KALBİ GÜZEL ADAM

7

İyi okumalar...

2 saate yakın bir zaman geçti. Ağlamayı bıraktım, her zaman yaptığım şeyi yaptım. Üzüntümün üzerine hareketli bir pop müziği açtım. Kendi mi kötü hissettiğim de hüzünlü müzik dinleyen insanlardan değildim. Kulaklığımda Gıybet çalmaya başladı. Şarkıya içimden eşlik ettim.

Hayatım bir çıkmaza giderken, Gıybet dinliyordum. Psikolojim gerçekten de yerin de değildi. Kendimi kötü hissediyorum ama biraz sevinçte vardı. Babam o adama karşı beni korumuştu. Babamın bana kızım dediğini duyduğumdan beri ağlamıyordum.

Uzun zaman sonra ilk defa söylemişti, o kadar çok unuttum ki babamın kızı olduğumu deli gibi kahkaha atmaya başladım.

Ablam ölmeden önceki hayatımı düşündüm. Babamın da annemin de beni çok sevdiği zamanları.

"Ahsen hadi ama güzelim, küstün mü bana?"
Babamın beni bulamaması için biraz daha küçüldüm olduğum yerde. Sabah beni öperek uyandırmadı ve ben buna çok kırılmıştım. "Özür dilerim tatlım. İnan bana işim vardı. Yoksa hiç unutur muyum seni?"

"Unutmaz mısın," diye sordum. Sesimi duyunca beni gördü. Ona çok yakışan gülümsemesi ile baktı bana. "Asla tatlım, sen benim canımsın."
Daha fazla dayanamayıp küçük kollarımı babama sardım. "Çok korktum baba, beni unuttun sandım."

"Seni asla unutmam küçük meleğim."

"Beni unuttun baba."
Ben sebep olmuştum benden nefret etmesine, hak ediyordum herşeyi. Ama küçük bencil yanım beni sevsin istiyordu. Bunu düşünmeye bile hakkım yoktu ama, aması yoktu.

Telefonumun kulaklığına gelen bildirim ile yerimde sıçradım.

Gönderen: 0532 758 ..
Merhaba

Ahsen: Merhaba

0532 758..: Umarım rahatsız etmiyorumdur

Ahsen: Hayır etmiyorsun

0532 758..: Sıkıcı bir konuşma yapmak istemiyorum açıkçası

0532 758..: Belki konuşuruz diye düşündüm

Ahsen: Tabii

Yazıyor...

"Ahsen, gel buraya." Başımı bacağımdan kaldırdım. Küçük bi kemik sesi geldi. Ne zamandır böyle durduğumu bilmiyordum, boynum acımıştı. Telefonu yatağa bırakıp yerden kalktım. Yerde oturmaktan popom dümdüz oldu. Ağlamak için hiçte güzel bir yer seçmedim. Boynumu ovuşturarak salona gittim.

Annem her zaman ki gibi bana değil telefonuna bakıyordu umursamadım. Babam ise tahammülsüzce konuşmaya başladı. "İzmir'e hemen bu gece gideceksin."

Unuttuğum İzmir konusu ile tekrar karşı karşıya gelince afalladım. "Okulum?"

"Okulunu dondurdum, buraya geri döndüğünde devam edeceksin."
Sessizlik ile kafamı salladım. Keşke bana sorma zahmetine girseydiler diye düşündüm ama bunu dile getirmedim. Söylediklerimin bi önemi yoktu.

Daha fazla bişey duymak istemiyordum, odama geri döndüm.

Hikayede ki olayları bir kaç bölüm sonra başlatacağım. Hikaye hakkında ki düşünceleriniz neler? Olumlu olumsuz her görüşe açığım lütfen bunu bana belirtin.

Sevgiyle kalın...