rabiaabalta

TTPD albümü, eski anılarımı canlandırdı. Dönüp folklore’un long pond kayıtlarını izledim. Bir noktada otobiyografi tarzından nasıl çıktığını anlatıyor. Sadece tek bir hayatın olay örgüsünü anlatmanın zamanla sıkıcılaştığını, farklı hayatlar yaşayan insanların yerine kendini koyarak yazmanın da keyifli olabildiğini söylüyor. Orada kendimi gördüm :’) yazmak güzel şey. Gerçek hayatın sihri gibi. Tek bir hayat değil, yüzlercesini yaşayabiliyorsun. Ah bir de vakit bulabilsem…

Sanırım beynimde ikamet eden şairin ruhu geri dönmemek üzere bana veda etti… Hoşçakal dostum, seninle yazmak benim için bir onurdu :’)

Çok kalabalık yapıyor diye şiirlerimi paylaştığım son kitabı silmiştim, şimdi de elimdekileri koyacak yerim kalmadı… ooooffffff niye böyleyim yav. Neyse kesin bunu da silerim. Magic’i şimdiye kadar silmemiş olmam da başlı başına büyük bir mucize.

Ne bu antisosyal kişiliğin revaçta oluşu? Özellikle erkeklerde bir narsisizm ve sosyopatlık akımı var nedense. Apati yüceltilirken, bir şeyler hissetmek eziklik olarak görülüyor. Yürüyen zombilerden farksız bir toplum olmaya doğru evriliyoruz. :') Yaşamak, incinmeyi göze almaktır. Bir söz var çok sevdiğim: 'Bir insanın korktuğu an, cesur olabileceği tek andır.' Eğer çelikten yapılmış olsaydık, yaşam mücadelemizin bir anlamı olmazdı. Öylesine hassas, öylesine insanız ki. Ve bu güzel bir şey. En güçlü insanlar bu savunmasızlığı kabul eden ve hayattan kaçmayanlar. Çünkü eninde sonunda aradıklarını buluyorlar. Velhasıl, duygusal insanlar topluluğu olarak, duyguların tekrar trend olmasını heyecanla bekliyoruz...

Kötü yazılmış yan karakter özellikleri sağ baştan say:
          1. Olayların sadece baş karakteri nasıl etkilediğiyle ilgilenir. 
          2. Tek boyutludur. Ya siyah ya beyazdır.
          3. Yaptıklarının altta yatan bir nedeni olmaz.
          >Bazen yan karakterlerin de kendi hikayesinin kahramanı olduğunu unutuyoruz. Kendi dünyasında baş karakterimizden başka sorunları da var. İyi birinin kötü özellikleri, kötü birinin iyi özellikleri olabilir. Unuttuğum bir şey varsa ekleyin. :))

Şiir yazanların daha aşina olduğu, roman yazanların göz ardı ettiği bir faktör: ritim. Cümleler biraz akıp gitmeli. Kendi aralarında bir ahenk içerisinde olmalılar ki insanda okuma arzusu uyandırsın. Daha fazla roman yazarı bunun önemini anladığı zaman, dünya daha güzel bir yer olacak, inanıyorum. :’)

Çoğu insanın kafasında sadece bir konsept olarak kalmamız çok ilginç değil mi? Bizimle olan deneyimleri ışığında kafalarında şekillenen bir algıyı yargılıyorlar. Aslında bir konsepti yargıladıklarının farkında olmuyorlar. Bir konsepti yargılarken haklı çıkmak çok kolay. Tek sorun, insanın bundan çok daha kompleks bir varlık olması. Düşünüyorum, yine de kızamıyorum kimseye. Duygusal zeka da herkesin harcı değil ki.

Karar vermekten çok yoruldum, artık hiçbir şey için karar vermek istemiyorum. Çok fazla değişken, çok fazla olasılık, çok fazla alternatif bakış açısı… Her şey çok fazla. Herkes kendine bir yol seçip ilerliyor, ben düşünmekten kafayı yiyorummm. Ne olacak bu halim.

Mücadele ruhuna sahip olmak güzel bir şey hayatta. Denersin. Bir daha denersin. Başka bir yoldan denersin. Herkesin gittiği yoldan denersin, olmadı kimsenin gitmediği yoldan da bir denersin. Tökezlersin düşersin. Kalkarsın bir daha denersin. Deneme yanılma dünyası. Düşe kalka git ama git ya, git nolursun. Biraz mücadele.

Değişim güzel bir şey. Ama değişebilmek için farkındalık, sorumluluk almak, konfor alanının dışına çıkabilmek ve sırası geldiğinde gardını düşürmek gerekiyor. İnsan kendini gerçekten savunmasız hissedebiliyor. Bu yüzden bu kadar zor sanırım. Ama değişemeyen, gelişemeyen, ve ömür boyu yerinde sayan bir insan olmak en büyük korkum.