Het groepje is nog maar net het bos in gegaan, waarbij de gehele stad en het omliggende dorpje uit het zich is verdwenen als Liva halt houdt en zich omkeert naar de wachters en soldaten die haar verbaasd aankijken. Ze hadden niet verwacht nu al te stoppen.
"Wees gerust, we gaan nog geen pauze houden. Ik vind dit een goed moment om direct te beginnen met trainen. Aan vechten zonder wapens zal ik met wilde dieren niet veel aan hebben, dus ik wil graag leren vechten met één van de vele wapens."
De wachter die de leiding heeft gekregen als Liva niet aanwezig zal zijn, stapt naar voren. "Dan gaan we beginnen met het zwaard. Je kent de basisprincipes. Ga klaar staan zonder paard alsjeblieft." Dan wijst hij iemand aan die haar gaat trainen. "Houd elkaar heel en heb zelfcontrole. Vlak voor iemands lichaam stop je als je weet of merkt dat de ander niet op tijd reageert of kansloos is. We vermoorden elkaar niet," waarschuwt de wachter.
De soldaat doet wat hem gezegd wordt en ook Liva neemt de houding aan die haar aangeleerd is. Eerst wordt gekeken wat ze kan en later zullen ze Liva leren wat ze nog meer moet weten en kunnen en hoe ze beter kan vechten. Liva wacht eerst af wat de soldaat doet, waarbij ze eerst aanvallen soepeltjes weet te ontwijken en daarna zelf zowel verdedigd als volledig in de aanval gaat nu ze door heeft wat de soldaat probeert te doen.
Zo goed als mogelijk en zo getraind als hij is, geeft de soldaat niet op en blijft bezig. Hij is echter zodanig verrast door de vechtinstelling van het jonge meisje en zelfs haar snelheid, dat hij verliest. Met enorm veel zelfcontrole stopt Liva op het laatste moment haar zwaard bij de nek van de man. Allebei staan te hijgen van de inspanning. De anderen kijken vol verbazing toe, waarbij de monden ophangen.
"Ongelooflijk, ik heb nog nooit iemand zo goed zien vechten tegen een zeer ervaren soldaat, terwijl ze nog maar net de beginselen weet. Laten we verder gaan op zoek naar dat mythische wezen van je, zodat we in ieder geval al kunnen voorkomen dat het Drakendam in brand steekt."
Iedereen knikt. De spullen worden gepakt en iedereen gaat zwijgend op zijn of haar paard zitten om dan verder te reizen. Het getjilp van vogels en hier en daar een te horen krekel zijn de enige geluiden die de stilte verbreken. Liva zelf geniet van deze geluiden en laat zich diep tot haar doordringen, terwijl ze ook alert blijft op de omgeving. Het bos wordt steeds smaller en dat betekent dat de soldaten en wachters Liva niet meer kunnen omringen en haar direct kunnen beschermen. Ze zal zelf zichzelf moeten kunnen verdedigen wanneer dit nodig is.
Nog een half uur later, terwijl de groep vaart heeft gemaakt, wordt het bos weer breder, maar het blijft wat aan de donkere kant. Hier en daar liggen er rotsen. Op de paden zijn eveneens grote pootafdrukken te zien. Niet alleen grote pootafdrukken, ook enkele kleintjes, alsof er ook jongere versies rondlopen.
Liva is het allang opgevallen dat de andere dieren die normaal in het bos leven, hier al niet meer vindbaar zijn. Voor voedsel zouden ze daarom terug moeten, maar dat wil ze absoluut niet op dit moment. Ze moet door om de eerste taak van zichzelf te volbrengen en daarmee zal zij en de anderen in groot gevaar kunnen verkeren.
Zo nu en dan klinkt er een grom door het bos. Bij iedere grom lijken enkelen van het gezelschap te verstijven. Het is niet direct te zien aan de houdingen, maar aan de gezichten kan Liva opmerken dat de mannen bang zijn. De gezichten staan strak, maar de ogen tonen angst. En iedereen heeft het wapen in de aanslag om direct toe te kunnen slaan als het nodig is. Maar toch, Liva weet dat ze hier niets moeten doen en alle wezens in dit deel met rust moeten laten, ook al laten de wezens hen schrikken. Als ze naar de dieren uithalen, zullen ze een maaltijd worden van de draken. En dan is het hopen dat ze Liva herkennen en zij alsnog in leven blijft.
"Jongens, laten we hier kort pauzeren. Op adem komen, iets eten en vooral proberen rustig te worden en minder angstig. Jullie stralen het uit, en dat kan onze dood worden. Zelfs die van mij. Het zal al lastig worden voor mij om de draken in bedwang te houden, maar met jullie gedrag is het nog lastiger."
Het meisje beseft dat de gromgeluiden afkomstig zijn van de draken in de buurt en dat ze weet wat ze betekenen: ze moeten onmiddellijk als indringers het bos uit voor ze gedood zullen worden. En dat is ook de reden waarom ze eerst wil dat de mannen rustig worden.
De mannen lijken rustiger te worden, wat heeft geholpen om ook de gromgeluiden te verminderen. Toch is iedereen op zijn of haar hoede. Iedere seconde telt en in iedere seconde kan een monster tevoorschijn komen. Niet alleen willen ze dat op tijd opmerken, ze willen zich dan ook kunnen verdedigen om niet dood te eindigen.
"Heb alsjeblieft respect voor de dieren. Als ik zeg dat jullie je wapens weg moeten doen, bergen jullie je wapens op. Doe niets als een draak te dichtbij komt. Zelfs al zou één van de draken jullie vermoorden, ik kan ze niet tegenhouden en jullie dus al helemaal niet. Ik doe mijn best mijn band meteen onder controle te hebben, maar het is volledig nieuw en ik zal niet weten hoe ik de draak onder controle moet houden. Maak niet de fout om te vluchten, tenzij het dier dat via mij aangeeft. Het is een mogelijkheid dat ik – kort – als communicatieslaaf werk zodat de draak met jullie kan communiceren. Laat dit gebeuren, alsjeblieft."
De mannen knikken, pakken hun wapens steviger vast. De paarden die er nog zijn, worden blij gemaakt dat ze de spullen niet meer hoeven te dragen. Mogelijk hebben ze de paarden nog nodig, maar het is nog gevaarlijker voor die dieren, dan voor hen om bij de draken te zijn. Liva geeft hen de opdracht verderop te wachten. De paarden luisteren, en de mannen kijken Liva verbaasd aan.
"We kunnen ze nog nodig hebben. Niet iedereen zal op een draak mogen of kunnen rijden mochten we zover komen dat de draken ons vertrouwen. Draken houden van grote dieren en eten ze het liefst, en dat geldt ook voor paarden. Ik kan ze dus niet hier houden. Laten we verder gaan, dan komen we vandaag hopelijk bij de draken aan."
Met alle spullen op zak, loopt de groep verder. Juist nu zullen er geen belagers komen, omdat niemand in dit deel van het bos hen aan zou vallen betreft de mensheid. Daarom loopt Liva dan ook voorop, zodat de draken zullen zien dat zij de leidster is en hopelijk ook haar herkennen als het drakenmeisje. Of eigenlijk de uitverkorene met de vuurgave.
De groep loopt verder en de groene bladeren worden steeds meer ingeruild voor grijze rotsen met hier en daar nog een struik. De bomen gaan steeds meer verder uit elkaar, maar het blijft donker op de plek. Het bospad van gras en mos is overgegaan op rotsige paden, alsof de groep daadwerkelijk op rotsen loopt. Dan verschijnen er ogen. Eerst één paar, dan twee paar en daarna nog meer, waarna er ook weer enkele verdwijnen en er nog maar drie paar ogen overblijven. Een dreigende grom van heel dichtbij klinkt er door het bos heen en bezorgt de groep kippenvel. De drang om te vluchten moeten ze weerstaan.
Opnieuw snapt Liva wat de grom inhoudt: het is een dreigement dat ze nu direct weg moeten gaan, of dat ze anders gedood zouden worden. Dit zegt ze niet hardop, juist om paniek te voorkomen. De wachters en soldaten zijn echter onrustig, zo onrustig dat ze zelfs hun wapens gereed houden. Maar Liva houdt hen tegen.
"Nee, doe niets. Ze weten niet wie we zijn en dus dreigen ze. Reageer er niet op en laat je wapens zakken. Met die wapens zullen ze zich al helemaal bedreigd voelen." Terwijl de mannen doen wat het meisje zegt, stapt Liva zelf enkele stappen naar voren. De mannen achter haar houden hun adem in, bang voor wat er komen gaat.
Ook het wezen van wie de ogen zijn stapt naar voren en wordt daardoor meer duidelijk. Het wezen is nog groter en angstaanjagender dan de mensheid ooit gedacht heeft en dat de ogen van de wachters en soldaten worden dan ook groot als ze het wezen zien. Liva zelf laat niets blijken, maar blijft alleen voor de groep mannen staan en kijkt wel naar de draak, maar niet in de ogen.
De draak blijft stilstaan, en hierdoor komen ook nog een paar andere draken tevoorschijn, maar blijven achter de eerste draak staan. Toch grommen deze gevaarlijk, en willen het liefst het gezelschap aanvallen. De voorste draak lijkt in dubio te zitten en niet weten wat te doen met de groep mensen die ze normaal maar al te graag willen opeten. De kop gaat omhoog, vuur komt tevoorschijn tussen de tanden en net wanneer de voorste draak zijn kop omlaag doet en het vuur los wil laten, lijkt de draak van gedachte te veranderen bij het zien van het meisje, dat vuur in haar handen heeft.
Liva doet niets, ze heeft alleen haar linkerhand vrij en merkt op bij het gedrag van de draak, dat het vuur in haar begint aan te wakkeren en komt er op haar hand een pijnloos vuurtje. Dit lijkt de draak te kalmeren of te stoppen met wat hij wil doen. Het vuur achter de tanden die wel zichtbaar zijn, maar op elkaar staan omdat de draak nog zijn bek dicht heeft, verdwijnt. De draak houdt zijn kop schuin, alsof hij even niet weet wat dit inhoudt, maar dan gaat zijn kop omlaag en houdt hij deze vlak voor Liva, die even denkt er geweest te zijn en een stapje achteruit doet. Een grom dat verdacht veel vriendelijk lijkt, snapt Liva wat de draak aan het doen is. De draak besnuffelt haar, en ondertussen legt Liva een hand op de snuit van de draak en aait het grote dier.
De monden van de mannen achter Liva vallen open van verbazing. Deze sluiten ze echter weer snel en snappen dat het werkelijk zo is dat Liva niet alleen de vuur uitverkorene is, maar ook daadwerkelijk de draak als eigen mythisch dier heeft. Het dier moet haar herkent hebben en nu valt het hen op dat dit dezelfde draak is die zich al eerder vertoonde bij de bekendmaking over Liva en haar gave en positie.
Liva weet alleen nu dat ze een draak aan het knuffelen is, iets dat ze maar blijft doen. Ze heeft verder totaal geen idee wat er nu moet gebeuren of waar ze nu naar toe moeten. Het lijkt er echter op dat de draak met haar weet te communiceren, waardoor Liva snapt welke informatie de draak haar geeft.
"Jij en die mannen mogen meekomen naar onze drakenvallei. Hier zal je je eigen draak ontmoeten die aan jou gebonden is. Je kunt met iedere draak communiceren, maar niet iedere draak is van jou, al kun je wel iedere draak commanderen als dat nodig is. We laten die mannen achter je met rust, mits zij respect tonen voor ons en onze vallei. Als zij geen respect tonen en ons aanvallen, zullen zij het met de dood moeten bekopen. Hoe je verder moet, zal in onze vallei duidelijk worden."
Liva knikt, en draait zich om naar de mannen. "We gaan met deze draken mee hun eigen vallei in. Ik eis van jullie dat jullie je wapens opbergen en respect zullen tonen voor zowel de draken als hun vallei. Wees gewaarschuwd, want ze kunnen jullie vermoorden als jullie geen respect hebben en ik kan ze niet tegenhouden." Liva klinkt serieus en streng en de mannen doen dan ook hun wapens met tegenzin weg.
Liva draait zich om naar de draken. "Ik weet dat jullie deze mannen niet mogen en meer als hapje zien, maar ze zijn met mij meegekomen voor mijn eigen veiligheid en bestwil. Ze zullen me nog leren vechten gezien er in de stad daar geen tijd meer voor was, zeker niet na de aanval van jullie op onze stad. Ik verwacht dan ook dat iedere draak deze mannen en mij verder met rust laten, ook al zijn we in jullie vallei."
De draak knikt en dan gaat de groep mensen met de groep draken mee. Nu valt het op dat er bijna geen bomen meer zijn, en als Liva naar boven kijkt, ziet ze toch nog de lucht boven hen die steeds meer donkerder wordt. De zon gaat onder en het wordt bijna nacht. Het valt te hopen dat ze ergens warm kunnen blijven en goed kunnen slapen om zo levend door te kunnen naar de volgende bestemming.
Liva beseft ook dat de missie om haar mythische dier te ontmoeten en haar eigendom te laten zijn nu daadwerkelijk gaat beginnen. Ze weet dat draken een eigen wil hebben, zelfs al hebben ze een eigenaar. Het is dan ook de vraag of de draak die aan haar voorbestemd is, haar zal accepteren. Daar zal ze in de vallei achter komen wanneer ze elkaar ontmoeten.
Het meisje weet dat ze geen angst mag tonen. Ze zet haar gedachten aan wat er komen gaat uit en wat ze al bereikt hebben. Ze sluit haar gedachten af, maar laat alleen de draken toe voor communicatie, mocht de draak met haar willen communiceren.