❝Red het licht als er geen duister is.❞
Wanneer het lot er achter is gekomen dat ze haar geheugen nog heeft, moet IJspikkel een plan vinden om hen te ontlopen. Een zoektocht naar haar oude vriend Licht brengt haar alleen maar in grotere problemen en...
Deze afbeelding leeft onze inhoudsrichtlijnen niet na. Verwijder de afbeelding of upload een andere om verder te gaan met publiceren.
･ ⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･ ⋆ ･ ⠄⠂⋆ ･
IJsspikkel gooide Vuurblad van zich af, met alles wat ze in zich had. Het lot had haar leven misschien vernietigd, maar toch kwam haar verjongende kracht van toepassing nu.
Hijgend liet ze haar staart op en neer dansen. Ze hoopte dat Vuurblad naar haar toe zou springen, zodat ze hem zou kunnen vloeren. Maar haar hart bonkte in haar oren en haar longen knepen samen, waardoor ze nauwelijks genoeg lucht had. Kon ze hem echt wel aan? Misschien moest ze verliezen. Misschien was dat voor het beste. Ze verdiende het door haar egoïstische gedrag. Ze was een monster geworden.
Ondanks dat ze zich zo vaak had verteld dat ze dit deed uit goede wil, wist ze niet of ze het nog wel moest geloven. Hoe graag ze Licht ook uit het meer wilde halen, deze duisternis kon ze haar hart niet laten veroveren. Ze wilde hem niet alleen maar zodat hij haar kon helpen, ze wilde hem ook gewoon terug hebben zodat ze konden praten. Ze wilde hem gewoon weer eens zien. Een lange tijd was er niemand die kon begrijpen wat ze allemaal had doorstaan. Niemand kon haar laten begrijpen wat ze allemaal had ontdekt. Nieuwe universa, onverslaanbare krachten, katten die je leven konden bepalen. In de Clans had niemand er van geweten. Zelfs Drakenvlieg had er niet van geweten. En daarom voelde ze zich ook zo ontzettend alleen. Maar nu was Licht binnen haar pootbereik geweest. Nu had ze haar eenzaamheid kunnen oplossen. In welke wereld dan ook, hij was de enige die haar zou kunnen snappen. Als een van de weinigen, waren zij en Licht ontsnapt aan de geheugenwis die het lot had uitgevoerd op de uitverkorene katten. Ze was Sparpoot eeuwig dankbaar geweest voor het redden van haar geheugen, maar of het nu zoveel goeds had gedaan... Eigenlijk was ze toen al egoïstisch geweest, toen ze haar geheugen wilde behouden. Voor wie deed ze dat? Alleen voor zichzelf. Maar diep in haar hart wist IJsspikkel dat ze dezelfde keuze opnieuw zou maken. Elke keer weer.
Haar poten begonnen te trillen van zwakte. Ze wilde eigenlijk op de grond vallen en zich overgeven. Vuurblad maakte zich groter en spande zijn spieren aan voor de genadeslag. Volledig verslagen, ontspande de poes zich. Ze keek Vuurblad in de ogen aan. Ze keek dood in de ogen aan. Maar ze was niet bang.
Toen uit het niets schoot er een flits achter Vuurblad langs en hoorde ze een harde klap. Ze was te gefocust geweest op de oranje kater om te hebben gezien wie het was.
Maar toen ze de gestalte herkende, sperde haar ogen wijd open.
'Drakenvlieg', ademde ze. Alhoewel de kater haar misschien niet volledig kon begrijpen, voelde ze zich nergens veiliger als bij hem. Tranen stroomden spontaan over haar wangen. Ze had hem het meest gemist van iedereen. 'Drakenvlieg!'
De rode kater glimlachte zwakjes. 'Heb je me gemist?'
IJsspikkel sprong naar hem toe, maar doordat ze de kracht uit haar poten had gehaald, viel ze vol met haar neus de grond in.
