CAPITULO #20: Flashback <<Suicide>>

15 0 0
                                    


NARRA SHEYNELL.-

Pues, en aquel día estaba ensayando baile, no me había dado cuenta en que las personas que tanto llegue a estimar haya actuado así conmigo. Todo empezó así, yo después de un hermoso verano tuve que vivir donde mi padre,(pero en fin ese no es el tema)...

Les cuento yo tenia Usb, con el cual me distraía, veía cover, y bailes Kpop, pues aquel objeto desapareció de la noche a la mañana, ya no había nada con que distraerme; al no saber como distraerme mis amigas iban a mi casa, cantábamos bailábamos,y hacíamos tarea (Aun así no seamos del mismo grado, lo hacíamos juntas, pero según el padre mi madrastra gastábamos luz y eso....¿Y SABEN QUE HIZO?, voto como perros a mis amigas, haciéndome quedar mal ante ellas. En ese preciso momento decidimos hacer las cosas en la casa de mi amiga, pedí permiso y fuimos. Después de eso ya no dejaban que vallan, y yo pedía autorización para ir a ensayar baile y eso al la playa, por la casa de mi hermana Sharon, pues como se nos hacia muy corta la hora de ir y venir caminando, desdimos ensayar en el parque que queda unas cuadras de nuestras casas.

El nudo fue cuando yo me sentía mal, y decidía salir a caminar a la playa, junto con mi amiga Sthefany, eso se volvió consecutivo..desde el día Viernes 7 de Septiembre. Desde ese día salia a caminar, y en el transcurso de la tremenda caminada, conversábamos sobre las cosas que pasaban en nuestras casas y aparte sobre nuestros novios.

°|| 12*09*Martes ||°

Aquel día fue el fallecimiento de mi madre, y le dije a Sthefany que me acompañara a dar presencia en la playa, ya que ahí estaban echadas sus cenizas .Pero no me imagine que ese día lloraría mucho .

.....FLASHBACK.....

Yo: Sthefany, yo ya no puedo con esta carga, todos me utilizan, nadie me ayuda, todos me dan la puta espalda -con un nudo en la garganta-

Sthefany: No llores we... Todos pasamos por problemas así de grabes -limpio mis lagrimas-

Yo: Es que, ya nadie me ayuda, tan solamente ustedes... -rompí en llanto-

Sthefany: We, no llores que también llorare -Me abrazo-

Yo: Es mejor ya ir yendo, pues me darán tremendo grito maldito -mire el suelo-

Sthefany: ya veras yo también paso casi lo mismo -voto una lagrima- todos piensan que no sirvo, pero que no te afecte -me bajo del muro en el cual estaba yo sentada- va monos 

Yo: pero ahí veces en que tu sabes que eso, no es así, porque la verdad ...Nosotras saldremos adelante -seguía llorando- Encima me duele que mi madrastra lucy haya cambiado conmigo desde que mi padre se fue de la casa

Sthefany: ¿Tu no le has preguntado, el porque de las reacciones? -me miro-

Yo: Si, pero ella dice a todo no, que yo lo estoy imaginando -seguía caminando agarrada del brazo con ella-

Sthefany: A pues, date cuenta, ella no te quiere, y quizás lo que dicen tu hermana Mariana sea realidad  -me abrazo- ya no estés así, si?

Yo: Esta bien... -sonreí-

>> Seguíamos abrazadas hasta llegar a mi casa donde ya nos separábamos<<

Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.

>> Seguíamos abrazadas hasta llegar a mi casa donde ya nos separábamos<<




𝙴𝚜𝚝𝚊 𝙴𝚜 𝙼𝚒 𝙿𝚊𝚝𝚎𝚝𝚒𝚌𝚊, 𝙵𝚎𝚊 𝚢 𝙾𝚍𝚒𝚘𝚜𝚊 &quot;𝚅𝚒𝚍𝚊&quot;Tahanan ng mga kuwento. Tumuklas ngayon