"Kids, we're going out of the town for 3 days for business." Anunsyo ni Tita Maricel sa hapagkainan.
"So both of you behave." Anito na nakatingin sa mga anak.
"And May, kindly look them out for us." Nakatingin at nakangiti sa akin na sabi ni Tita.
"S-sige po Tita." Nabulol kong sagot.
Pano bang hindi.
Pati si Donny, ipauubaya nia sa akin?
"We're okey Mom, we don't need her." Nakangusong sagot ni Yuki.
Ang sama talaga ng lasa ng batang to sa akin.
Para bang allergic sya sa mga bobo sa math.
Itong isa naman, yung english spelling ko ang pinuna.
Pagalingan sa math at english na ba basehan ng pagiging matalino ngayon?
"Andyan naman si Manang Rose so if you need anything. Ask her kindly." Ngiti pang dagdag nya.
"Ok." Ikling sagit naman ni Donny na tila sanay na na umaalis ang magulang.
Natapos ang almusal na walang imikan.
Ang seryoso talaga nila. Mas gusto ko pang sumabay sa mga kasambahay kesa sa kanila. Nakakapagbiruan kami.
Pagkatapos kumain ay nagkanya kanya na kami.
At dahil wala ako pasok ngayon. I guess need ko magkulong na naman sa kwarto at gumawa ng kanta.
Kakaemail lng sa akin ng trusted voices.
The last phase will be a song writing.
At sa Huwebes na agad iyon.
Dalawang araw lang ang binigay sa amin para magsulat ng kanta at dapat ay akma sa description nila ang magiging lyrics.
Patungkol ito sa mga mahal sa buhay na pumanaw na at nagbibigay inspirasyon sa kasalukuyan.
At english dapat iyon.
I can relate to this dahil nawalan din ako ng mahal sa buhay.
At sana magawa ko agad.
****
Kanina pa ako balisa dahil kahit first stanza ng lyrics ay di ko magawa.
Help me mother. Saad ko at tumingala sa kisame.
Andami ng scratches sa notes ko at nanatiling blangko pa rin ang utak ko kaya naisipan ko ng lumabas. Hindi sa balkonahe dahil may kainitan na ngayon. Baka lalo akong matusta pag nagkataon.
Sa labas mismo ng bahay balak ko dun sa may kubo. Naalala ko dati sa nasunog naming bahay, sa may punong mangga ako natambay at nakakapagsulat ng kanta. Bka yun ang kaylangan ko.
"What's that?"Bungad tanong sakin ni Yuki pagkababa ko ng hagdan. Sya naman nun ay may hawak na libro na marahil ay binabasa nia.
"Hindi mo alam ang gitara?" Pang aasar ko. Makaganti man lang.
"Stupid. Do you call that a guitar? That's cheap and old." Bawi naman nya sakin.
At nilait pa nga.
"Wala sa itsura yun." Ngisi kong sagot.
"Then you play it then?" Paghahamon pa ng tukmol.
"Wag na. Baka laitin mo pa ako." Sabi ko at nginisihan ulit ito.
"Whatever." Mas lalong pikong sagot nito at binalik na ang atensyon sa pagbabasa.
Ako naman ay dumeretsong labas na sa kabahayan.
Nakasalubong ko pa ang isa sa mga katulong ng bahay na nagwawalis sa labas. Weekly ay napunta si Aling Minda at tatlo nya pang kasama para linisin ang malawak nilang bakuran.
Si Manang Rose lang kasi ang stay in na katulong nila sa bahay at mas kampante daw si Tita na di masyado silang marami kaya naman yung ibang katulong twice a week lang or once a week lang napunta.
Like si Ate Cha na Sabado at Linggo ang schedule ng paglalaba.
Yung kasama naman ni Manang Rose sa pagluluto na si Manang Lagring ay uwian din sa hapon.
"Ate Josie gusto mo tulungan kita?" Offer ko sa isa sa kasamahan nya.
"Naku Mam May wag na po." Tanggi naman nito at itinago pa ang walis tingting sa likuran nito.
Paano kasi ay minsan pag gusto kong kumilos inaagaw ko sa kanila yung panlinis pero madalas kusa akong naglilinis. Panay pigil naman sila sakin pag nakikita ako.
Siguro ay kabili bilinan din sa kanila na wag akong pakilusin kaya ganyan sila.
Eh sanay naman ako sa gawaing bahay.
"Sige po, di ko na aagawin. Pinagtataguan nio na ako ng tingting e." Nakatawang sabi ko at dumeretso na sa kubo.
Inilatag ko agad yung dala kong notebook at ballpen.
Napapikit ako ng mariin at huminga ng malalim na tila ninanamnam ang sariwang hangin.
Kasabay niyon ay inisip ko agad ang maaring maging inspirasyon ko sa pagsusulat.
Ang Inay lang naman ang nakakapagbigay sa akin ng inspirasyon.
Sya lang naman ang mahalagang tao na nawala sa buhay ko.
Simimulan kong tanungin ang sarili ko kung ano ano ba ang nagawa ng inspirasyon kong iyon para lumaki akong ganito ngayon.
I smiled. Parang biglang nagsilitawan ang mga ideas sa utak ko.
Malaking tulong talaga ang kapaligiran para makapag isip ako ng maayos.
****
Donny's POV
"What now?" I said when I opened my door's room at nakatayo doon si Yuki.
He looked excited.
Like someone caught his attention.
"Look at her Dude." He said excitedly and ran into the balcony of my room.
Her?
Out of curiousity. I followed him outside.
"Let's see if she can sing and play guitar." Yuki added like he's expecting that it will turn out wrong.
And now I see.
From my balcony. The view is clear dahil nakaharap ang kubo sa direksyon ng kwarto ko na opposite naman sa kinauupuan nya. She will not see us.
"Uggghhh. What is she doing." Yuki said. He looked pissed.
Maymay is holding a pen like she's writing a song. A guitar in her lap.
"Just sing.!" Yuki almost shouted.
"Come on dude. Be patient okey. She's writing a song." I explained.
"Really?"
"Yea." Sagot ko.
Of course I know what will be the next phase of audition.
And I think she's having a hard time.
I see her scratching her notes at nagkakamot sa ulo.
"Why is she writing a song?" My brother asked again.
"She auditioned in Trusted Voices, she's now on the last phase." I answered.
"Whoaaa? Thats big bro." Namilog ang wikang saad nya.
Alam din naman ng kapatid kong ito ang kalakarang ng Trusted Voices dahil dun din naman ito nag aaral.
"So she's really that good?" Di makapaniwalang tanong na naman sa akin.
"Yea. I saw her audition."
"She's not a total idiot afterall." Yuki
concluded.
"Stop calling her that. She's still older than you."
"Ok." He replied shortly.
"I thought you dislike her?"
"I dont dislike her, but I dont like her either."
"What's the difference bro?"
I did not answer him.
Like yea.
What's the difference?
Wtf.
"Why don't you let her use your music room?" He suggested.
"Yeah, I've been thinking the same thing." I whispered.
But I don't know how to approach her.
If the confession didn't happen, maybe I could have a converstation with her.
My words were not nice as I can remember.
And she's practically avoiding me.
"Ok. I will tell her." Yuki break my silence.
And before I could react. He was running out of my room.
What the hell.
