(Unicode version ☘️)
နောက်တနေ့မနက်တခုမှာတူကြီးတွေအိမ်ရှေ့ကွပ်ပစ်မှာထိုင်ပီးအကြမ်းရည်နဲ့လက်ဖက်နဲ့စားလျက်လေးလေးက
"ဟိုကောင်...လရောင်..!"
"ဗျာ...လေးလေး!"
"မင်းဒီရွာမှာချစ်သူရနေပီမလားး?"
လရောင်ရယ်အကြမ်းရည်အားသောက်ဖို့ပြင်နေချိန်လေးလေးကမေးတော့မျက်နာကြီးရဲတတ်လာကာပြန်ဖြေပေးလိုက်သည်
"မ...မရှိပါဘူး"
ပြောတော့လေးလေးကမယုံသလိုအကြည့်နဲ့လရောက်အားးစိုက်ကြည့်လာလေသည်
"အိမ်းးရှိရင်လည်းပြောပေးစားမလို့"
"မရှိ...ပါဘူးဆို"
"အေးပါအေးပါ"
ဒီလိုနဲ့ဒေါ်လေးကြည်ကရောက်လာပီလေးလေးနဲ့စကားဖောင်ဖွဲ့နေကြချိန်
"လေးလေးတို့ပဲပြောကြတော့နော်ကျနော်ရေအိမ်သွားမို့"
"အေးအေး"
အိမ်ရှေ့၌ရှိင်းနောင်ရောက်လာပီးဒေါ်လေးကြည်တို့အိမ့်အနောက်နားကကောက်ရိုးပုံတွင်စောင့်နေမယ်လို့ဆိုပီပါးစပ်လေးလှုပ်လက်လေးနဲ့ဟန်ပြနေတာကြောင့်လရောင်လူကြီးတွေမသိအောင်ထွက်လာသည်
လရောင်ကောက်ရိုးပုံနားရောက်တော့ကုတ်ကုတ်ေးနဲ့ထိုင်စောင့်နေသောမောင်
"မောင်..!"
"ဟီး'လာလေ့"
"မောင့်ကိုဘယ်လိုပြောရမလည်းဒီရက်ပိုင်းခနခနမတွေ့ပါနဲ့ဆို"
ပြောပီးရှိင်းနောင်ဘေးဝင်ထိုင်လေရဲ့
"လွမ်းလို့ပါရယ်စိတ်ဆိုးသွားသလားဗျာ"
ဘေးမှာထိုင်နေတဲ့လရောင်ရဲ့လက်လေးကိုကိုင်ကာမေးတော့
"စိတ်မဆိုးပါဘူးဒါပေမဲ့စကားနားမထောင်လို့စိတ်ပျက်တယ်"
စိတ်ပျက်တယ်?ကျုပ်ကအဲ့လောက်တောင်ဆိုးလားဗျာလရောင့်ပေါ်ကျုပ်ဆိုးမိတယ်ထင်ပါ့ရဲ့လေ
"စိတ်တော့မပျက်ပါနဲ့ဗျာ..
မောင်ကလရောင်ကိုမမြင်ရရင်မနေနိုင်လို့ပါဗျာ"
YOU ARE READING
ယော်...ခက်ပြီ (Complete)
Short Storyပထဆုံးစဖတ်သူများအနေဖြင့် စာမပြင်ရ သေးတာရယ်ကြောင့် အမှားများစွာရှိ နေပါတယ်အဆင်မပြေတဲ့ စာဖတ်သူများအား မဖတ်သေးရန် ပြောပါရစေဗျ 7.1.2022 ☞︎︎︎ 16.3.2022
