Παράδεισος(Soul #2)

Κεφάλαιο 16(Μέρος 1)

Ο δαίμονας έσφιξε τα χείλη του και μια ανατριχίλα διάτρεξε τη σπονδυλική μου στήλη, καθώς ένας σαφής υπαινιγμός πόνου αναβόσβησε στα έντονα μπλε μάτια του.

«Δεν είμαι ο πατέρας κανενός», απάντησε ο Άλοθες με έναν σκληρό, σπασμένο ψίθυρο, προχωρώντας αργά προς τα εμπρός. «Ο γιος μου δεν υπάρχει πια, εξαιτίας αυτού του φρικτού τέρατος που βρίσκεται εκεί».

Είδα το σαγόνι του Αραέλ να σφίγγεται. Για ένα δευτερόλεπτο φάνηκε έτοιμος να απαντήσει, αλλά σχεδόν αμέσως το αγνόησε και κοίταξε τον άγγελο. Έκπληξη και σύγχυση κατέλαβαν το πρόσωπό του για μια σύντομη στιγμή, για να καταλήξει να τον κοιτάζει με το ίδιο σχεδόν μίσος που ο Άλοθες τον κοίταζε αυτόν.

Πίσω από την πλάτη μου, παρατήρησα ότι η Άρια απομακρυνόταν.

Ο άγγελος έκανε ένα διστακτικό βήμα προς το μέρος μου και εστίασα όλη μου την προσοχή σε αυτόν. Ένιωσα τέτοια φανερή σύγχυση στην έκφρασή του που το τεράστιο αίσθημα ενοχής που με κατέλαβε με έκανε να μην μπορώ να μιλήσω.

«Τι...;» έκφρασε μόνο με τα χείλη του, τόσο σιγά που δεν ακουγόταν.

Τότε, κάποιος άλλος εκτός από τους δαίμονες γύρω του του απέσπασε την προσοχή. Ο τρόμος γέμισε τα χαρακτηριστικά του και, χωρίς να ανακατευτεί με κανένα από αυτά, κινήθηκε προς την ακτή όπου ο Κέλβιν ήταν ξαπλωμένος ανάσκελα. Δεν είχα συνειδητοποιήσει μέχρι τώρα πόσο αίμα έτρεχε από τον κορμό του και βάφτιζε την άμμο κόκκινη. Τα μάτια του ήταν κλειστά και ένα κύμα πανικού γέμισε το σύστημά μου όταν πρόσεξα ότι δεν κουνιόταν καθόλου. Ο Αμεν γονάτισε στο έδαφος, έβγαλε το στιλέτο από το στομάχι του και έβαλε το χέρι του πάνω στην πληγή.

Η γκριζωπή, εκνευριστική λάμψη που ήδη γνώριζα καλά, ξεπήδησε από τις παλάμες του, φωτίζοντας το σημείο και κάνοντας τόσο την Άρια όσο και τον Κάλεμπ να οπισθοχωρήσουν. Ο Αραέλ έμεινε εκεί που ήταν- το μόνο που τον είδα να κάνει ήταν να σφίγγει τις γροθιές του.

«Αυτός είναι...»

«Είναι ένας Φύλακας», απάντησε ο Αραέλ στην Άρια, παρακολουθώντας τη σκηνή με αηδία γραμμένη στο πρόσωπό του.

Έριξα μια ματιά στον Μπλάκ που έκανε μια απότομη κίνηση και έριξε τη Σαλένα επάνω στην άμμο μέχρι να τοποθετηθεί πάνω της, εμποδίζοντάς την να φύγει.

Ένα χαμηλό βογγητό με έκανε να στραφώ προς τη Νάιμα, η οποία κρατιόταν μονάχα από ένα χέρι και τα γόνατα καθώς φαινόταν να αναπνέει βαριά. Κάλυψε με το ένα χέρι ένα σημείο στο κέντρο του στήθους της, ακριβώς εκεί που είχε προκληθεί η πληγή από το σπαθί του Αμεν, και ένας μεγάλος σκούρος λεκές λέρωσε τα ρούχα της. Δίπλα της, ο Σαβάνα ούρλιαξε ξανά, καθώς άλλη μια πυκνή ροή μαύρου αίματος την έκανε να τρέμει βίαια.