İnsanların hepsi kendi içinde bir evrendir ve bir diğeri o evrenin içinde ne yaşadığını bilmez ...
Elif 'in en mutlu günüydü yıllardır hayalini kurduğu sonunda psikolog kliniğini açmıştı ve şu an içini mimarlar ile dekore ediyordu en yakın arkadaşı Eda iç mimardı Eda ve ekibi de yardım ediyordu. Eda ve ekibi biraz dinlenmek adına mutfaktan birer çay doldurdular ardından balkona geçtiler. Her biri bir yandan yorgunluk çayı içerken İstanbul manzarasını seyir ediyorlardı. Çay içtiler bir yandan sohbete daldılar, Eda kolundaki saate baktı saat 18:00'ydı daha sonra ekibindeki Demir' e hadi gidelim manasında bir bakış attı. Demir " Artık biz kalkalım geç oldu " dedi. Elif " Peki, nasıl isterseniz kapım her zaman açık " dedi. Eda " Sağ ol bebeğim bir dahakine sen bizim ofise gelirsin" dedi. Elif " Tamamdır anlaştık kuzucum" dedi. Eda ve ekibi oradan ayrıldı.
Elif baya yorulmuştu, bütün gün bir yandan heyecan bir yandan ise eşyaları yerleştirmek ile uğraşmıştı. Kendi tedavi odasına geçti kapıyı kapattı, hastaları ile sohbet etmek için aldığı kanepeye oturdu. Daha sonra derin bir iç çekti kanepe yattı ellerini kafasının altına koydu ve düşünmeye başladı . Başarmıştı evet bunu başarmıştı ama bunu yapmak için çok gayret ve çaba sarf etmişti. Elif bundan sonra hayatının artık ne kadar güzel olabileceğini düşünüyordu beklide gerçekten başarılı bir doktor olacak idi , insanların ruhuna dokunacak , zihinlerine ilaç olcaktı.
