Ήταν σκεπτικός τις τελευταίες μέρες. Βρισκόταν σε μια διαρκής σύγχυση και αμφιταλαντευόταν ανάμεσα σε αυτό που του έλεγε το ένστικτο του και στην λογική.
Τα λόγια της Ήρως έπαιζαν συνεχώς στο μυαλό του
«Καταλαβαίνω τι μου λες Ιάσονα, αλλά και εσύ καταλαβαίνεις ότι αγγίζουν τα όρια της φαντασίας. Είναι σχεδόν παράλογο αυτό!» Αναστατωμένη αναφώνησε. Ήθελε να τον κάνει να καταλάβει πως γινόταν παράλογος μα κρυφά μέσα της φούσκωνε λεπτό το λεπτό η ελπίδα.
«Μα δεν εξηγείται αλλιώς! Γιατί να μπει στην διαδικασία να μου αφήσει ένα τέτοιο γράμμα;!» Σηκώνεται και εκείνος όρθιος και κοιτάζει την καστανή κοπέλα μέσα στα μάτια. Βλέπει μέσα τους τον φόβο και την αβεβαιότητα. Διαβάζει την σκέψη της, Δεν μπορεί να ισχύει κάτι τέτοιο!
«Δεν είμαι τρελός Ηρώ! Ναι είχα χάσει το μυαλό μου για αρκετό καιρό και ούτε τώρα είμαι τελείως καλά, αλλά λέω αλήθεια. Αφού δεν ήξερε ότι θα την χτυπήσει αυτοκίνητο πώς γίνεται να είχε γράψει το γράμμα;»
Η κοπέλα ξεφυσα. Περνά τα χέρια της μέσα από τα μαλλιά της, κάνοντας απαλο μασάζ στις ρίζες τους. «Ιάσονα σε παρακαλώ.. Θέλω και εγώ να πιστέψω αυτό που λες αλλά πρέπει να σιγουρευτούμε πρώτα. Έλα το Πάσχα στην Ελλάδα και τότε βλέπουμε πώς θα κινηθούμε»
Ο καστανόξανθος άγγελος σκύβει λίγο το κεφάλι. Θέλει να γυρίσει τώρα πίσω
Στην πιθανότητα και μόνο τρέμει ολόκληρο το κορμί του και νιώθει τα άκρα του να μουδιάζουν
«Εντάξει;» Τον ρωτά αφού έχει φορέσει το μπουφάν ετοιμη να φύγει με τους υπόλοιπους που περιμένουν στο σαλόνι.
«Ναι θα δούμε τότε...» κουνά θετικά το κεφάλι του και της χαμόγελα ελάχιστα θέλοντας να δείξει ότι είναι καλά
Δεν ήταν...
«Ωραία! Καλό θα ήταν να μην το πούμε στους άλλους προς το παρόν» τον κοιτά μια τελευταία φορά «Θα αναστατωθούν χωρίς λόγο ας σιγουρευτούμε πρώτα ότι έχεις δίκιο και μετά..»
«Εντάξει» ανασηκώνει αδιάφορα τους ώμους του και της ανοίγει την πόρτα για να περάσει.
«Όλα θα πάνε καλά Ιάσονα στο υπόσχομαι» το χέρι της τρίβει απαλά τον ώμο του. Μειδιαζει και περνά μπροστά του φωνάζοντας κάτι στην παρέα.
Ήθελε τόσο πολύ να περιμένει όπως τον συμβούλεψε έναν μήνα πριν η Ηρώ· λίγες μέρες πριν αναχωρήσουν για Αθήνα.
YOU ARE READING
The thread of life
Romance«Αξίζεις ολόκληρους γαλαξίες μικρή μου μα εγώ δεν είμαι τίποτα άλλο πέρα από ένα αστέρι» Της είχε πει ένα βράδυ που καθόντουσαν στην ταράτσα του σπιτιού του. Έπιναν μπυρες, ήταν ξαπλωμένοι πάνω σε δυο κουβέρτες και τα χέρια τους ήταν μπλεγμένα. Και...
