ENIGMATIC DREAM(COMPLETED) Enigma Series 1

Enigma 16

MM

Nagulat kami nang biglang pumasok si Jalaneel. Galit na galit ang mukha nito.
Nagulat ako nang bigla niya akong hinila.

"Azurine, I told you not to enter that room. Saan ako nagkulang ng paalala sa iyo?" mahinahon niyang sabi. Mas lalo akong umiyak dahil dumagdag na naman ako sa problema niya.

"Azurine, I'm mad, but I'm trying to control my temper. Hindi kita gustong sigawan kahit galit ako. Nagagalit lang ako, dahil ilang beses kong sinabi iyon sayo. " may tumulong luha sa kaniyang mata at mabilis niya itong pinunasan.

"Do you understand me?" he asked, tumango lang ako."Alam mo ba na dalawang araw na lang ay mapupuno na ang iyon katawan ng asul na marka?" mas lalong akong umiyak sa sinabi niya.

"Hindi ko kayang tanggapin 'iyan, Azurine. Hinding-hindi ko tatanggapin. Hindi ko kayang isip na isang iglap lang kukunin ka sa akin. Hindi kayang absorbahin ng aking sistema na sa ganitong paraan ka nila makukuha. I can't accept it, I will not accept this. " ngayon ko lang siyang nakitang umiyak.

"Aika, Neelu, and Fizureh, magbihis kayo, punta tayong Bluesteel." Jalaneel said.

"Samahan kita, magbihis ka." he said, kahit wakang lakas ang aking mga paa, pinilit kong bumalik sa aking silid at nag bihis.

"Maghihintay ako dito sa labas, take your time." matamlay niyang sabi.

Nang tinignan ko ang marka sa aking mga paa, umabot na ito hanggang tuhod. Mas lalong akong umiyak, ngunit minadali ko ang pagbibihis. Alam kong naghihintay si Jalaneel sa akin sa labas. Pagbukas ko ng pinto, nakatulala siya, nang makita niya ako mabilis niyang pinunasan ang luha sa kaniyang mga mata.

He kissed my forehead, pinahiran ko ang luha na tumulo na naman. I will miss this man and  his forehead kisses.

"They're waiting, nasa labas sila. " he informed me, tumango lang ako sa kaniya. Nang makita ko sina Aika, hindi ko mapigilang umiyak,mababakas ang lungkot sa kanilang mga mukha.

"Fiz, can you use you chandra? Wala na akong lakas pang malaglakad." Jalaneel said to Fizureh. Nang dumating kami sa Bluesteel, may nakahandang mga pagkain doon.

"Kain na tayo, ako bumili nito." pilit pinapagaan ni Neelu ang bigat na aking nararamdaman.

Ngunit, bigla nalang umiyak si Aika, hindi ko napigilang mapaiyak din. Umiiyak rin si Fizureh at Neelu. Si Jalaneel lang ang hindi umiiyak.

"I'll be back, may pupuntahan lang ako." Jalaneel said.

Umupo kami sa ilalim ng puno.

"I am very grateful for being part of Bluesette. I'm sorry, s-soryy for being a hard-headed member." panimula ko, hindi ko alam kung ano ang sasabihin ko. Nakikinig lang sila

"This group made me experienced a lot of things. Habang buhay kong a-alahanin sina Aika at Neelu na hindi kayang tumigil sa asaran." mas lalong lumakas ang hikbi ni Aika, pilit siyang pinapatahan ni Neelu. Si Neelu ay pulang-pula na rin sa kaiiyak.

"Hindi ko kakalimutan ang isang Fizureh na palaging naririndi sa asaran nina Aika at Neelu.Babaonin ko ang mga alaalang nabuo natin sa Blusteel.Ang mga mga pagkaing sa Neeblaja lang matitikman. "patuloy ako sa mga gusto kong sabihin kahit para wala na akong lakas magsalita dahil sa sobrang iyak.

"Sana talunin niyo si Jalaneel sa mga quizes ah?" natatawang paalala ko sa kanila. " Nakakalungkot na hindi na ako kailanman makakapasok ng Nabhas. Masaya parin ako,dahil minsan sa aking buhay, ang sarap palang magkaroon ng chandra. "patuloy parin sila sa pakikinig, habang umiiyak.

"Uy, ingatan niyo si Jalaneel ha?" I reminded them, kahit alam kong gagawin naman nila iyon.

"Azurine, alam mo ba noong kaarawan niya, masayang-masaya siya habanag kini-kwento na binigyan mo siya ng regalo. Iyon daw ang pinakamasayang Chandrel Day niya. He said na kapag sinagot mo siya, siya raw ang pinakamasayang lalaki." hindi kayang tumigil ng aking mga luha sa pagpatak.

"Bakit naman ganito ka saklap ang mundo?" natatawang tanong ni Neelu, habang umiiyak parin. "Minsan na nga lang maging masaya si Jalaneel, kinuha na naman ang kasiyahan. Natatakot ako, baka hindi ko na muling makitang ngumiti yan. Baka hindi ko na ulit masilayang kumislap ang kaniyang mga mata habang nag ku-kwento ng mga bagay na tungkol sa iyo. Ngayon ko lang nakitang maging masaya 'yan. Natatakot ako na hindi na kami makahanap ng dahilan na makapag pasaya sa kaniya." patuloy parin sa pag iyak si Neelu.

"Alam mo ba nang nalaman niya kanina, nagmamadaling hinanap ka, nang hindi ka niya makita sinapak ako. Ang sakit non, pero okay lang." natatawang sabi ni Neelu. "Hindi iyon kailanman nag buhat ng kamay sa amin. Hindi kami non sinisigawan, kahit galit na galit pa siya." sabi ni Neelu.

"Azurine, gusto kitang sampalin ngayon sa katangahang ginawa mo." hinarap ko si Aika. "Isang maling hakbang, isang malaking kawalan. Isang maling hawak, malaking  kabayaran." panimula niya.

"Bakit ganon? Ang iba pag nagkakamali, pwede nilang itama? Bakit naman yung sa iyo, habang buhay mong pagdudusahan?" halos hindi ko na maintidihan ang sinasabi ni Aika, dahil puro hikbi niya ang naririnig ko.

"Azurine, gusto kong malaman kung kumakati ba talaga yang paa mo. Gusto kong ipaintindi sa sarili ko na baka wala ka lang magawa, kaya sinubukan mong pumasok. O baka yang kamay mo ang kumakati, kaya hinawakan mo pa ang painting." hindi ko alam kung nagbibiro lang si Fizureh, dahil mukhang hindi.

"Hindi ko alam kung paano at anong paraan namin tatanggapin ito." Fizureh said, muli niyang pinahiran ang kaniyang mga luha. Hindi ko alam kung ilan luha na ang pumatak sa aking mata.

"Walang paraan, dahil hindi ko ito matatanggap." nagulat ako nang biglang nanidyan ma si Jalaneel; kasama niya si Ma'am Myta.

"Azurine" nagulat ako nang biglang humagulgol si Ma'am Myta. Nanginginig ito sa kai-iyak at napaluhod ito sa sobrang pag-iyak.

"Ma'am" pinuntahan ko siya at pinatahan.

"Azurine, I'm sorry, I didn't know. Kung sana nalaman ko nang mas maaga. May nagawa sana ako." walang tigil sa pag-iyak si Ma'am Myta.

"Ma'am wala po kayong kasalanan." yinakap ko siya at pilit pinapatahan, ngunit hindi talaga siya tumigil sa pag-iyak.

"Masaya po ako na nakilala at nakasama ko kayo, naramdaman ko ang tunay na pagmamahal ng isang ina." I sincerely thanked her. She always take care of me. She gave me food, she reminds me always to eat. Naramdaman ko ang pagmamahal ng isang ina sa kaniya. Maraming bagay ang natutunan ko kay ma'am Myta.

"Wait!" Fizureh said.

"Ang sabi ni Marlais, ang binitawang sumpa ni Anita ay sa angkan lamang ni Marynia. Bakit tumalab ang sumpa kay Azurine?" tanong ni Fizureh, maging ako ay napa-isip din.

"I am the daugther of Marynia." bumuka ang bibig ko sa sobrang gulat sa nalaman.

"Anong koneksiyon mo kay Azurine?" taning ni Aika sa kaniya.

" I am her mom." mas lalong hindi ako makapaniwala sa kaniyang sinabi.

"What? "nanlambot ang tuhod ko, hinang-hina na ako. Naubos na ang lakas ko sa lahat ng aking nalaman.

"Paano nangyari iyon?" nag uunahan na naman sa pagpatak ang mga luha ko, walang na sigurong katapusan ito.

"Kami ang dalawang tao na iniligtas ni Jalaneel, ako at ang kinikilalang ina mo Azurine." panimula niya.

"Nalungkot ako, dahil kapag darating ang ang araw na kukunin na akong Chandraneel; hindi ko na makakasama ang aking anak. Jalaneel suggested us na  ipagpalit namin ang aming mga anak. It's a win and win situation. Makakasama ko ang anak ko rito nang pang habang buhay; hindi rin makukuha ng Chandraneel ang anak ng kinikilala mong ina." namangha ako sa kaniyang sinabi, hindi ko akalain na naisip iyon ni Jalaneel. I'm thankful for him, because he gave me the oppurtunity to see my own mother.

"Azurine,I'm sorry." patuloy siya sa paghingi ng tawad sa akin.

"You don't need to say sorry, Ma'am Myta." hindi parin tapos ang mga luha ko sa pag-agos.

"Can you please call my MOM, insted of Ma'am?" pagmamaka-awa niya.