I Love You

17

[ Nothing - Bruno Major ] «

⠀ 00:09 ─〇───── 02:45

|◁  II  ▷|

ΑΦΟΥ ΤΑ παιδιά είχαν αλλάξει, προτίμησαν να βγουν στο μπαλκόνι για να μη βαρεθούν από τόσο νωρίς.

"Δεν νυστάζω", παραπονέθηκε ο πρασινομάτης και ήπιε λίγο νερό από το μπουκάλι που κρατούσε.

"Ούτε εγώ"

"Την πρωτοχρονιά θα μαζευτούμε πάλι , ε;"

"Υποθέτω"

Οι δύο έφηβοι κάθισαν στις καρέκλες και τα χέρια τους ακουμπούσαν απαλά. Ο Στέφανος προσπάθησε να απλώσει τη κουβέρτα έτσι ώστε να μπορούν να σκεπαστουν και οι δύο.

Η καστανομάλλα έριξε το κεφάλι της πάνω στον ώμο του και έκλεισε τα μάτια. Ήξερε πως η φίλη της τους άφησε επίτηδες να μείνουν μαζί τόσο νωρίς. Όμως δεν είχε τη δυνατότητα να του κάνει εκείνη την ερώτηση.

Τι είμαστε;

"Μεγαλώσαμε", αναφώνησε το αγόρι αγκαλιάζοντας με το μάτι του το πρόσωπο της.

"Έχουμε ακόμη",αποκρίθηκε η Φιλομήλα θέλοντας να κρύψει το άγχος της.

"Ουαου η Φιλ είπε κατι θετικό! Νομίζω."

Ένα μικρό γέλιο βγήκε από το στόμα και των δύο, κάνοντας την ατμόσφαιρα ποο άνετη.

"Είναι περίεργο", αντιλήφθηκε το κορίτσι εστιάζοντας το βλέμμα της στο τοπίο μπροστά.

"Τι;"

"Όλο αυτό"

"Μετάφραση"

"Η ζωη;"

"Με ρωτας;"

"Υποθέτω"

"Είναι όντως", αναφώνησε ο πρασινομάτης μετά από μία σύντομη σκέψη.

"Κοίταξε τη θέα. Σε όλα αυτά τα φώτα που φαίνονται μέσα από τα σπίτια βρίσκεται έστω και ένας άνθρωπος. Είναι η μόνη πληροφορία που ξέρουμε για αυτόν ή για αυτή. Οι πιθανότητες να μάθουμε κάτι άλλο για αυτό το άτομο είναι μηδαμινές. Όμως ζούμε στην ίδια πόλη. ",είπε η Φιλομήλα.