MAKRUH

3.BÖLÜM

Merhaba.

Nasılsınız canlarım. 🥰😘

Bu bölümde biraz geçiş bölümlerinden oldu ama temelleri sağlam atalım.

Bölüm hakkında bol bol yorumlarınızı istiyorum. Bol bol sohbet edelim.

Başlamadan yıldıza basarsanız sevinirim.

Bölümü son kez bakmadan attım hatalarım varsa affola.

Keyifli okumalar.

.............

Hayatımda yaşadığım hiçbir anımda babam yanımda olmamıştı. Beraber hiçbir yere gitmemiş, baba kız tek bir anımız olmamıştı.

Ben küçükken parka bile gidemezdim.

Annem her seferinde okul sonrası eve gelmemi ister, ben de o çocuk aklımla onu üzmezsem benimle daha çok ilgileneceğini -gerçi sonuç yine değişmemişti ya- düşünüp eve gelir, ne sokakta ne de parkta oynamazdım.

Bu ben daha okula başlamadan da böyleydi, ne annem, ne babam ile ne parka, ne de herhangi bir yere gitmemişim. Annem dışarı çıkarken bile beni evde bırakır, uyumamı ya da çizgi film izlememi ister, beni yanında götürmezdi.

Ben küçükken sadece bir kere parka gitmiştim. Onda da bir çocuk saçımı çektiği için kavga etmiş, dövülmeme rağmen babamın gözünde ben suçlu olmuştum.

Babam ne çocukken ne de büyüdüğümde arkamda bir kez durmamış, bir kez bile beni savunmamıştı.

Ve şu an karşımdaki daha tanımadığı kızını koruyan kişi babaysa, benim yıllardır aynı evde yaşadığım adam kimdi?

Adamın çıkışıyla şok olmuş bir şekilde yerinde dikleşen babamla birlikte annem de ayağa kalkıp isminin Özge olduğunu tahmin ettiğim kıza baktı.

Yavaşça kızın yanına yaklaşıp koluna dokundu. Onu istiyorlardı. Bu bana git demesinden de belliydi.

Zaten beni en çok şaşırtan detaylardan biri de buydu.

Onlar bir kızın sorumluluğunu alabilecek insanlıkta değillerdi. Daha gerçeği öğreneli kaç dakika geçmişti ki kızlarına karşı içerinde sevgi oluşmuştu. Onlar aile olmayı bilmiyorlardı ki kızlarına karşı içlerinde sevgi oluşsun.

Ben şu an hiçbir şey hissetmiyordum karşımdaki biyolojik aileme karşı. Ben anne ve baba ne demek bilmiyordum.

Bana kimse öğretmemişti.

Anne ve baba ne demek bilmiyorken karşımdaki insanlarla nasıl bir bağımız olabilirdi ki. Onlar anne ve baba olmayı bilmiyorken nasıl içleri ısınabilirdi bir evlada. Ben mi fazla duygusuz düşünüyordum.

Belki de.

"Özge. biz seni tanımak istiyoruz. Bizimle gelip sende bizi tanımak ister misin?" diye soran annemle dudaklarım kıvrıldı dalga geçercesine. Olanlar o kadar garipti ki hangi söze şaşıracağımı şaşırmıştım. Galiba artık olanlara şaşırmamayı da öğrenmeliydim.

Özge annemin sorusuyla birlikte ilk önce ailesine sonra da annem ve babama bakmış, kararsız bir şekilde birkaç dakika sessiz kalmıştı. Biyolojik babam ise o süre boyunca Özge'nin gözlerinin içine 'arkandayım' der gibi bakmış, bir an bile gözlerini üzerinden çekmemişti.