Na een uur voor de spiegel te hebben gedraaid om te kijken of ik er echt mee weg kwam ging mijn 'naar school' wekker af. Ik moest een stuk fietsen voor school, eerst vond ik dat erg omdat het vermoeiend was, maar je viel ervan af en dus vind ik het goed. Ik kwam een beetje bezweet aan op school, een van mijn beste vriendinnen Julia kwam op me aflopen. "Hey" zei ze opgewekt, ik wierp een blik op haar kleding. Ze droeg een groen strak topje dat haar rondingen en dunne buik goed accentueerde. Ik keek omlaag naar mijn kleding en keek naar mijn dikke bolle buik, ik wilde er net zo uit zien als Julia. We liepen het lokaal binnen en plofte op de stoelen neer, onze lerares en tevens ook onze mentrix mevrouw van den steen, kwam binnenlopen. "Goed klas, allereerst wil ik het met jullie hebben over de activiteiten week die aankomende week zal plaatsvinden" zei ze. "Het thema van dit jaar wordt, mensen met een eigen verhaal." onze klas keek elkaar aan wat the fck ze hier mee bedoelde. "Er komt een man die verslaafd is aan sigaretten, eentje die verslaafd was aan gokken, eentje die zijn kind is kwijtgeraakt en er komt nog iemand iets vertellen over een eetstoornis" vervolgde ze haar verhaal. Bij dat laatste woord schoot mijn blik omhoog. Shit. Ging iemand ons nu echt dingen vertellen over een eetstoornis? Straks gaan ze dingen vragen over pro-Ana en wie daar al wel eens mee in aanraking is gekomen, ik kan niet liegen. "Wat vind jij van alle mensen die komen vertellen over hun leven?" Vroeg Julia toen we de klas uitliepen. Ik hield mijn schouders op, "vind je het niet speciaal? Vooral die van de eetstoornis interesseert me" zei ze. 'Eetstoornis,' het woord echode in mijn hoofd.
YOU ARE READING
Ana's voice
Short Story"Hoe ver wil je gaan?" vroeg de stem me. "tot ik de dunste ben, tot de dood als het moet." Het was de enigste wens die ik toen had, de dunste zijn. De dunste, wanneer was je dat eigenlijk? Eerst 50 toen 40 daarna 30, hoeveel moet je wegen tot je de...
