⌛មហិច្ឆតាត្រកូលគីម⏳

ភាគទី២៩

បន្ទាប់ពីនិយាយគ្នាចប់ពួកគេបំបែក
ផ្លូវគ្នារៀងៗខ្លួន ថេយ៉ុុងក៏ត្រឡប់ទៅក្រុមហ៊ុនបន្តការងារគេវិញ។

#ជុងហ្គុក

ជុងហ្គុកដឹងខ្លួននៅលើពូកទន់ស្ដើងដែលអាចដឹងថាម្ចាស់ពូកជាអ្នកណា រាងតូចក្រោកឡើងទាំងលំបាកព្រោះឈឺផ្នែកខាងក្រោម គេឈានជើងចុះពីលើគ្រែថ្នមៗព្រមទាំងយកដៃខ្ទប់ពោះដែលកំពុងឈឺ ជើងចាប់ផ្ដើមបោះជំហានទៅមុខយឺតជាមួយនឹងដំណើរធីងធោងសឹងតែទប់លំនឹងមិនបាន

ជុងហ្គុក<អូយ!!!!>ទីបំផុតគេមិនអាចទប់ការឈឺចាប់បានក៏ថ្ងូរមកតិចៗ ដៃទាំង២ខ្ទប់ពោះដែលកំពុងតែធ្វើទុក្ខ

រាងតូចសម្រូតខ្លួនអង្គុយលើការ៉ូដោយមិនអាចបន្តដំណើរទៅមុខបាន

ជុងហ្គុក<អូយ!!!ឈឺ!!!ឈឺណាស់!!
ហឹុកៗ!!!ហឹុក.....ហឹុកៗ> គេស្រែកយំខ្លាំងទៅៗ ដោយទ្រាំមិនបាន

អ្នកបម្រើដែលកំពុងតែរៀបអាហារសម្រាប់ជុងហ្គុកតាមបញ្ជាថេយ៉ុងពេលមិនទាន់ឃើញគេចុះមកក៏ឡើងទៅគោះទ្វារទាំងបារម្ភ

តុកៗតុកៗ!!!!

គាត់គោះប៉ុន្មានដងហើយនៅតែមិនមានការឆ្លើយតបទើបខំយកត្រចៀកទៅផ្អឹបនឹងទ្វារព្រោះឮសម្លេងល្វើយៗពីខាងក្នុង

<ក្មេងតូច~~ក្មេងតូចកើតអី?~~ឮអ៊ុំហៅទេ??>គាត់មិនរង់ចាំយូរក៏ខលទៅរកថេយ៉ុងព្រោះគ្មានសោរសម្រាប់ចាក់ចូលនោះទេ

<ចាហ្វាយ!!!>

ថេយ៉ុង<មានការអីម៉ែដោះ?>

<ខ្ញុំមិនដឹងថាក្មេងនោះមានរឿងអីទេ គិតតែពីស្រែកយំហើយថាឈឺតែមិនថាឈឺអីទេ>គ្រាន់តែម៉ែដោះនិយាយចប់ថេយ៉ុងដាក់ទូរស័ព្ទចុះភ្លាម

ថេយ៉ុង<ម៉ាកទៅចាក់សោរបន្ទប់នាំអាក្មេងនោះទៅពេទ្យទៅ>គេបញ្ជារួចហើយក៏ធ្វើការបន្ត ដោយគ្រាន់តែគិតថាគេឈឺធម្មតា

ម៉ាកក៏ទៅធ្វើតាមបញ្ជារបស់ចាហ្វាយខ្លួនយ៉ាងប្រញាប់

ម៉ាកបើកទ្វារមកឃើញរាងកាយដែលកំពុងដេកនឹងការ៉េស្រែកយំឥតឈប់

ម៉ាក<អាល្អិត!!!អាល្អិត!!>ម៉ាកក៏លើកបីគេចេញទៅដាក់ឡានហើយបើកលឿនស្លេវទៅមន្ទីរពេទ្យ