Yazılanlar tamamen hayal ürünüdür.
Boş ve inşaatı hala devam eden, rutubet kokmuş binada ilerlerken sol elimle tuttuğum fenerin sağladığı görüş açısından başka hiçbir görüş hakkım yoktu. Binanın kokan rutubeti katları birer birer çıktıkça uçup gitmiş, gök yüzündeki benliğine kavuşmuş ve canlılara oksijen sağlamak için döngüsünü belki de tamamlamıştı.
Rutubet kokan hava bile insanlığa yardım edebiliyorken ben ve ekibim yaklaşık iki buçuk senedir ülkemizin Emniyet Teşkilatı ve MIT örgütü tarafından bulunması gereken bir çeteyi yakalayamamıştık ve hiçbir yardım sağlayamamıştık.
Çetenin neler yaptığı belli değildi. Yapacaklarını ve yapabileceklerini gözümüzle kestiremiyorduk. Yapabilecekleri ucu açık, tahmin edilemez şeylerdi. Birbirinden bağımsız bütün olayların sonunda işin ucu mutlaka Kemal Cevahir'e dayanıyordu. Çete ile ilgili tüm bilgimiz bu isimdi, çete de kaç kişinin olduğu, neye hizmet ettikleri veya ülkemizden; ülkelerinden ne istedikleri henüz hiç kimse tarafından saptanamamıştı. Çetenin varlığı büyük ihtimalle bizim peşinde olduğumuz sürenin daha fazlasına dayanıyordu. İşlerinde oldukça profesyonellerdi ve bu zaman kadar karda yürüyüp izlerini açık etmemişlerdi.
Henüz halka saldırının bu çete tarafından yapıldığını açıklamadığımız birden fazla olay olmuştu. Vatandaşlarımızın bir çoğu, bu saldırıların PKK tarafından yapıldığını düşünüyordu, bu ülkemizin kaldırabileceği kolay bir seçenekti ama yanılıyorlardı. PKK şu an elimiz de olan en ufak tehlikeydi çünkü PKK'nin elinde bir nükleer bomba yoktu ve eğer ülkeyi yönetmelerine izin vermezsek bunu bizim üstümüzde kullanacaklarına dair bizi tehdit etmiyorlardı.
Aslında bakarsak ellerinde nükleer bombadan daha tehlikeli şeylerin olduğunu düşünmeye başlamıştık. Belki olası Marmara depremini harekete geçirecek bir cihaz, veya Doğu Anadolu'yu dağlarından parçalayacak bir teknik ekibe sahiplerdi. Haklarında bildiğimiz hiçbir şey yoktu. Kemal Cevahir'in Türk olduğu bile meçhuldu; dediğim gibi oldukça profesyonellerdi.
Bu göreve atanmam ve hayatımı bu göreve adamam benim için bitkilerin oksijeni insanlığa sağlaması kadar önemli bir görev haline gelmişti.
Son kata geldiğimiz de arkamı döndüm ve feneri Kuzey'in suratına tutarak yüzündeki gerginliğin tüm vücuduna nasıl yayıldığını izledim.
''Sakin olmalısın, bu operasyonu asırlardır bekliyormuş gibi hissediyorum. Gece bunun hayaliyle birbirimize sarıldık, bunu mahvetme ve öfkeni yen. Lütfen ama lütfen saçma bir hareket yapma.'' dediğimde derin bir nefes aldı.
Kuzey'in arkasında ki birlikte silahlarını yere doğru doğrultmuş, benden gelecek emirleri bekliyorlardı.
Hızlı düşünmem gerektiğinin farkındaydım, bütün teşkilat buradan gelecek haberleri bekliyordu. İtibarım yerle bir olabilir, mesleğimi sona erdirebilirdim veya tam tersi ülkemiz için kahraman olabilirdim. Her şey benim elimdeydi.
''Buse, buraya gelebilir misin?'' diye fısıldadığımda arkadan bir çift meraklı göz yanıma doğru gelmeye başladı.
''Buyrun, efendim.''
''Kuzey'in operasyondaki yerini sana çalışma odamda derince anlatmıştım, umarım unutmamışsındır.'' dediğimde kafasını olumlu anlamda salladı. ''Kuzey.'' dedim tok bir sesle ve yanıma gelmesini işaret ettim.
''Ben sağ tarafdan yavaşça ilerleyeceğim, benimle birlikte Kerem, Ali ve Demet gelecek. Bu taraftaki kolonların arkasından dolanarak Kemal Cevahir'i kıstırmaya çalışacağız. En son gördüğüm de elinde bir silahı yoktu, telefonu yanında değilse haber vereceği kimse de olamayacaktır ama bu seçeneği düşünmeden hareket edeceğiz çünkü o bir profesyonel terörist. Kuzey, sen de Selim, Yavuz, Mesut ve Can'ı alarak ilerleyeceksin. Buse sende onların arkasından gideceksin ve olası bir tehlikeyi telsizle bana bildireceksin. Kimse benden izinsiz ateş etmeyecek, edecek olursa onu yakarım ve külleriyle duş alırım. Anladınız mı beni?'' dediğimde ikisi de kafalarını salladı.
