ნამჯუნი იუნგის მხოლოდ ოთხი დღის შემდეგ პოულობს, ისიც თავისივე სახლში. ლამის კარების შემტვრევა უწევს, რომ როგორღაც შიგნით შეაღწიოს. ბოლოს არკვევს რომ მხოლოდ სახელურის ჩამოწევა იყო საჭირო. იუნგი გაუნძრევლად წევს დივანზე, სახლში ზედმეტი არაფერია, გარდა ჟურნალების მაგიდაზე დაწყობილი რამდენიმე ბოთლისა, რომლის ნახევარიც ალკოჰოლისაა, დანარჩენი კი უბრალოდ კოლა.
- მეგონა მოკვდი,- მხარზე ეხება და ძლიერად ანჯღრევს,- მინდა სიფათი გაგიერთიანო დეპრესიული გოგოსავით რა ჯანდაბის გამო იქცევი?
იღრინება კიმი და კიდევ ერთხელ ძლიერად ჰკრავს ხელს.
- მანერვიულებ თანაც ძალიან,- ბუზღუნებს და ფეხებს იატაკზე აყრევინებს, თავად კი გვერდით უჯდება.- განა შემომხედავს.
საყელოში ავლებს ხელს და სახეს უსწორებს.
- გინდა დაგარტყა, რომ გონს მოხვიდე?- წუწუნებს და ხელს უშვებს, იუნგი კი ისევ ისე ვარდება დივანზე, როგორც იყო. ნამჯუნი ოხრავს, ხვდება, რომ რაღაც უნდა მოიფიქროს, რომ ასე ვერ გაგრძელდება.
- შემეშვი რა, მალე კარგად გავხდები,- ხმას იღებს მინი,- აი, სულ რამდენიმე დღეც და მორჩა დავივიწყებ.
- ნეტავ ვის ატყუებ, მე თუ საკუთარ თავს,- ატრიალებს თვალებს და სამზარეულოდან გამოტანილ ცელოფანშუ ცარიელ ბოთლებს ყრის.
- სერიოზულად, ყველაფერი რიგზე იქნება, სულ ყველაფერი,- ბურდღუნებს და იქვე ეძინება. ნამჯუნი აღარ აწუხებს, ტოვებს, რადგან სხვა ვერაფრით ეხმარება, მაშინ დაელოდება, როდის მივა თავად იუნგი მასთან.
მინი კიდევ სამი დღე ატარებს სახლში დროს, ნელ - ნელა წესრიგდება, რატომღაც თმას იჭრის. ყველა იმ სამკაულს იხსნის, რომელიც ჯიმინმა აჩუქა, მხოლოდ წითელ ძაფს იტოვებს მარცხენა მაჯაზე, სველ თმებზე კეპს იფარებს და ფეხით მიუყვება გზას.
- საით გაგიწევია?- ისმის ეზოს მეორე მხრიდან მისი ახალი მეზობლის, ჯონ ჰოსოკის ხმა.- ასე ადრიანად ჯერ არ დამინახიხარ გარეთ.
YOU ARE READING
MY NAME
Actionიუნგის სიყვარული სჭირდებოდა. თავიდან მხოლოდ მუსიკა იყო ის, რისთვისაც წლები იბრძოდა. პაკი კი ქარიშხალივით შემოიჭრა მის ცხოვრებაში და ამოსუნთქვის საშუალებაც აღარ მისცა. გაზაფხულის პირველი დღე იყო, როდესაც ჯიმინს შეხვდა, დღე, როდესაც ბიჭი იუნგის პირადი...
