I Protect You {A Dutch One Direction Fanfic}

Hs ; 7

_..--.._ Angels pov _..--.._ 

‘Blijf je nu dus voor altijd zoals je nu bent of wordt je wel ouder?’ Vraagt Louis me. ‘Ik word net als jullie gewoon elke dag ouder, maar ik kan op gegeven moment wel kiezen tussen sterven of opnieuw leven. Ik kan natuurlijk, als ik wil, ook dit lichaam voor altijd behouden, maar dan moet ik wel een speciale opdracht ofzo doen.’ Louis knikt begrijpend zijn hoofd. ‘Maar, ik moet nu naar de engelenwereld gaan want ik moet aan geven dat ik zo wil blijven en niet over 24 uur weer de 14-jarige ik wil zijn.’ De jongens wensen me veel succes en zwaaien me uit terwijl ik de verlichtte cirkel naar de engelenwereld, in loop.

Zodra ik aankom staat Liz me gelijk al enthousiast op te wachten. Mijn naam roepend komt ze op me af rennen. ‘Je bent zo mooi geworden!’ Roept ze terwijl ze in mijn armen rent en mij een knuffel geeft. ‘Dankje!’ Lach ik terwijl ik haar weer van me af duw. ‘Maar, ik moet Dejua zoeken om aan te geven dat ik echt zo wil blijven en niet over 24 uur weer de oude, 14-jarige ik wil zijn. Ga je mee?’ Liz en Dejua zijn al sinds hun kleutertijd bevriend en sinds 3 jaar geleden hebben ze iets. Het schijnt zelfs dat er engelen zijn geweest die hebben voorspeld dat Liz en Dejua later zullen gaan trouwen en de macht krijgen over het engelenrijk. Er is laatst ook een boek over gevonden, het verhaal ging over een meisje dat sprekend op Liz leek en over een jongen dat heel veel op Dejua leek. Ze maken samen van alles mee en gaan ook meerdere keren uit elkaar om elkaars leven te redden. Maar aan het eind van het verhaal trouwen ze, krijgen ze de macht over het engelenrijk en wijken ze nooit meer van elkaars zijde af.

Liz kijkt me moeilijk aan en neemt me dan mee naar het bankje naast de weg waar we zijn. ‘Dejua en ik zijn uit elkaar, volgens hem was het beter dat we even uit elkaar gingen.’ Ze slaat haar ogen neer om de tranen tegen te gaan, maar de tranen stromen al over haar wangen. ‘Hij wil mij, zijn familie en zijn vrienden niet meer zien. Hij helpt niemand meer en ik ben bang dat hij ook jou niet gaat helpen.’ Met open mond luister ik naar het verhaal. Ze kijkt voorzichtig onder haar lange wimpers door om mijn reactie te peilen. ‘Maar we kunnen het proberen en ik wil ook graag de reden weten waarom het beter was dat ik hem niet meer zie.’ Ze trekt me van het bankje op en veegt haar tranen weg. ‘Dit hoef je echt niet voor mij te doen hoor, ik kan hem zelf ook wel gaan zoeken en met hem praten...’ Liz legt haar vinger op mijn lippen. ‘We zijn vrienden en ik wil graag met je mee, dus houd je mond en vertel me wie er voor gezorgd heeft dat je je eigen lichaam hebt.’ Net als ik het haar wil vertellen komt er een klein, groen mannetje op me af lopen. Hij draagt een grote, zwarte hoed en heeft een grote klok bij zich. ‘Hallo Angel, ik ben voor twaalf uur lang je persoonlijke klok, ik kom je steeds vertellen hoe lang je nog hebt om je doel te bereiken.’ Hij kijkt even naar de klok. ‘Je hebt nog 23 uur, veel succes.’ Hij draait zich om en wil weer weg lopen. ‘En oja, Dejua is boos en heeft een vloek gelegd op de weg waar je langs komt.’ De man zonder naam verdwijnt tussen de bossen en laat ons vol verbazing achter. Liz schudt verbijsterd haar hoofd en stelt dan de vraag opnieuw, ‘wie heeft er nou voor gezorgd dat je zo bent?’ Ik kijk Liz geheimzinnig aan en begin met lopen. Ze rent me achterna en spring achter op mijn rug. ‘Tell me!’ Zingt ze zeurderig. ‘Jaja, het waren die 5 jongens waar ik nu bij woon.’ Liz maakt een trots geluidje en springt van mijn rug af. ‘Want ze vonden het belangrijk dat ik mijn eigen lichaam terug krijg.’ Na een stukje lopen een kletsen komen we bij een kruising uit. ‘Waar moeten we heen?’ Vraag ik Liz. ‘Wat dacht je van rechts aangezien dat heel groot op dat bord daar staat.’ Ik laat een vermoeid zuchtje om Liz’ antwoord en loop d’r achterna. ‘Het is best wel eng hier.’ Mompelt Liz terwijl ze om haar heen kijkt. Het is hier donker en de bossen en hoge bomen lijken wel een zwarte gloed te hebben. De bloemen hebben geen leven meer en in het riviertje drijven allemaal dode vissen. De weg gaat met een scherpe bocht naar links en daar worden we tegen gehouden door een groot hek. Het is minstens 3 meter hoog en houdt het hele pad op. ‘Klimmen of vliegen?’ Vraag ik aan Liz. ‘Ik vlieg, jij klimt, want hier kan jij je vleugels nog niet gebruiken.’ Ze kijkt me bedenkelijk aan. ‘Tenzij hier een knappe engeljongen genaamd Harry Styles is en die het hier nu even met je doet.’ Ik kijk haar aan met een kille blik. ‘Waarom kan jij niet even vliegen en mij dan over het hek heen tillen.’ Liz loopt naar de poort toe en kijkt voor de zekerheid of het hek echt niet open wil. Het hek wil echt niet open, maar er verschijnt wel een brief tussen de spijlen.