De Geest

hoofdstuk 1

In het vorige hoofdstuk: 

"Chips?" antwoordde de stem.

"Ja, chips!" zei ik deze keer hardop, "en geef nu die zak terug, hij is van mij!"

Te laat besefte ik dat ik mezelf verraden had, sloeg mijn hand voor mijn mond en vervloekte mezelf. Ik heb mijn enigste kans om aan te tonen dat geesten bestaan verpest!

De chips viel op de grond en de helft van de inhoud verspreidde zich over de vloer.

"Wie is daar!"

Onverschrokken als ik was kwam ik tevoorschijn van achter het stoffige gordijn.

"Mag ik mijn chips terug?" vroeg ik.

Pov Aris

Met mijn ogen probeerde ik de onzichtbare figuur te volgen, voor zover het kon natuurlijk. Ik probeerde de tijd een beetje te rekken  voordat ik een geniaal plan zou hebben gevonden om toch nog aan te tonen dat geesten wel degelijk bestaan.

"Zo, dus jij bent een geest" besloot ik de stilde te verbreken.

Aan de andere kant van de kamer bleef het doodstil.

"Kom op, ik weet dat je er bent, ik doe je echt niks hoor!"

Ik baalde. Hoe moest ik nou de geest filmen als die ergens in een hoekje onzichtbaar zit te wezen.

"Ik beloof dat ik het filmpje aan niemand zal tonen" zei ik dan maar, "jeweetwel, dat filmpje met de chips, waar je vaststelde dat het Lay's zijn en daarvoor nog, de voetstappen in de sneeuw"

Zo dat was eruit. Ik hoopte met heel mijn hart dat mijn plan zou lukken.

"WAT"

Een woedende stem haalde me uit mijn triomf.

"HEB"

Nu voelde ik overwinning.

"JE"

Ik begon een beetje bang te worden.

"GEDAAN!"

Ik stapte een paar stappen terug naar het gesloten raam om een snelle vluchtroute naar buiten te hebben. Mijn plan was misschien wel gelukt, maar ik heb er geen vriend bij.

"Oke, oke, ik zal hem verwijderen" beloofde ik plechtig en deed alsof ik iets verwijderde. "Ik ben trouwens Aris" zei ik er bij in een poging vriendelijk te blijven. Ik had echt geen zin om 's nachts wakker te worden door de ontelbare plagen van een onzichtbare geest.

"Mijn naam is Lusar" zei de geest zacht.

"Aangenaam kennis te maken, Lusar"

"Stop met het proberen vriendelijk te doen, want het ziet er bijna lachwekkend uit"

Voor iemand die in een kamer leefde uit de 18de eeuw sprak Lusar wel vrij recent nederlands, vond ik. Waarschijnlijk had hij wel wat opgepikt tijdens zijn vele rooftochtjes die waarschijnlijk niet allemaal 's nachts waren.

"He, ik probeer het ten minste!"

"Dat kun je inderdaad van mij niet zeggen! en nu.." hij twijfelde even, "Kunt U naar de deur gaan"

"In onze tijden zeggen ze: 'en nu opdonderen!', je moet nog zeer veel leren" antwoordde ik, "oh, en trouwens, als je zo graag wilt dat ik naar de deur ga dan is er toch geen probleem?"

Met grote passen liep ik recht op de gesloten deur af aan de andere kant van de kamer. Ik duwde er even tegen, maar de deur gaf niet mee.

"Ik bedoelde dat je naar buiten moet gaan"

"Je zei dat ik naar de deur moest gaan"

"Daar bedoelde ik mee dat je hier niet gewenst bent"

"Jaja, stiekem vind je het gewoon leuk dat ik hier ben"

"Helemaal niet! Je bent de meest irritante persoon die ik heb gesproken in...eh, 3 eeuwen?" het kwam er haast vragend uit.

"Ja," zei ik, "en waarschijnlijk ook de enigste"

"Je kunt gaan" zei de stem nors, "het raam is wel open"

"Ha, je wilt gewoon niet toegeven dat ik beter ben in irritant zijn dan jij!" riep ik zowat uit. 

Ik begon het leuk te vinden dat ik van achter het gordijn te voorschijn was gekomen. Een geest plagen was niet mijn alledaagse bezigheid, en nu ik de kans heb moet ik hem toch goed gebruiken, toch! Ik vergat dat de onzichtbare persoon me later zo veel zou kunnen treiteren als die maar wou.

"Je wilt het echt niet meemaken als ik irritant probeer te zijn" beantwoordde hij mijn uitdaging.

"sh*t" zei ik als het tot me doordrong.

"Wat betekend sh*t?"

"Dat zou je niet willen weten"

Een tijdje bleef het stil.

"Laten we een deal maken" zei hij opeens, "jij leert me alles wat een normale tiener van 17 moet kennen, geeft je camera aan mij en komt elke dag langs met een zak La... eh, chips en ik ga je niet treiteren"

Even overwoog ik het voorstel af te slaan, want kom op, mijn hele zakgeld gaat naar de kloten als ik elke dag nieuwe chips moet kopen, maar besloot het toch aan te nemen als ik eraan dacht hoe vermakelijk het voor hem zou zijn als ik nee zou zeggen.

"deal" antwoordde ik dus en stak mijn hand uit.

Even later voelde ik een ijskoude hand de mijne vastnemen.

"Dus je bent 17?"

"Ja"

"Is er een manier om je even zichtbaar te krijgen, want ik heb het gevoel dat ik tegen een muur praat"

"Dan heb je dat gevoel maar" zei  hij en ik zag het zo voor me dat hij zijn schouders ophaalde.

"Je weet toch dat ik de enige persoon zal zijn die jou die dingen kan leren"

Ergens links van me hoorde ik een diepe zucht.

"Ik kan je echt niet uitstaan"

"Geef nou eens antwoord op mijn vraag"

Nog een zucht.

"suiker" zei hij, "het zorgt ervoor dat ik 5 minuten zichtbaar blijf"

.*.

De suiker vonden we op de bovenste plank bij mij thuis in de keuken. Ik stond erop dat hij meekwam, omdat ik al vreesde voor zijn uiterlijk en ik nog wat kleren had van mijn broer die 18 was en het huis uit is.

De suiker deed z'n werk. Binnen no time stond er een jongen voor me die eigenlijk nog best wel knap zou kunnen zijn als hij in godsnaam iets anders zou aantrekken.

Even keken we elkaar alleen maar aan, maar toen barstte ik in lachen uit.

"Die...die kleding" hikte ik, "je zou zo mee kunnen doen in een theaterstuk"

"Ssst" probeerde hij me te sussen, "Ik wil echt niet dat je ouders wakker worden"

Abrupt stopte ik met lachen.

"Dat is nog waar ook, kom mee we moeten aan het werk, want als je er wilt uitzien als een echte tiener is er nog veel werk aan de winkel"

De gedaante voor me begon opeens te flikkeren, van zichtbaar naar onzichtbaar.

"De suiker, snel" zei ik en trok hem mee naar mijn broers kamer op de eerste verdieping.

Zo, het tweede stuk staat online!

Zet maar in de reacties wat je ervan vind!