De Geest

Proloog

pov.  Aris

In het schemerige licht van de kaars zag mijn kamer er best griezelig uit, al zeg ik het zelf. Ik ben dol op alles wat met horror en griezelig te maken heeft. De meeste mensen kijken me gewoon raar aan als ik weer eens een opmerking maak over hoe fantastisch een film was (vooral als er spoken en geesten aan toe kwamen). Tja, ik wijk een beetje af van de normen van een normaal tienermeisje.

Het was dan ook best wel grappig toen Matt voor de eerste keer bij me thuis was en voorstelde om een film te bekijken. We kenden elkaar toen nog niet zo lang en wisten eigenlijk bijna niks over elkaar. Het kwam er dus op neer dat Matt zichzelf wou bewijzen en een horrorfilm koos en opzette. Hij zei er nog bij, ik citeer: "Je hoeft echt niet bang te zijn, ik zal je wel beschermen" en hij opende zijn armen uitnodigend. In een Romantische film zou dit een typische scene zijn waarbij het meisje bang is en dicht tegen de jongen aankruipt, maar in mijn geval was het andersom. "Ik gil echt niet als een meisje!" had hij gezegd, waarna er een spooky stukje kwam en er opeens het hoofd van een vrouw voor het scherm hangde en hij een gil slaakte die wel heel erg op die van een meisje leek. Maar oke, ik wijk een beetje af.

Ik zat dus op mijn kamer die gehuld was in het mysterieuze licht van de bijna opgebrande kaars met een boek op mijn schoot. Ik schreef het boek zelf, gebaseerd op de gebeurtenissen van elke dag met een tikkeltje fantasie. Een heel klein beetje maar, echt! Het is eigenlijk een soort van dagboek goed verstopt in een verhaal over monsters spoken en geesten. Het liefst schreef ik in het kaarslicht zodat ik precies in stemming was om te schrijven. 

In mijn hoofd vormde zich een verhaallijn, die ik hoe hard ik ook probeerde niet zonder chips in mijn mond af zou kunnen maken.

.*.

Ergens beneden hoorde ik de vage geluiden van mijn ruziende ouders, maar daar lette ik niet op toen ik de eetkamer op mijn tipjes binnensloop. Ik was op zoek naar de grote zak chips die mijn moeder gisteren van me heeft afgepakt omdat 'Ik toch al veel te ongezond eet'. Maar kom op, snoep en al die andere 'ongezonde dingen' zijn gewoon heilig!

Als een echte ninja gebruikte ik de schaduwen die de stoelen en de tafel op de grond wierpen. In het zwakke schijnsel van de maan dat door het raam naar binnenviel zou ik haast denken dat er iemand de kamer zou binnensluipen en de onschuldige vrouw die aan de tafel in slaap is gevallen zonder pardon zou vermoorden. Natuurlijk was er geen onschuldige vrouw de aan de tafel in slaap is gevallen, maar toch. Onder de keukentafel bleef ik even staan. Dit zou een fantastische scene zijn voor in het boek.

De man keek door het raam naar binnen en zag de bloedmooie vrouw met haar hoofd op de tafel slapen. Hij verlangde nu al om zijn tanden in haar malse nekje te zetten en van haar hemelse bloed te drinken.

Het raam barstte in duizend stukjes toen zijn vuist door het glas ging.

De vrouw schoot met een ruk wakker, maar voordat ze kon gillen om hulp stond de man al voor haar en-

En een chipszak ging vanzelf de lucht in een bleef daar zweven.

Ik voelde dat er iets niet klopte, of het de wet van de zwaartekracht was, of gewoon mijn verstand dat te veel fantasie binnen had gekregen wist ik niet, dat laatste was misschien het meest logische. Misschien is het beter als ik het niet over mijn verstand heb... 

De chipszak vloog daar maar voor een aantal seconden en toen leek het alsof er een onzichtbare hand de chips naar boven haalde en ergens in stopte. Waarschijnlijk in de muil van het beest dat op weg was naar zijn slachtoffer en een beetje honger kreeg van al het wachten.

Zacht geschuifel klonk door de eetzaal en even later ging de deur open en dan weer dicht. Een normaal iemand zou hier hebben geschreeuwd of van angst verlamd onder de tafel zijn blijven zitten, maar ik wist dat dit mijn kans was om te bewijzen dat geesten echt bestonden. Zo een kans kon ik toch niet voorbij laten gaan, ik had hier al zo lang op gewacht!

Achter de geest, monster of wat dan ook sloop ik de kamer uit en volgde het kruimelspoor van de chips dat leidde naar de voordeur. Even twijfelde ik, maar toen opende ik de deur en achtervolgde ik het onzichtbare ding.

Mijn camera zwierde zachtjes heen en weer bij elke stap die ik zette in het de ijskoude sneeuw. Voor het eerst in een maand vond ik het geweldig dat er sneeuw lag, want het monster bleek alleen onzichtbaar te zijn en wel aan zwaartekracht te doen.

De voetstappen stopten voor een verlaten huis en het raam naast de gesloten deur schoof langzaam open. De zak chips vloog naar binnen en sloot het raam achter zich, vor zover dat een zak chips dat kan doen. ( ik gebruik in dit stuk echt te veel het woord chips : ) )

.*.

De sombere slaapkamer waar het monster zijn hol van had gemaakt leek niet op een hol van een monster, maar zag er haast menselijk uit, ondanks dat alles er uit zag alsof het uit de 18de eeuw stamde. De portretten aan de muur kwamen waarschijnlijk recht uit een museum komen lopen en de kostuums die in de kleerkast lagen (die openstond) kwamen recht uit een theater. Misschien moest ik de optie overwegen dat ik hier te maken heb met een onzichtbare dief. 

Een zacht stem haalde me uit mijn gedachten.

"Wow, ik wist niet dat ze tegenwoordig van dat lekker voedsel hebben"

Met mijn ogen probeerde ik de omgeving in mijn hoofd te prenten.

"Hoe heette dat spul ook alweer?" zei de stem en de chipszak vloog weer omhoog, alsof een onzichtbare hand het vasthield.

"Lay's" stelde de persoon vast,  "hmm, ik vind die Lay's best wel lekker. Misschien moet ik vaker in dat huis langskomen"

Mentaal facepalmde ik mezelf.

"Chips, stomeling, het zijn chips!" fluisterde ik iets te luid.

"Chips?" antwoordde de stem.

"Ja, chips!" zei ik deze keer hardop, "en geef nu die zak terug, hij is van mij!"

Te laat besefte ik dat ik mezelf verraden had, sloeg mijn hand voor mijn mond en vervloekte mezelf. Ik heb mijn enigste kans om aan te tonen dat geesten bestaan verpest!

De chips viel op de grond en de helft van de inhoud verspreidde zich over de vloer.

"Wie is daar!"

Onverschrokken als ik was kwam ik tevoorschijn van achter het stoffige gordijn.

"Mag ik mijn chips terug?" vroeg ik.

Hey! Dit is mijn tweede boek hier op wattpad. Ik hoop dat jullie het leuk vinden! Laat gerust iets achter in de reacties.

omg, ik ben weer te enthousiast bezig :)