De wraak [deel 3]

Hoofdstuk 32

Rosalinde

Ik word gillend gek hier. Minnie is opeens Max en zij blijkt een hij. Wat moet ik daarmee? De hele situatie is zo absurd dat ik er niks meer van snap.
Maar diep van binnen begrijp ik het prima, en hoewel ik mijn moeder nog nooit op haar slechtst heb meegemaakt (klaarblijkelijk), hebben bijna alle andere personen hier in de grot dat allemaal wel.
Ik kijk naar Vivian die overtuigd is. Natuurlijk zal het feit dat haar mate naast haar staat en haar vasthoudt daar zeker mee te maken hebben. Zij is zo ontzettend zeker van hun liefde, net zoals die Joris.

Jocelyn komt ondanks hun aparte entree ook betrouwbaar over. En Minnie -Max, ... ik moet nog even heel goed nadenken wat ik hiervan vind. Van hem.
Ik ben blij dat Jocelyn blijkbaar een oplossing heeft, want ik heb het gevoel dat ik tussen twee vuren in sta.

Helaas zullen we nooit weten wat Jocelyn wil zeggen, want ze wordt onderbroken. En wel door mijn moeder.

De grot verduisterd eerst zodanig dat degene die er met de rug naartoe staat -ik-, zich eerst even verward omdraait. Maar dan gaat alles opeens heel snel.
Ik krijg nog net de kans om verschrikt: "Mam!" te roepen als ik haar zie. Want geschrokken ben ik.
Natuurlijk weet ik hoe mijn moeder eruit ziet. Ze heeft een bepaald overwicht en is zeker niet makkelijk. Maar dat is alleen maar goed als je een Alfa bent, en ik heb daar nooit wat achter gezocht.

Maar nu zie ik haar in een gedaante die verschrikkelijker is dan ik ooit heb gezien. Haar ogen smeulen en lijken tegelijk het leven uit iedereen in deze grot te zuigen. Ze lijkt opeens twee maal zo groot, maar dat is gezichtsbedrog hoop ik.
Wat in ieder geval geen bedrog is, is dat er een kracht uit haar stroomt, die effect heeft op iedereen. De kracht heeft de ruimte nodig, en wij worden allemaal -zowel degenen onder hypnose als de anderen- tegen de wanden van de grot aan gedrukt. Ik probeer me los te rukken, maar dat is een onmogelijke opgave.

Tenminste, voor mij. Gelukkig is er íemand bestand tegen mijn moeder, en dat is Jocelyn. Haar ogen staan meer verschrikt dan ooit, maar haar handen zijn vast als ze daarmee als het ware de kracht wegduwt. Met succes.

Jocelyn krijgt zowaar zoveel ruimte dat ze weer normaal kan staan, en maakt daar natuurlijk onmiddellijk gebruik van. Ze blijft duwen tegen de kracht en dan zie ik ook haar ogen onnatuurlijk smeulen, gelijkwaardig -heftiger- aan dat van mijn moeder. Ze worden daarna net zo diepzwart, ondoorgrondelijk en gewoon éng als die van de Alfa en waar we net nog wat konden worstelen tegen de muur, is zelfs dat onmogelijk geworden. Ik kreun binnensmonds van de pijn waar die ontzettende druk voor zorgt. Ik heb zicht op de twee machtige vrouwen, en op de muur tegenover me waar willoze mannen tegenaan gedrukt staan, en Max. Maar ik kan bijvoorbeeld Vivian en Joris niet zien of horen. Het is onmogelijk om zelfs maar mijn ogen te bewegen.

Mijn moeder gilt naar Jocelyn: "Jij... bitch! Ik geef je een huis, een hobby. En zo betaal je me terug? Door me in het bijzijn van mijn dochter af te vallen? Te verraden voor iedereen!"

Dat was niet handig gesproken van mijn moeder. Want waar Jocelyn eerst nog steeds onzeker was, ondanks haar krachtige verdediging, merk ik dat zij nu verontwaardigd begint te worden. Ze weet het voor elkaar te krijgen om te snuiven en zegt dan op snijdende toon terwijl haar ogen heftig smeulen: "Je hebt me gebruikt. Net zoals je alle andere mensen hier hebt gebruikt, inclusief je dochter. Hoe kun je?"

Het had een pingpongwedstrijdje kunnen zijn, ware het -inderdaad- dat ik mijn ogen niet kan bewegen. Ik wil gillen van verontwaardiging, van de pijn. Maar helaas: allemaal onmogelijk. Het ademen wordt ook steeds moeilijker en dat moet niet erger worden. Dat is dodelijk, zoals je weet.
Lijdzaam af moeten wachten wat mijn lot gaat zijn is niet mijn ding. Dit is eens maar nooit weer, hoop ik. Mocht ik dit overleven natuurlijk. Anders is het sowieso nooit weer.

Ik heb mijn moeder nog nooit zo meegemaakt, maar ik heb het vermoeden dat het ook voor de anderen voor het eerst is dat haar kracht zo indrukwekkend tentoon wordt gesteld. Misschien wisten zelfs zowel ma als Jocelyn niet dat ze tot zoiets in staat zouden zijn?

Ik weet hard te kreunen. Eigenlijk wil ik iets zinnigs uitbrengen, maar op dit moment is een kreun al iets om uitzonderlijk trots op te zijn. En het mooie is: het heeft effect. Zowel mijn moeder als Jocelyn zijn even afgeleid van hun krachtmeting, en dat zorgt uiteindelijk voor een nederlaag.
Een felle flits zorgt ervoor dat niemand korte tijd iets kan zien, maar daarna kunnen we ons wel weer allemaal bewegen, en dat is winst.

Ik wacht rustig af tot ik weer wat kan zien, en totdat het interieur weer normaal stil staat, want dat leek ook te bewegen.
Het is dan bizar om te zien hoe de mannen die nog steeds onder invloed zijn van mijn moeder, zich ongeïnteresseerd blijven gedragen. Ze krabbelen simpelweg overeind en staan dan plompverloren te wachten op instructies.
Zij zijn dan ook op dit moment niet degenen waar ik me druk om maak. Tot mijn grote schrik zie ik dat Jocelyn op de grond ligt, en ze ziet er behoorlijk levenloos uit.
Mijn moeder daarentegen is springlevend en staat stevig op haar benen.