'Rab' neydi?
Rab her şeydi, ama en çok da şuydu;
Nesîmî'nin derisini yüzmelerine rağmen yine de 'minnet eylemem' demesiydi.
Rab en çok, Mevlana'nın ayrılık sancısı içinde fellik fellik aranırken döktüğü gözyaşlarıydı.
O'nun, 'aşk bırakmaktan geçer' demesiydi.
Tecavüz edilen küçük bir oğlan çocuğunun yaşadığı travma sonucu erkekliğini kaybetmesiydi Rab.
Gören gözlerin, işiten kulakların mânâ arayışıydı.
Ve bunları bilip de yine de sevmekteydi en çok. Bir de bunun yaşamasına rağmen sevenleri var ya,
İşte öylelerinin ayaklarının altında ezileyim.
Mavi'nin türküsü.
Evet, Rab, bilmeden sevdiğim, gözlerimin açılacak olan perdesi, göz bebeğim; her şey demektir, ama en çok da buralarda saklıdır O bence. Bende saklıdır.
