Beni görünce yanıma geldi:
-Selam ufaklık. Buraya sadece seni tanımak ve arkadaş olmak için çağırdı. Oturmak istermisin?
Eliyle gösterdiği banka ilerledim ve oturdum. Konuşmaya devam etti:
-Bildiğin gibi adım Berke Kaya. Bu sene İzmire geldim. Annem ve babamı çok küçükken kaybettim. 14 yaşında bir kız kardeşim ve annem olarak saydığım bi bakıcı var. Meriçi kardeşim olarak bilirim. Arasda öyle ama Meriç farklı.
Bunları söylerken gözleri dolmuştu. Bana belli etmemek için havaya bakıyordu. Ben devam ettim:
+Seninde bildiğin gibi adım Nilsu Karabulut. Annem ve babamla burda yaşıyorum. Bir kardeşim yok. Ama olmasını her zaman istemişimdir. Nazlı ve Hirayı kardeşim olarak bilirim.Melis Bora ve Cenk var. Melisle Bora çıkıyorlar. Cenkse kendi halinde takılıyor.
Cenki duyunca sinirli bakışları ortaya çıktı. Bu bakışlarından çok korkuyorum. Konuşmaya başladı:
-Cenkten hoşlanıyor musun?
Bunu sorarken sesinde tedirginlik vardı.
+Hayır. Öyle bir şey olamaz. Daha önce erkek arkadaşlarım oldu ama Cenk bunların içinde olmadı. Peki sen hiç aşık oldun mu?
-Hayır üç güne kadar aşkı yaşamadım. Ama becerdiğim çok kız var
Sahilde biraz daha oturup konuştuk. Saat baya geç olmuştu.
+Ya saat baya geç olmuş. Benim gitmem gerek.
Ayağa kalktı ve konuştu.
-Peki sen bilirsin. Atla.
Diyerek arabasını gösterdi. Bende itiraz etmeyerek ilerledim. Ön koltuğun kapısını açıp oturdum. O da yerine geçti ve arabayı çalıştırdı. Bir şey konuşmadık. Ben yolu tarif ederken dikkatle beni dinliyor ve arabayı kontröl ediyordu. Çantama elimi attım. Fakat anahtarım yoktu. Allah kahretsin! Telefonumu çıkarıp Nazlıyı aradım açmadı. Diğerleri de bara gidicekleri için rahatsız etmek istemedim. Berkenin sesiyle irkildim:
-Geldik ufaklık. Burası değil mi?
+Evet ama benim anahtarım yok ve annemler Amerikada
Alay edercesine güldü ve arabayı çalıştırdı. Sordum:
-Nereye gidiyoruz?
+Benim evime gidiyoruz. Seni kapıda bırakamam.
-Ya hayır. Ben gelemem indir beni.
+Gelmek zorundasın ufaklık.
Haklıydı. Başka çarem yoktu. Berkenin evi sokakta yatmaktan iyidir. Değil mi??
