin tegen de borst van haar man. "Je hebt zo weinig gesproken vandaag en je kijkt af en toe alsof je niet in het hier en nu bent."