Hazal

Yazarım. Yani henüz burada bir hikaye yayınlamadım, ama yazmayı severim. Beğenilirim. Ancak şuan parmaklarım klavyeye cesaretsizlikle dokunuyor ve ben cesaretsizce dokunarak kendime işkence etmek istemiyorum. İnanıyorum, yeniden yazacağım ve burada siz de bir haikeye okuyacaksınız, o gün gelecek. Ancak o gün kalbimde ilham, tenimde huşu, gözlerimde buğu, damağımda bir çikolata tadı olacak. Gülümserker dokunacağım klavyeye, duyduğum müziği her hücremle algılarken, tüylerinizi diken diken edecek satırlar akıtacağım parmaklarımdan, ruhumdan geçirip. Ama o güne kadar, inziva...

Okurum. Sadece okumam ama. İyi, kötü yorumumu dibine kadar yapmayı severim. Çünkü beni geliştiren ve geliştirmeye devam edecek olan şey yorumdur. Kimseyi takmamak ve bildiğini okumak bir avukatın işi, muhasebecinin, hakemin. Ancak bir sanatçının işi değil. Ruhunun tınısını yorumlardan çıkardığı varoluşla duyabilmeli bir yazar. O yüzden yorum yapmaya da, yapılan yorumları okumaya da değer veririm.

Yazarı tanırım. Çünkü ben de bir yazarım. Yazar bilinmek ister, sevilmek ister, özlenmek ister, sayfalarca yorumu bıkmadan okur, hem de defalarca. Bir şey bulmak ve kendine katmak ister. Yazmak da büyütür, yorumlanmak da yazarı. Ve ödüllendirilmek. Yazar dediğin ödüllendirilmek ister. Her sanatçı gibi yazar da ödül ister. Bir oy belki, bir afiş, bir yorum uzunundan, sevgi belirtisi belki biraz ve heyecan. İçinden ne geliyorsa işte, yap gitsin. Bir şeyi yaparken 5 dakkanı harcıyorsun, onu aldığında delicesine mutlu oluyorsun. Ne kadar zor olabilirki yorum yapmak, afiş yapmak yada oy atmak. Çekinme. Öv hak ediyorsa. Övgü ikinizi de mutlu edecek yolunu bir nehir misali bulur.

Klaus&Caroline
Aksel&Melis

...Ve kötü adam genç kıza aşık oldu. O delicesine nefret doluydu. Bir katildi, umutları öldürüyordu. İçinde hiç ışık yoktu. Ancak genç kadın ona ışık verdi. Çünkü genç adamın sanatı öldürtmekten, sevmeye dönmek için ışık dolu gözleri beklemekteydi. Ve ışık figüran denilen kızdan geldi.