Ikawalong Kabanata:
P A G T A T A G P O
K I A
“Good evening, everyone!” Riva greeted as she stepped on the mini platform the organizers had set up for her. “I would like to take this opportunity to say thank you for coming. It means a lot having all of you here with me as I celebrate my 25th birthday. ‘Yong iba sa inyo, taon-taon kong nakakasama at siguradong kilala ninyo kung paano ko i-celebrate ang bawat birthday ko…” Hindi ko na ganoon pang naintindihan ang sinabi niya dahil nagawi ang tingin ko sa isang table. All those other people are conversing with each other, except this man. That man from the bridge a few weeks ago. I could never forget his silhouette. I may not know exactly the details of his face, but his mere presence tells me that it was him. The mixed up emotions I’m feeling is enough for me to know that it was him.
“Wherever you are, Ms. Kia Amara Villaverde, come up on stage or I’ll drag you here myself.” That was when I got back to my senses. Agad akong napatingin sa harapan habang medyo nasisilaw pa dahil sa akin pala nakatapat ang spotlight.
Wala na akong choice kung hindi ang tumayo sa kinauupuan ko. Para pa nga akong matutumba dahil nanghihina ang tuhod ko. That guy… why does he have this great effect on me? I walked towards the stage and smiled as if I understood what’s going on.
“So yeah. Here she is, everyone. My ever supportive best friend, Ms. Kia Amara Villaverde!”
-
“Nagagalak talaga ako sa tuwing may mga pagdiriwang sa ating lugar. Maigi’t napapayag ni Lucine ang aking ama’t ina na isama ako rito,” turan ko habang kausap ang isang kakilala. Hindi ko siya matalik na kaibigan ngunit kinausap niya ako at hindi ko naman magagawang hindi siya pansinin.
“Mabuti nga’t naparito ka, binibini.” Ngumiti ito sa’kin. Naiilang ako sa ngiting iyon kung kaya’y nagpaalam na ako at hinanap si Lucine sa kumpol ng mga tao.
Nang mamataan siya ng aking mga mata ay kaagad akong humakbang papalapit sa kaniya. Mayroon siyang kausap na dalawang lalaki. Si Juanito ang isa. Kilala ko siya dahil kaibigan ni ama ang mga magulang nito. Kakilala ko na rin siya simula pagkabata kung kaya’t naging magkaibigan na rin kami. Ang isa naman ay… hindi ko kilala ngunit nakakabighani ang kaniyang makisig na mukha at tindig. Tila pinamulahan ako ng pisngi sa naisip.
Lumapit ako sa kanila at ngumiti nang pagkatamis-tamis. Tulad ng palaging itinuturo ng ina na maging magiliw sa mga tao.
“Raya halika," turan ni Lucine nang natanaw niya akong papalapit. “Nais kong ipakilala sa’yo ang taong nagdiriwang ng kaniyang kaarawan ngayon. Ito ay si Ginoong Felizardo Sebastian ngunit maaari mo rin siyang tawagin bilang Eli. Eli, ito ang aking matalik na kaibigan na si Hiraya Abadiano ngunit maaari mo naman siyang tawagin bilang Raya.”
Ngumiti ako sa kaniya at yumuko. “Magandang gabi, ginoong Eli.” Nagtama ang aming mga mata, tila ako’y nalulusaw sa titig niya ngunit hindi ko iyon ipinahalata.
“Magandang gabi, binibining Hiraya. Ikinagagalak ko na ika’y makilala.”
Tila himig sa tainga ang boses niya at tila rin nais ko itong ulit-uliting pakinggan.
![AQR1: A Peerless Genius from Two Cities [COMPLETED] by wittywinty](https://img.wattpad.com/cover/174974577-80-k812634.jpg)
“Ikinagagalak ko rin,” sagot ko habang itinatanong sa aking isipan kung umiibig na ba ako.
“Girl, ano na?” Bulong sa akin ni Riva na nagpabalik sa akin sa katinuan. Napailing ako at pilit iwinaksi sa alaala ang mga pangyayaring iyon. Even in a daydream, those lovers visit my consciousness. Agad akong bumaba sa stage at dire-diretsong lumabas ng venue. I can’t contain the heavy beating of my heart. Why does it feel so nostalgic and melancholic at the same time?
Why do I feel like I’ve known him for a long time? Why am I longing for him? Why am I feeling like I have loved him for all my life? Loved… is it really the right term to describe this feeling?
Hinihingal ako nang tumigil sa paglalakad, saka ko lang napansing nasa gitna pala ako ng kalsada at medyo malayo na sa party. I removed my heels because my feet are hurting. Umupo ako sa may sidewalk, trying to realize what has just happened.
I removed my mask and put my palm on my face for a moment. When I removed it, I saw a man standing beside me. His mere presence just makes my heart beat even faster.
“Kia,” he called my name in a whisper. That enough sent chills to my whole being.
“You probably heard my name right there.” I tried to act like I wasn’t affected with his presence. Umupo siya sa tabi ko at hinubad rin ang kaniyang maskara. That’s the first time I can clearly see his face out of all the other moments I coincidentally saw him. I unconsciously examined his face. His dark skin tone was all perfect for his features, pointed nose and rosy lips. His eyes are expressive and the moment I looked at it… I’ve been brought into another dimension.
Mahal kong talaarawan,
Hindi ko maipaliwanag ang nararamdaman ko ngayong araw. Kagagaling ko lamang sa kaarawan ng matalik na kaibigan ni Ginoong Juanito na aking kaibigan. Batid ko naman na ako’y nagagalak tuwing may pagdiriwang sa aming bayan dahil iyon lamang ang mga pagkakataon na nakalalabas ako na hindi kasama sina Ama at Ina. Mabuti nga’t napapayag ni Lucine sina Ama na ako’y maisama. Alam mo ba, kanina’y nakilala ko si Ginoong Felizardo. Eli, Eli ang kaniyang palayaw at siya ang nagdiriwang ng kaniyang kaarawan sa araw na ito. Napakakisig niya ngunit tila ba ay may mabigat siyang dinadala. Nakikita ko iyon sa mga mata niya. Wari ba’y napakalungkot ng buhay niya. Ngumingiti siya upang batiin ang mga panauhin niya ngunit basa ko sa kaniyang hindi iyon tunay.
Ngunit, sapat bang sabihing iniibig ko na siya kaagad gayong kakikilala ko pa lamang sa kaniya? Ito na ba ang pag-ibig? Ang sabi ni Lucine ay umiibig ka na kung lumalakas ang tibok ng iyong puso sa tuwing makikita mo siya. Ganoon nga ba ang naramdaman ko?
Tulungan mo naman ako, nais kong mahanap ang kasagutan.
Nagmamahal,
Hiraya
“Kia?” I was taken aback when I heard his voice again.
“A-ano nga ulit ‘yon?” Tanong ko. “I spaced out, sorry.”
“Tinatanong ko kung bakit ka umalis sa party kanina,” he asked. “Uhm… is there something wrong?”
Umiling ako. “Hindi ko rin alam. I just felt like I needed some air. Hindi ko nga namalayang umabot na ako dito. Bakit mo pala ako sinundan?”
“Will you believe me when I say that I have been seeing you multiple times already?”
I smiled at the statement and averted my gaze somewhere else however acknowledging what he just said.
“Yes, same goes here.”
An awkward silence surrounded us after that. Walang nagsasalita, only the wind whispers to us as if it gives each other’s messages to each other.
“Have you… felt like you’ve known me the first time you saw me?” Tanong niya sa’kin. He wasn’t looking at me, nakatitig lang siya sa kawalan.
“I did, do you?” Tanong ko pabalik pero hindi ko siya hinintay na sumagot bagkus ay nagpatuloy sa pagsasalita. “That night on the bridge… I felt so many mixed up emotions. Ikaw ‘yon, hindi ba?”
He nodded. “Whenever I see you, pakiramdam ko may malalim na koneksiyon sa pagitan nating dalawa. It’s unexplainable."
I nodded because I always felt the same when I see him.
"Maniniwala ka ba sa akin kung sasabihin kong pinipinta ko na ‘yong tulay na ‘yon even before I discovered it?”
My eyes widened in shock. So, it was him? Eana’s brother and the painter behind the masterpiece in Riva’s house? He’s that guy?
“Is Eana your sister?” Tanong ko.
“How’d you know?” Gulat na tanong niya.
“We met one time sa branch ng clothing line na pinata-trabahuhan ko. I bought the dress she used for her theater performance. I was there when she performed. Inaaya nga niya ako sa dinner ata, but I have things to do so I refused.”
“So that was you…”
“I want one of the bridge’s paintings of you. Do you have another?” Tanong ko, I grabbed the opportunity since that was the original plan when I heard that Riva invited the painter of that painting.
“I actually have a lot. I can give you one.” He said, smiling.
Sasagot pa sana ako pero nag-ring na ang phone ko. It was Riva.
“Girl, sa’n ka? Nakakaloka ha! Iniwan mo ako sa mismong party ko? Magtatampo na ako niyan!” She said in the other line. I don’t really know if she’s shouting because of the crowd or because she’s upset.
“I’m going back there," sagot ko na lang bago diretsong pinatay ang tawag.
Tumingin ako kay Eos. “It was Riva. Hinahanap na niya ako and probably you since she’s eager to introduce us to each other.”
Tumango lang siya. Tumayo na ako ipinagpag ang dress ko. Nagsimula na akong paglakad at hindi na siya inaya but he walked with me, anyway.
“Ano palang pangalan mo?” I asked.
“Eos. Eos Mendoza.” He answered. “Kia Amara Villaverde?”
“Yes, Kia Amara Villaverde. You can call me Kia. Well, you already called me that.”
He smiled while slightly massaging his chin. “Nice to meet you, Kia.”
“Nice to meet you too, Eos."
