Ο ένας, ένα αγόρι με χαρακτηριστικά μάτια, μοναδική προσωπικότητα - γκχμ, τσαπατσούλης όπως λέει η Φιλομήλα- και μοναδικές φακίδες τις οποίες μέχρι και ένα μοντέλο θα ζήλευε ( ή και οχι ) .
Η άλλη, ένα κορίτσι με καστανά στο χρώμα μαλλιά, μία απερίγ...
Ups! Gambar ini tidak mengikuti Pedoman Konten kami. Untuk melanjutkan publikasi, hapuslah gambar ini atau unggah gambar lain.
[ Nothing - Bruno Major ] «
⠀ 00:09 ─〇───── 02:45
|◁ II ▷|
ΑΦΟΥ ΤΑ παιδιά είχαν αλλάξει, προτίμησαν να βγουν στο μπαλκόνι για να μη βαρεθούν από τόσο νωρίς.
"Δεν νυστάζω", παραπονέθηκε ο πρασινομάτης και ήπιε λίγο νερό από το μπουκάλι που κρατούσε.
"Ούτε εγώ"
"Την πρωτοχρονιά θα μαζευτούμε πάλι , ε;"
"Υποθέτω"
Οι δύο έφηβοι κάθισαν στις καρέκλες και τα χέρια τους ακουμπούσαν απαλά. Ο Στέφανος προσπάθησε να απλώσει τη κουβέρτα έτσι ώστε να μπορούν να σκεπαστουν και οι δύο.
Η καστανομάλλα έριξε το κεφάλι της πάνω στον ώμο του και έκλεισε τα μάτια. Ήξερε πως η φίλη της τους άφησε επίτηδες να μείνουν μαζί τόσο νωρίς. Όμως δεν είχε τη δυνατότητα να του κάνει εκείνη την ερώτηση.
Τι είμαστε;
"Μεγαλώσαμε", αναφώνησε το αγόρι αγκαλιάζοντας με το μάτι του το πρόσωπο της.
"Έχουμε ακόμη",αποκρίθηκε η Φιλομήλα θέλοντας να κρύψει το άγχος της.
"Ουαου η Φιλ είπε κατι θετικό! Νομίζω."
Ένα μικρό γέλιο βγήκε από το στόμα και των δύο, κάνοντας την ατμόσφαιρα ποο άνετη.
"Είναι περίεργο", αντιλήφθηκε το κορίτσι εστιάζοντας το βλέμμα της στο τοπίο μπροστά.
"Τι;"
"Όλο αυτό"
"Μετάφραση"
"Η ζωη;"
"Με ρωτας;"
"Υποθέτω"
"Είναι όντως", αναφώνησε ο πρασινομάτης μετά από μία σύντομη σκέψη.
"Κοίταξε τη θέα. Σε όλα αυτά τα φώτα που φαίνονται μέσα από τα σπίτια βρίσκεται έστω και ένας άνθρωπος. Είναι η μόνη πληροφορία που ξέρουμε για αυτόν ή για αυτή. Οι πιθανότητες να μάθουμε κάτι άλλο για αυτό το άτομο είναι μηδαμινές. Όμως ζούμε στην ίδια πόλη. ",είπε η Φιλομήλα.
Σήκωσε το χέρι της προς μια κατεύθυνση στα δεξιά της. "Εδώ μπορεί να έχει γίνει κάτι το υπερβολικά σημαντικό και κάποιοι να νιώσουν ένα αίσθημα χαράς μετά από πολύ καιρό", έσυρε το χέρι της προς την απέναντι πλευρά."Ενώ εδώ μπορεί να έχει γίνει ένα γεγονός που κατέστρεψε την ψυχολογία ενός ανθρώπου.", πρόσθεσε.
"Ενθουσιάζεσαι με περίεργα πράγματα", σχολίασε ο Στέφανος χαμογελώντας.
"Συγγνώμη"
"Δεν το ειπα για κακό. Μου αρέσει όταν το κάνεις αυτό. Ειδικά όταν έχεις δίκαιο "
Η καστανομάλλα γύρισε το κεφάλι της προσποιούμενη πως κοιτάζει τα αστέρια. Δεν ήθελε να δείξει την επιρροή που υπήρχε πάνω της μόνο από κάποια λόγια.
Δεν τα λέμε αυτά τόσο απότομα.
"Εμένα με ενθουσιάζει το ότι εκεί έξω μπορεί να βρίσκεται ένα άτομο που στο μέλλον θα θεωρείται σημαντικό για εμάς", αποκρίθηκε ο Στέφανος. "Ξες, άτομα που θεωρούνται άγνωστα για τώρα, μπορεί στο μέλλον να σημαίνουν πολλά"
Η Φιλομήλα ένιωσε ένα κύμα ζήλειας να την διαπερνάει. Να σημαίνουν πολλά; Μου μιλάει για άλλα άτομα που στο μέλλον μπορεί να αγαπάει; Είναι απόρριψη αυτό;
"Ξέρεις, σε φιλικό επίπεδο πάντα"
"Είσαι ηλίθιος, αλλά αυτό ενθουσιάζει και εμένα"
Ησυχία απλώθηκε σύντομα, μόνο που αυτή τη φορά κανένας δε χάθηκε στις σκέψεις του. Η ατμόσφαιρα ήταν τόσο ηλεκρισμένη που δεν επέτρεπε κάτι τέτοιο. Λες και αν άφηναν το μυαλό να τους παρασύρει , θα έχαναν κάτι σημαντικό.
"Αυτό το αστέρι δεν ήταν εκεί ακριβώς και την προηγούμενη φορά που κοιμηθήκαμε εδώ;", έσπασε σύντομα την ηρεμία το αγόρι.
"Νομίζω"
"Φιλομήλα"
"Στέφανε"
Και οι δύο αναφώνησαν τα ονόματα του άλλου ταυτόχρονα , προσθέτοντας λίγο παραπάνω ηλεκτρισμό στην ατμόσφαιρα.
"Μίλησε εσυ πρώτη",είπε ο πρασινομάτης.
"Τι ειμαστε;"
"Ε;"
"Φίλοι ή.."
"Η;"
"Να μωρέ"
"Εσύ τι θέλεις να είμαστε;"
Η Φιλομήλα έπιασε με τη παλάμη τον σβέρκο της και ξεκίνησε να τον τρίβει αμήχανα, κοιτάζοντας από την αντίθετη πλευρά του αγοριού.
![[ Nothing - Bruno Major ] «](https://img.wattpad.com/54d417862d880e89b00750946bdbd46f7bc57322/68747470733a2f2f73332e616d617a6f6e6177732e636f6d2f776174747061642d6d656469612d736572766963652f53746f7279496d6167652f3649486f536e75447a4a545033673d3d2d313131373630313930342e313639666463633938633931313162373632373131363233373433362e676966?s=fit&w=720&h=720)
