Zawgyi
"ဒီဘက္ကိုတစ္ခ်က္ေလာက္ၾကည့္ေပးပါ ကေလးတို႔"
မနက္ခင္းေစာေစာထဲကေန အခုခ်ိန္ထိ ထယ္ေယာင္းဟာ
ကင္မရာတစ္လံုးနဲ႔အလုပ္႐ႈပ္ေနေတာ့သည္။ညဘက္ ေနာက္
က်မွအိပ္ရာဝင္ခဲ့ရေပမယ့္ မနက္ေစာေစာေနထြက္တာကို
လည္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ခ်င္တာမို႔ အိပ္ရာေစာေစာထျဖစ္သည္။
အခုလည္း မုန္လာခင္းထဲမွာလူႀကီးေတြရဲ႕ႀကီးၾကပ္မႈနဲ႔အတူ
မုန္လာထုပ္ေတြလက္ဆင့္ကမ္းရင္းသယ္ေနၾကတဲ့ ကေလးငယ္ေတြရဲ႕ပံုရိပ္ေတြကိုလည္း အမိအရဖမ္းယူေနေသးသည္။
အစုလိုက္ အစုလိုက္ေလးေတြတစ္ဖံု ဆရာမေတြကိုလည္းတစ္စုနဲ႔ ႐ႈ့ေထာင့္မ်ိဳးစံုကေနဓာတ္ပံု႐ိုက္ေနေတာ့သည္။
"ဓာတ္ပံုဆရာေလး ပင္ပန္းေနေရာေပါ့ ဟိုဘက္မွာေန႔လည္
စာစားဖို႔ျပင္ဆင္ေနၾကၿပီေျပာတယ္ အရင္သြားထားလိုက္ပါ
လား"
"မဟုတ္တာ....က်ေနာ္ ဗိုက္မဆာေသးပါဘူး ကေလးေတြကို
ဓာတ္ပံုေလးေတြနည္းနည္းထပ္႐ိုက္လိုက္ဦးမယ္ေလ က်ေနာ္
လည္းအျမဲမလာျဖစ္ေတာ့ လာတုန္းေလးအၾကာႀကီးဓာတ္ပံု
႐ိုက္ေပးခ်င္လို႔ပါ"
"အို..ေစတနာေကာင္းလိုက္တာကြယ္ ဒါဆိုသိပ္မၾကာေစနဲ႔
ေနာ္ အစာလြန္ရင္မေကာင္းဘူး"
"Nae.....က်ေနာ္ခဏေနရင္လိုက္လာခဲ့ပါမယ္"
ေက်ာင္းအုပ္ႀကီးက ကေလးငယ္ေတြကိုဆရာမအငယ္ေလး
ေတြနဲ႔ထားခဲ့ၿပီး ထမင္းေကြၽးမယ့္ေနရာမွာကူညီေပးရန္အတြက္ထြက္သြားေတာ့သည္။
သူ႔ကို ေႏြးေႏြးေထြးေထြးနဲ႔ ထမင္းစားဖို႔လာေခၚသည္က
ၾကည္ႏူးစရာ။ဒီလိုလူေတြသိုက္သိုက္ဝန္းဝန္းနဲ႔ ေႏြးေထြးမႈကို
ခံစားခ်င္တဲ့အခါ သူအမ်ားဆံုးလာျဖစ္တဲ့ေနရာက ဟာႏူးလ္
ေဂဟာပင္။
တိုက္ဆိုင္လို႔တစ္ႀကိမ္ေရာက္ျဖစ္ရာက ဒီေႏြးေထြးေနရာကို
ႏွစ္သက္မိတာမို႔ လိုအပ္တဲ့ပစၥည္းေတြကိုၾကံဳတိုင္းလႉျဖစ္ရင္း
အခုလို အခြင့္ၾကံဳရင္လည္းဓာတ္ပံု႐ိုက္ေပးျဖစ္သည္။
ဒါဟာေပ်ာ္ရႊင္စရာအခ်ိန္တိုင္းကိုမွတ္တမ္းတင္ေပးခ်င္တဲ့
ထယ္ေယာင္းရဲ႕ စိတ္ဆႏၵတစ္ခုပင္ျဖစ္သည္။
