𝐼'𝑚 𝑠𝑜𝑟𝑟𝑦... 𝐿𝑎𝑑𝑦𝑏𝑢𝑔...

Κεφάλαιο 11: Τα Παρατάω.

Τρέχουμε και αγκαλιαζόμαστε σαν να είναι η τελευταία φορά που θα ξανά δούμε ο ένας τον άλλον.
Βάζω το ένα χέρι μου στο κεφάλι της και το άλλο την μέση της. Είμαι τόσο κοντά της που μπορώ να μυρίσω το άρωμα της. Παρά την ανακούφιση που αισθάνομαι που η Ladybug είναι καλά, νιώθω θλιμμένος, που πλέων γνωρίζω ότι και η μητέρα μου κουβαλούσε τα ίδια μυαλά με τον πατέρα μου...

Εμένα; Με σκέφτηκαν ποτέ τους;

Σκέφτομαι αγκαλιάζοντας ποιο σφιχτά την Ladybug, ξέροντας πως αυτήν την στιγμή είναι ότι ποιο σημαντικό έχω. Σταματάμε να αγκαλιαζόμαστε και εκείνη με κοιτάζει κατάματα. Τα μαλλιά της έχουν ανακατευτεί σε σχέση με πριν που την είδα ενώ φαίνεται λίγο κουρασμένη από την μάχη.
Οι σκέψεις μου σταματούν ακούγοντας την φωνή της.
"Γνωρίζεις που είναι η κρυψώνα του;" Με ρωτάει. Θέλω να απαντήσω ναι, αλλά δεν γνωρίζω πως να πάω από εδώ. Έχω πάει εκεί μόνο από το γραφείο του πατέρα μου.
"Αν σε πάω εκεί, θα μάθεις ποιος είμαι." Της απαντάω και μένει λίγο σκεπτική.
"Δεν υπάρχει άλλος τρόπος;" Ρωτάει και κουνάω το κεφάλι μου λέγοντας όχι.

"Άρα ο μόνος τρόπος για να βρούμε τον Hawk Moth..." Με κοιτάζει στα μάτια κάνοντας μια δραματική παύση.
"Είναι να σου πω ποιος είμαι." Της απαντάω.
"Πιστεύω, πως δεν έχουμε άλλη επιλογή..." Απαντάει κι εκείνη. Για πολύ λίγο δεν λέμε τίποτα.
"Δεν το πιστεύω πως ήρθε κιόλας η ώρα να αποκαλυφθούμε." Μου λέει και ανασηκώνω τους ώμους.
"Δεν χρειάζεται να μου πεις πια είσαι αν δεν νιώθεις έτοιμη." Της λέω και μου χαμογελάει λίγο.
Το βλέμμα μου χαμηλώνει και καταλήγω να κοιτάζω την άσφαλτο.
"Τα αισθήματα μου για εσένα ήταν η μόνη αλήθεια που σου είπα τόσο καιρό." Την κοιτάζω ξανά.
"Σε αγαπάω..."

Σε αγαπάω, μια λέξη που εύκολα την λες και δύσκολα το εννοείς. Όμως αυτήν την φορά το εννοώ. Την αγαπάω πραγματικά.

Κάτω από την μάσκα της μπορώ να διακρίνω τα μάγουλα της που έχουν κοκκινίσει. Το βλέμμα της χαμηλώνει και δαγκώνει το κάτω χείλος της.
Γνωρίζω ποια είναι η απάντηση της, όμως και πάλι δεν με πειράζει.

"Δεν αισθάνεσαι το ίδιο για εμένα ε;" Την ρωτάω και με κοιτάζει.
"Συγγνώμη..." Μουρμουράει και της χαμογελάω.
"Μην μου ζητάς συγγνώμη για να συναισθήματα σου, για εμένα το ποιο σημαντικό αυτήν την στιγμή είναι ότι με συγχώρησες και ότι είσαι δίπλα μου." Της εξηγώ και μου χαμογελάει και εκείνη.
"Είσαι έτοιμη να μάθεις ποιος κούκλος βρίσκεται κάτω από την μάσκα;" Κοροϊδεύω και στριφογυρίζει τα μάτια της.
"Προχώρα, ψωνάρα." Μου απαντάει και γελάω, γνωρίζοντας πως στην κατάσταση που ήμαστε τώρα, κανείς δεν θα γέλαγε.
"Ακολούθησε με." Της λέω ξανά και ανεβαίνω σε μια στέγη, αρχίζω να τρέχω με προορισμό το σπίτι μου.