Adımlarım gittikçe hızlanıyordu, kalp ritmim gibi. Koşuyordum kurtulacağım umuduyla. Arka arkaya silah sesleri geliyor, git gide nefessiz kalıyordum. Tek duyduğum silah sesi ve ayaklarımın üstüne basıp kırdığı dalların sesiydi. Uzun süre koştum arkama baka baka ilerledim. Bacaklarım git gide daha çok sızlıyordu. Son kez arkama baktım ve, birini görmediğimde durdum. Nefesim kesiliyor boğazım düğümleniyordu. Kendimi yavaşça yere bıraktım. Bacaklarımdaki ağrı vücuduma yayılıyor gittikçe büyüyordu. Titreyen ellerimle önüme gelen saçlarımı geriye ittim. Derin nefesler alıp veriyordum ama nefes almak kalbimi sıkıştırıyordu. Bir süre öylece oturdum ve ayağı kalkacak gücü bulduğumda yavaş yavaş ayağı kalktım. Nereye gideceğimi ne yapacağımı bilmiyordum. Adam hala peşimde miydi değil miydi? Aileme bir şey yaptı mı ne oldu? Nereye gideceğim ? Kafamda bir sürü soru dolanıyordu ve hiç birine ne anlam nede cevap verebiliyordum. Ormanın neresinde olduğumu bile bilmiyordum. Etrafıma baktım ve bir şey görmemek benim gözümü dolduruyordu nereye baksam ağaç ve börtü böcek vardı. Havanın yavaşça kararmaya başladığını gördüm. Nereye gideceğimi bilmiyordum bu yüzden strese kapılmıştım.
Elimi sıkıp ağlamaya başladım. Tırnaklarım elimin içine batıyor çığlık atmak istiyordum ama peşimde olmalarından korkuyordum. Çaresizce titreyen vücudumla bir adım attım. Yavaş yavaş ilerliyordum. Nereye gittiğimi nereye gideceğimi bilmeden. Hava kararırken bir taraftan da soğumaya başlıyordu. Hiçbir şey yoktu. Ne bir ev ne bir ateş. Yüzüme vuran sert rüzgar daha çok titrememe sebep oluyordu. Yıldızlara bakarak boş boş ilerlerken bacağıma bir şey çarptı ve yere devrildim. Kafamı yere vurmuştum. Sızlayan kafamı okşayıp ayağı kalktım. Yere baktığımda yüksek bir çığlık atıp geri sıçradım. Elime ağzımı kapattım tekrar titremeye başlamıştım. Gözüm kocaman açılmıştı. Yerde tam kalbinden vurulmuş bir ceset vardı. Ölmüş müydü? Kim öldürdü? Ne zaman öldü? Katili burada mı?. Kafamın içindeki sorular tekrar başlamıştı. Elimi kafama götürdüm ve art arda vuruyordum, neden vurduğumu bile bilmiyordum sadece yapıyordum. Yaşıyor mu diye bakmak için yavaşça yanına gidip eğildim, boynundan nabzına baktım. Yaşamıyordu. Ellerimi direkt üzerinden çektim. Gördüğüm şeyin ceset olduğuna inanamıyordum. Ne yapacağımı bilemedim ve bir taraftan da gördüğüm şeyin karşısında ağlıyordum. O kadar çok şey yaşamıştım ki artık ne yapacağımı ne hissedeceğimi bile bilmiyordum. Sadece göz yaşlarının gözümden akmasına izin veriyordum. Yere oturmuş cesete bakarak ağlıyordum. Bir anda aklıma annemin ,babamın ve kardeşimin ölüp ölmediğini düşünmeye başladım. Vücudum kendi kendine alarm veriyor gibi içten ve dıştan titriyordu. Salmıştım her şeyi belki yaşadıklarım rüyadır diye de düşünüyordum bir yandan.
Öylece dururken bir dal sesi çıktı. Korkup arkamı döndüm. En büyük çığlığı şimdi atmıştım. Ormanda kaçtığım adam arkamdaydı. Onu görüp ayağa kalkmam bir oldu. Bir saniye bile düşünmeden kaçmaya çalıştım ama beni sıkıca kolumdan tuttu. Kolumu bırakması için ona yalvarıyordum ama beni duymuyordu bile.
+Bırak yalvarırım bırak lütfen. Yalvarıyordum beni öldürmemesi için. Gözyaşlarım ardı ardına geliyor hıçkıra hıçkıra ağlıyordum. Kolumu çekmeye çalışıyordum ama bırakmıyordu. Olduğum yerde kıvranıyordum. Tek bir kelime etmedi. Beni sıkıca tutup belinden silahı çıkardı. Anlıma yasladı. Kalbim delice çarpıyor sesimin çıktığı kadar bağırıyordum. Beni hiç düşünmeden öldürecekti. Yolun sonu muydu?. Umudu kesmek nedir bilir misiniz. Artık yolun sonuna geldiğinizi anlayıp. Sadece ne olacaksa onu beklemek. Bende öleceğimi anlayınca sadece ölümü bekledim. Kurşunun silahtan çıkıp kafamı delmesini kalbimin bir daha atmayışını bekledim. Vücudum titremeyi bıraktı, oda pes etmişti ,teslim olmuştu kadere.
Silah sesi patladı. Gözümü sıkıca kapattım. Titredim. Ama kalbim hala delice atıyordu. Bir dakika kalbim delice atıyordu yani ben ölmemiştim. Ne olduğunu anlamadan gözümü yavaşça açtım. Karşımda 4 kişi bana bakıyordu ,tam ortada olan kişinin elinde silah vardı. Yere baktım ve beni öldürmeye çalışan adamın ceseti duruyordu. Kalbim silahtan değil yaşadığı ve gördüğü şeylere anlam verememekten duracaktı. Ne olduğunu anlamadım 1 dakika içerisinde o kadar çok duygu yaşadım ki beynimdeki sorulara cevap verememeye başladım ve sorular gittikçe artıyordu. Kafamı tekrar kaldırdım. Elinde silah olan çocukla göz göze geldim. Hızlıca nefes almaya başladım. Az önce ne olmuştu. Kurtulmuştum ama neden? Karşımdaki kişiler kimdi?
