Akın beni kolumdan tutunca durdum. "Neden ya? Bi dur! Dinlen en azından iki gün burda kalman lazım!" Başımı salladım. "Seninle burda kalmam doğru değil Akın! Anla şunu artık!" Akın bana yaklaşınca nefesim hızlandı. "Seni seviyorum." Her şeyi daha da zorlaştırıyordu! Ben iki gün Akınla burda yalnız kalsam bende kendimi tutamam.
Çukura dönmekle en doğrusunu yaparız. Kimsenin canı yanmayacaktı. "Bişey demiyor musun?" Yutkunup susmaya devam ettim. Kararım kesindi. Ben bir yıl boyunca Akın beni aldattığı duyguyla yaşadım, Yasmin bunu ömür boyu yüreğinde taşımasın. "Demiyorsun.." Akın gözlerime bakıp hafifçe gülümsedi. "Deme zaten." Boynumu eğip gözlerimi kapattım. Bu çok yanlış. "Ben seni çok özledim gülüm." Saç telimi kulağımın arkasına koyunca tüylerim diken diken oldu. "Akın yapma nolursun." Yanağımı okşamaya başladı. Bu anda onu öpmek, ona sarılmak istedim ama olmuyor işte. Rahat bir nefes verip bu anın tadını çıkarmaya çalıştım.
"Kız kulesine gidelim mi?" Gözlerimi şaşkınca açtım. Bu nerden çıktı gece gece? "Çukura gidelim Akın." Başını üzgün bir ifadeyle salladı ve elimi avucuna aldı. "Ben bu gece o eve girersem yarın çıkamam Berrak." Ne demek istediğini çok iyi anladım. Gözlerim yine doldu. Bıktım artık ağlamaktan!
"Çıkma zaten Akın."
Akının yüzü çöktü ağızımdan çıkanı duyunca. "O seni daha çok hak ediyor. Senden hiç şüphelendi mi? Sana hiç güvenmedi mi?" Akın susup gözlerime bakakaldı. "Bak.. Git Akın. Evlen, çocuk sahibi ol ama mutlu ol tamam mı? Benim için mutlu ol." Gözümden bir yaş aktı. "Berrak ben sensiz nasıl mutlu –" Lafını elimi yanağına koyarak kestim. "Benim için." Gülümsedim, Akın üzülmesin diye gülümsedim. Benim yüzümden daha fazla acı çekmesin, bu hikayede kötü olan benim, Yasmin değil, Akın hiç değil. Ben.
"Berrak yapm–" Dudaklarımı yanağına koyunca yine sustu. Tuzlu göz yaşının tadını alınca Akından ayrıldım ve gözlerinden akan damlaları sildim. "Şt senin adın Akın Koçovalı değil mi?" Akın hafif bir kahkaha atıp gözlerime baktı. "Hadi Çukura dönelim." Elimi Akına uzattığımda sonunda kırgın bir ifadeyle elimi aldı.
İçimdeki ne kadar az umut kalmışsa elimi aldığı an yanıp kül oldu. Yutkunup sahte bir gülümse taktım yüzüme ve Akınla arabaya bindim. Bundan sonrası zaten çok hızlı geçti. Aslında bu evden Çukura sürmeyi yarım saat alıyordu ama bu gece beş dakika gibi geldi bana.
Çukura varınca arabadan indik ve sokağın ortasında birbirimize bakakaldık. Vedalaşmak bu kadar zor olur mu ki? Ne diyeceğimi bile bilmiyordum. Hoşçakal? Görüşürüz? Hiçbir şey uymuyordu.
Akın beni aniden bileğimden tutup kendisine çekti. "Kaçalım. Şimdi. Hemen! Yeni hayata başlayalım, Çukurdan uzak!" Elimi hafifçe gülümseyerek yanağına koydum.
"Kaçış yok bundan Akın. Sen yarın evleneceksin ve ben giderim artık." Akın kaşlarını çattı ve afalladı. "N-Nereye gidiyorsun? Daha yeni geldin." Başımı sallayıp güzel gözlerine baktım. "Seni Yasminle görmek yüreğim kaldıramaz. Dayanamam. Ve ben burda olunca sen asla mutlu olamazsın. Sal beni" Akın bana sarılınca kokusunu iyice bi çektim. Bu sefer gerçekten sondu. Dediğim gibi; bu gerçekten kaçış yok..
"Buluşacağız tamam mı?" Gülerek başımı salladım. "Söz ver Berrak." Akın serçe parmağını önüme tutunca gülümseyip parmaklarımızı birleştirdim. "Buluşacağız. Söz." Akın alnını alnıma dayayınca gözümden bir damla düştü. "Yasmini sev tamam mı?" Akın onayladı. "Ama seni sevdiğim kadar.." Dudaklarımızı birleştirerek lafını kestim. Beni daha da kendisine çekti. Onu son bir defa öpmeden yapamazdım..
Ayrılınca gülümseyerek Akına baktım. "Mutlu ol."
"Sende gülüm.."
Oops! Bu görüntü içerik kurallarımıza uymuyor. Yayımlamaya devam etmek için görüntüyü kaldırmayı ya da başka bir görüntü yüklemeyi deneyin.
