(Zawgyi)
""မား.. သားဟိုဘက္သြားၾကည့္ဦးမယ္ေနာ္""
""အရမ္းမၾကာနဲ႔ေနာ္။""
သူ႔ေခါင္းေလးကုိ ဖြဖြပုတ္ေပးရင္း မားကေျပာလာတယ္။ မိဘမဲ့ေဂဟာက ကေလးေတြကို ၾကည့္ရတာ တကယ္ကုိ ရင္ထဲ သိသိသာသာ တင္းက်ပ္လာတာေၾကာင့္ ေဂဟာထဲက ထြက္လာၿပီး ေဂဟာနားက လမ္းက်ဥ္းက်ဥ္းေလးထဲ ေလ်ွာက္လာလိုက္တယ္။ ႏွင္းေတြက ယဲ့ယဲ့ကေလး က်ေနတာမလို႔ အေႏြးထည္အိတ္ကပ္ထဲ လက္ႏွစ္ဖက္လံုးထိုးထည့္လိုက္တယ္။ ဟုိၾကည့္၊ ဒီၾကည့္နဲ႔ ေလ်ွာက္လာရင္း တစ္ေနရာအေရာက္မွာ သူမ်က္လံုးေတြ ဝိုင္းစက္သြားတယ္။ လႈပ္စိ၊ လႈပ္စိနဲ႔ ပုခံုးကေလးေတြ တုန္တက္ေနတဲ့ အေႏြးထည္စိမ္းစိမ္းနဲ႔ ကေလးတစ္ေယာက္ဟာ ခံုတန္းနီနီေပၚမွာ တစ္ေယာက္တည္းထိုင္ေနတယ္။ ဝဝလံုးလံုးနဲ႔ ပုပုေလးျဖစ္ေနတာေၾကာင့္ ဒါဟာ မူလတန္းကေလးျဖစ္မယ္လို႔ ေတြးမိတယ္။
အနီးကပ္သြားၾကည့္လိုက္ေတာ့ ဒူးေလးေတြပါလႈပ္ၿပီး လက္သည္းေသးေသးေလးေတြကို ကိုက္ေနေသးတယ္။ ထိုကေလးေ႐ွ႕ ဒူးေထာက္ထိုင္ခ်မိေတာ့ ေအာက္ႏႈတ္ခမ္းရဲရဲေလးဟာ အေ႐ွ႕ကုိ ထိုးထြက္လို႔၊ အေပၚႏႈတ္ခမ္းေလးကို စုၾကဳတ္ထားရင္း ပါးေဖာင္းေဖာင္းကားကားအႀကီးႀကီးေတြနဲ႔ မ်က္ႏွာကေလး ႐ႈံ႕မဲ့လို႔၊ ႏွာေခါင္းနီနီ၊ မ်က္လံုးရြဲႀကီးေတြနဲ႔ သူ႔ကုိ မ်က္ေမွာင္ကေလးၾကဳတ္လို႔ ၾကည့္လာတယ္။ ဘယ္လိုေတာင္ ခ်စ္ဖို႔ေကာင္းမႈႀကီးလဲ။
""ဟိတ္ ေကာင္ေလး""
မ်က္ႏွာေ႐ွ႕ လက္ေဖ်ာက္တီးရင္း အသံျမင့္ျမင့္နဲ႔ ေခၚမိေတာ့ ႐ႈံ႕မဲ့သြားတဲ့ မ်က္ႏွာကေလးဟာ ပိုလို႔႐ႈံ႕မဲ့သြားၿပီး မ်က္လံုးစံုပိတ္လို႔၊ ျဗဲခနဲ ထငိုတာေၾကာင့္ ေျခမကိုင္မိ၊ လက္မကိုင္မိ ျဖစ္သြားရတယ္။
""ဟာ.. ဒီမွာ..ကေလး မငုိရဘူးေလ။ ဘာလို႔ ငိုေနတာလဲ။ ငါမင္းကုိ ဘာမွလည္းမလုပ္ဘဲနဲ႔။ တိတ္ တိတ္ မငုိနဲ႔ေနာ္။ မိဘေတြဘယ္မွာလဲ။""
""မင္းက,ပယ္ထူယဲ။""
ငုိသံေရာလို႔ ထြက္ေပၚလာတဲ့ အသံေသးေသးေလးေနာက္မွာ သူ႔မ်က္လံုးေတြဟာ ၁ စကၠန္႔ေလာက္ ဝိုင္းစက္သြားရတယ္။ အထက္တန္းေက်ာင္းသား တစ္ေယာက္ျဖစ္တဲ့ သူကို ဒီ အေကာင္ေသးေသးေလးက မင္း လို႔ေျပာတယ္တဲ့။ ခ်စ္စႏိုးနဲ႔ ရယ္မိျပန္တယ္။ ဒီဟာေလးက ဘယ္လိုေလးလဲ။ စကားလည္း မပီျပန္သလို အေ႐ွ႕သြားကေလးေတြက က်ိဳးၿပီး မဲမဲသဲသဲကေလး။
