Pov Victoria
'De uitslag is niet bepaald goed...' Met die woorden werd ik langzaam uit mijn slaap wakker. 'De uitslag is zelfs het tegenovergestelde van wat we verwachtte,' ging de stem verder.
Vaag besefte ik me dat het de stem van de dokter was.
'Eén baby gaat het niet halen. De ruimte is te smal en te krap om erin op te groeien. Ik weet dat de zwangerschap nog maar sinds een paar weken aan de gang is, maar we moeten hem weghalen om de andere baby de ruimte te geven. Dus u moet beslissen wat het wordt, meneer.'
'Is er een mogelijkheid om de andere baby toch te laten groeien, maar dan ergens anders?' vroeg de stem die ik meteen herkende als die van Newt.
'Nee,' antwoordde de andere stem. 'Daar is het nu al te laat voor. En als we al een vrouw kunnen vinden die het wil doen, is de kans klein dat de baby daar wel overleeft.'
Verdriet en angst overviel me. Ik vroeg me ook af hoe het kwam dat de ruimte te smal en te krap was. Waardoor komt dat?
Iemand pakte voorzichtig mijn hand vast. 'Kunnen we niet wachten totdat ze wakker is?' vroeg Newt toen aarzelend. 'Ik wil zo'n beslissing niet alleen nemen.'
'Daar hebben we de tijd niet voor.'
Ik probeerde me te bewegen, maar het leek alsof mijn lichaam wel van lood leek. Met geen mogelijkheid kon ik in de hand van Newt knijpen.
'Doet het,' zuchtte Newt na enige tijd. 'Maar zorg er alstublieft wel voor dat de andere baby het dan haalt.'
Het bed onder mij kwam in beweging. Waarschijnlijk had de dokter geknikt. Ik bevond mij tussen bewustzijn en een diepe diepe slaap.
Toch wilde ik nog niet naar de operatie zonder Newt gesproken te hebben.
Het frustreerde me echt heel erg dat ik me niet kon bewegen. WAAROM NIET?!?!?!?!?!
Iets werd over mijn neus en mond gezet. Met alle macht probeerde ik mijn ogen weer open te maken. Het lukte me voor een seconde en ik zag dat een zuster me medelevend aankeek.
Mijn neus kriebelde van de ingehouden tranen. Langzaam werd ik verder in het zwarte gat gezogen. Een traan ontsnapte nog uit mijn ooghoel voordat ik in een diepe slaap viel.
*na de operatie*
'Victoria?' galmde een stem door mijn hoofd heen. 'Kan je me horen.'
Geergerd draaide ik me van de stem weg. 'Laat me slapen,' gromde ik.
Gelach werd hoorbaar en vanbinnen werd ik er helemaal warm van.
Het bed zakte in en een koude hand gleed over mijn rug. Geschrokken vloog ik overeind. Ik keek in het grijnzende gezicht van Newt.
'Goedemorgen, schatje,' zei hij grijnzend. 'Lekker geslapen?'
Ik gaapte en rekte me uit. 'Ja, heel lekker,' antwoordde ik. 'Alleen de reden waarom maakt het minder.'
Zijn glimlach vervaagde een beetje. Een schuldgevoel kwam over me heen toen ik zijn gekwelde ogen zag.
'Sorry,' fluisterde ik terwijl ik hem dichter tegen me aan trok. 'Ik weet niet waarom ik dat zei.'
Hij omhelsde me zonder antwoord te geven. 'Het is goed.' fluisterde hij terug. 'We gaan naar huis en daar zorg ik ervoor dat er een warm bad staat waar je heerlijk in kan ontspannen.'
Verlangend keek ik er al naar uit. Jaa, je verwacht het misschien niet, maar als ik er eens tijd voor had (wat dus bijna nooit was), kroop ik heerlijk in bad en kon ik zo in slaap vallen.
'Lijkt me heerlijk,' grijnsde ik.
Heeeyyy
Hier weer een hoofdstuk!!
Hopelijk vindt niemand het erg dat ik er maar een negatieve uitslag van heb gemaakt...
Maar goed... Toetsweken komen eraan dus updaten wordt voor mij wat lastig...
Toch ga ik nog update, wees maar niet bang :)
Vergeet niet te voten!!! ;)
Groetjessssss
JE LEEST
Nieuwe kansen
RomanceVictoria, de meesten noemen haar Vic, is 18 jaar en verhuisd met haar ouders naar New York. Ze vind helemaal niet aan die grote stad, totdat ze Newt ontmoet. Zal hij haar eindelijk kunnen helpen van haar oude leven af te komen?? En lukt het hen om e...
