Το καλοκαίρι του 2019!

Το Πρώτο αντίο

Όταν μπήκα στο σπίτι είδα την μαμά μου πολύ σκεπτική

Εγω: Τι έγινε μαμά?
Την ρώτησα

Μαμά : αύριο φεύγουμε έτυχε κάτι και πρέπει να πάμε Πειραιά έχω πρόβλημα με την άδεια μου.

Εκείνη την στιγμή δεν ήξερα τι να πω δεν είπα ούτε μια κουβέντα και νόμιζα πως κάνει πλάκα..

Την ρώτησα αν μπορούμε να κάνουμε κάτι γιαυτό και η απάντηση ήταν όχι.
Τότε νόμιζα πως τα πόδια μου δεν υπήρχαν καν.
Ήθελα να κλάψω μα δεν το έκανα.

Μαμά :Πήγαινε να χαιρετήσεις τους φίλους σου.

Είπε.
Και εγώ άνοιξα την πόρτα και καθώς το σώμα μου έτρεμε κατέβαινα τα σκαλιά της αυλής για να φτάσω στην πόρτα.

Τα παιδιά σηκώθηκαν και ερχόντουσαν προς τα εμένα πιστεύοντας ότι θα καθόμουν και άλλο να αράξουμε.

Ξεκλείδωσα την πόρτα και με ανάσα κομμένη είπα.

Εγω:Δεν θα κάτσω ήρθα να χαιρετήσω αύριο φεύγω. Και δεν θα ξανά γυρίσω η μαμά μου έχει θέμα με την άδεια της.

Στην αρχή νόμιζαν ότι κάνω πλάκα όμως δυστυχώς ήταν αλήθεια έπρεπε να φύγω.

Λίζα : Ναι αλλά θα ξανά έρθεις έτσι δεν είναι?

Και όλα τα παιδιά μαζί ρώτησαν

'Έτσι δεν είναι?'

Τους είπα δεν νομίζω
Και ξαφνικά όλοι μαζί δημιούργησαν μια μεγάλη αγκαλιά και εγώ ήμουν στο κέντρο.
Αντίο τους είπα
Και ξεκινήσαμε όλοι να κλαίμε.

Μέχρι εκείνη την στιγμή δεν ήξερα ότι και για εκείνους ήμουν σημαντική.

Ο Μάξιμος έφυγε και πήγε πιο πέρα ήθελε να μου πει αντίο ξεχωριστά.

Με άφησαν τότε όλα τα παιδιά και μου άνοιξαν δρόμο να πάω.
Με πήρε αγκαλιά και ένιωσα πως δεν είχα ξανά νιώσει τόση αγάπη ποτέ μου.

Εγώ:  Αύριο φεύγω χαίρομαι που σε γνώρισα δεν θα χαθούμε.

Μάξιμος : θα τα ξανά πούμε θα το δεις.
Να ξανα έρθεις οπότε μπορείς.

Τους είπα δυνατά άλλο ένα αντίο και μπήκα στο σπίτι κλείδωσα και είχαν πάει όλη τους γύρω από την πόρτα είχαν βάλει τα χέρια τους στην μάνδρα και έκλαιγαν τότε βγήκε έξω η μαμά μου είδε ότι γινόταν και πόσο χάλια ήμασταν όλη..

Το βράδυ έφυγε και ήρθε το πρωί που έπρεπε να ξεκινήσουμε για Πειραιά.

Τα παιδιά ήταν έξω από το σπίτι να παρακαλούν την μαμά μου να μην φύγουμε
Ξανά είπαμε αντίο μιας και δεν γινόταν άλλιος και φύγαμε...