"Isang abuhing aso, isang puting tandang, at ang gintong tapis ni Ines Kannoyan
ang muling bumuhay at bubuhay sa magiting na banwar ng Nalbuan."
A Balete Chronicles spin-off novel.
Note: You may read this story without reading my first two finished...
Oops! Ang larawang ito ay hindi sumusunod sa aming mga alituntunin sa nilalaman. Upang magpatuloy sa pag-publish, subukan itong alisin o mag-upload ng bago.
IKASAMPUNG HARAYA
ᜁᜃᜐᜋ᜔ᜉᜓᜅ᜔ ᜑᜇᜌ Ang Muling Paggising
HINDI ako sigurado kung sa anong paraan ako mamamatay, kung sa pagkalunod ba o sa pagkahulog.
"Ahhhhhh!" sabay-sabay naming palahaw pagkatalon sa bangin. Napakabilis ng pangyayari. Nag-blur na lamang ang paligid sa paningin ko. Mabilis ring naglaho ang tili ni Rome.
Hindi ko na nagawa pang huminga nang malalim at agad akong niyakap ng malamig na tubig ng ilog. Pumikit ako. Kumirot ang bawat kalamnan kong nalamog na dahil sa pagkakabagsak na iyon.
Sa pagkakatantiya ko kanina'y mababaw lang naman ang ilog bagamat mabilis ang agos ngunit bakit ganito ang pakiramdam ko? Tila hindi makapa ng paa ko ang lupang ilalim at ngayo'y palutang-lutang lamang ako't dahang-dahang dinadala ng tubig.
Para akong may nilagusang ibang lugar. Pumasok ang mga bula sa suot kong jacket. Sinubukan kong magmulat. Sa una'y mahapdi ang pagkakalapat ng halos magkulay-putik na tubig ng ilog sa aking mga mata. Kinawag-kawag ko ang mga braso para mapanatiling nakalutang.
Madilim. Bahagya lamang na nakapasok ang liwanag mula sa langit. Tumingala ako. Siguro'y nasa ilang dipa na lang ang kailangan kong languyin para makaahon. Ngunit naunahan ako ng pagod ng aking katawan. Parang mas gusto kong manatili sa ilalim ng katubigan. Bumibigat ang pakiramdam ko. Gusto kong matulog muli.
Hindi maari! May kailangan pa akong gawin. Kailangan ko pang mabuhay. Pero ano nga ba ang ginagawa ko rito? Bakit ako nandito? Nasaan ang mga kasama ko? May mga kasama nga ba ako?
Naramdaman kong bumagal din ang pagtibok ng puso ko, sinusubukang makapagtipid ng hangin para magtagal sa kinalalagyan ko ngayon.
Nakita ko na lamang ang pendant ng suot kong kwintas na lumulutang-lutang sa harap ng mukha ko. Parang gusto niyang makaalis mula sa pagkakagapos ng gintong taling nakapaikot ngayon sa aking leeg. Sabay-sabay na pumasok sa ala-ala ko ang imahe ni Ninong, ng aking ina, at ng aking amang nakahimlay sa kawayan.
Nanigas ang aking katawan nang maisip na baka nasa likuran ko lamang ang anino ng higanteng isda. Nananaginip na naman ba 'ko? Muli na naman ba akong kakainin ng dambuhalang iyon?
Dahil sa pagkataranta'y nagmadali na akong lumangoy pataas. Tila lumapot ang tubig ng ilog at hirap na hirap ang mga braso ko sa paghawi. Parang mas lalo pang lumayo ang liwanag na aking nakikita.
"Liam." Napatigil ako sa tinig na iyon. Gusto kong sumigaw para itanong kung sino siya. Inikot ko ang paningin sa paligid. Sa gitna ng kadiliman ay umusbong ang malilit na liwanag na para bang mga alitaptap na nagpapaikot-ikot sa puno ng balete.
Lumapit ang mga liwanag na iyon sa akin hanggang sa mapagmasdan ko ang hindi bababa sa limang kakaibang mga nilalang. Mga limang dangkal lang ang sukat nila. May manipis na braso't binti. Sa likod ay pumapagaspas ang nagliliwanag na pares ng mga pakpak na katulad ng sa tutubi. Doon nagmumula ang kanilang liwanag, tila Christmas lights na nakalinya sa hugis ng kanilang mga pakpak. Gakamao ang ulo nilang may malalaki ring mga matang gaya ng sa isda. Balot ng kaliskis ang kanilang katawan. Para silang duwendeng lumilipad ngunit sa katubigan ang nililiparan. Hindi ko rin alam kung paano nangyari yon.
Tumigil sila sa paglapit at pinagmasdan lamang ako. Hindi! Nakasunod ang tingin nila sa agimat kong gumagalaw ayon sa alon.
Lumapit ang isa na bahagayng nagpaurong sa akin. Berde ang nangingibabaw na kulay niya. Nakataas ang kamay niya na hinayaan kong hawakan ang pangil na agimat. "L-lam-aang . . .," pautal-utal niyang sabi sa akin. Nage-echo ang kaniyang boses. Nakikilala niya ba ang dating may-ari ng abuhing aso?
Nilingon niya saglit ang mga kasamahan niyang nagsimula na ring magbulungan, "Lam-ang. Lam-ang. Lam-ang," paulit-ulit nilang sambit. Halos masilaw ako ng iba't ibang ibang kulay nilang liwanag na nagsimula na ring lumakas.
Patuloy na lumapit ang kulay berdeng nilalang. Hinawakan niya ng dalawang kamay ang agimat at niyakap. Saglit siyang pumikit hanggang sa magliwanag ang buo niyang katawan.
Napatakip ang mga braso ko sa aking paningin. Pagsilip ko'y nakabitaw na siya sa agimat na ngayo'y pinalilibutan na muli ng hamog. May kakaibang ingay ang nagmula sa pangil na parang sa hayop hanggang sa lumabas mula roon ang kulay abong usok.
Sa 'di malamang dahilan ay nakaamoy ako ng parang lumot na sinusunog. Dumami nang dumami ang usok. Nagpaikot-ikot ito sa harapan ko. Nakanganga lamang ang mga nilalang ng tubig habang nanonood.
Bumilis ang kilos ng usok hanggang sa magporma ng sa isang . . . aso? Nakatayo ang tatsulok na mga tainga, matulis ang nguso, at mahaba ang dalawang binti sa unahan. Ngunit ang kalahati ng kaniyang katawan ay hindi na nabuo pa ang porma. Para iyong usok ng kandilang kamamatay lamang ng sindi at ang dulo'y nanggagaling sa pangil na pendant ng kwintas ko.
Lumingon-lingon ang abuhing aso, tila may inaamoy. Hamog lamang ang kaniyang mata pero alam kong napatingin siya sa akin. May kung anong kuryenteng dumaloy sa katawan ko nang kami'y magkatitigan. Lumapit siya. Akala ko'y lalapain niya ako ngunit tumingala lamang siya at umungol nang napakalakas.
Kahit ang mga tutubing-isda na nilalang ay naghiyawan sa matitinis na boses. Sa isip ko lamang ba rumerehistro ang mga ingay na iyon dahil nakalutang pa rin ako sa ilalim ng ilog?
Nagtatakbo-takbo ang aso gamit ang kaniyang dalawang binti sa unahan na parang nakita muli ang kaniyang amo. Ngunit ang kalahating bahagi ay nananatiling walang pormang usok at hindi humihiwalay mula sa pagkakatali sa agimat.
Nilabas niya ang kaniyang dila at humingal-hingal na parang ngayon niya lang naranasang huminga muli.
Nag-panic ako bigla nang makitang tumatakbo na siya papunta sa akin. Ako naman itong nakatigil lamang para salubungin niya.
"Awooo!"
Iniharang ko ang dalawa kong braso. Naramdaman kong yumakap sa akin ang usok at dahan-dahang hinigop ng agimat. Pagmulat ko'y naglaho na ang abuhing-aso maging ang mga nilalang ng katubigan.
"Liam!" iyon na naman ang pamilyar na boses. Sa 'di kalayuan ay naglinaw ang imahe ng punong kawayan. Halos 'di ko makita sa dilim ang dulong pinag-uugatan noon.
Sa gitna'y lumitaw ang tulog na mukha ng isang lalaki. "'Tay?" tawag ko.
Panigurado, nananaginip na naman ako. Sabi ko na nga ba. Liam, gising, Liam!
"Hindi ka nananaginip." Malalim ang boses ng aking ama. "Ang mga litao."
"Ang alin po?"
"Sila ang muling gumising ng abuhing aso ni Lam-ang. Mga kaibgan sila ng ninuno natin at karamihan ay dito naglalagi sa Ilog Amburayan, ang ilog na kaniyang pinaglagian pagkagaling sa labanan. Dugo niya'y dumanak sa tubig na dahilan para mangamatay ang mga isdang naninirahan dito."
Naalala ko bigla ang panaginip ko. Ang bayaning sugatan, kandong ng isang umaawit na dilag. Itatanong ko sana kay ama kung sino ang dilag na iyon ngunit biglang lumabo ang kaniyang imahe.
