Tις επόμενες μέρες ήμουν γεμάτη από χαρά. Εντάξει δεν είμαι παιδί. Το όλο ραντεβού στη Ροδο ξέρω πως είναι βαθύτατα γαμησιακό. Ο Δημήτρης είναι πολύ ξεκάθαρος από την πρώτη στιγμή τι θέλει και ..πως το θελει από εμένα.
Αλλά..και πάλι..
Εκδρομή στην Ρόδο με τον κύριο Ανδρεάδη? Δικός μου για ενα 24 ωρο?
Ο έλα τώρα . Είναι όνειρο.
"Και πως δεν μου έχεις μιλήσει γι αυτή την φίλη σου που θα βρεθείτε στην Ρόδο?" η μαμά ζωγραφίζει με προσοχή το ράμφος ενός χελιδονιού , αλλά νιώθω την λοξή ματιά της.
"Έχω πολλές φίλες μαμά. Απλά δεν έτυχε να σου αναφέρω το όνομα της"
"Νομιζα πως μόνο τον Ιάσωνα έχεις φίλο στην πόλη"
Αλήθεια.
"όχι , έχω πολλές φίλες μαμά. "
Ψέμα. Προφανώς.
"Είσαι πολύ κλειστο παιδί. Θα έπρεπε να είσαι πιο ανοιχτή με τον κόσμο. Απο μικρή δεν μπορούσες να πλησιάσεις τα άλλα παιδιά αν δεν σου μιλούσαν πρώτα. Ήθελες να παίξεις μαζί τους και δεν πήγαινες ακόμη κι αν σε καλούσαν, ενώ η Χρυσή- "
"Είμαι κοινωνική!" η φωνή μου βγαίνει ίσως πιο δυνατή απ'όσο θα ήθελα. Γιατί νιώθω την ανάγκη να απολογηθώ πως απλά δεν είμαι τόσο κοινωνική όσο η Χρυσή? και τι πειράζει που έχω φίλο μονο τον Ιάσωνα? κάνει για δέκα φίλους στην τελική.
"Κάνω παρέα με τα κορίτσια από την δουλειά και..και σίγουρα τώρα που θα γραφτώ στο κολλέγιο θα κάνω κι άλλους πολλούς φίλους. "
"Η Χρυσή -"
"μαμά" λέω συγκρατημένα αλλά το κόβω. "Απλά δεν την ξέρεις την φίλη μου ! εντάξει?Δεν είναι οτι λέω ψέμματα!"
"Καλά. Εσύ ξέρεις τι θέλεις από την ζωή σου"
Την βλέπω να σηκώνεται και να γυροφέρνει στα πινέλα της
"Κάπου εδώ είχα το νούμερο έξι. Ήμουν σίγουρη.." την ακούω να μονολογεί και αποφασίζω να πάω να φτιάξω την τσάντα μου. Σε τρεις ώρες από τώρα πετάω και δεν έχω βρει ακόμη τι θα φορέσω όταν ειδωθούμε.
Βγάζω από την ντουλάπα το μαύρο φόρεμα με τις παγιέτες.
Καλό ..αν βγούμε για ποτό το βράδυ.
Το βάζω μέσα στην λουι βιττον απομίμηση τσάντα μου και παίρνω στα χέρια μου ένα μοβ εξώπλατο.
Μμμ..Καλό κι αυτό.
"Αλλά τι να βάλω για το απόγευμα που θα τον δω?"
