"Yeryüzü üzerinde yapılan her şey, boşluk içinde bir doluluk yanılsamasından, Hiçlik' in esrarından gelir." Benim gibi siz de Emil Cioran'ın bu kitabını hazırlıksız okuduysanız/ okuyacaksanız ve her şeyi reddedebilen (kendisine göre bu da bir yanılsama) bir bakış açısıyla yazılan satırlarına alışık değilseniz biraz şaşırabilirsiniz, hatta kendisinden birazcık nefret bile edebilirsiniz. Zira kitap boyunca bu belirsiz ve ahkam kesen sözler kafanıza tokmakla vuruluyor resmen... Bu kitap, hani eskiler ismiyle müsemma derler ya, hah öyle işte..okurken siz dahil etrafınızdaki her şeyin çürüdüğünü hissedebilirsiniz(ben hissettim)... Kitabın kısa kısa bir çok yazıdan oluşan durağan yapısı sizi düşünmeye ve bazen de enerjinizin tükenmesine itebilir...fakat bu kitapta dikkatli bir okuyucu için neredeyse her bir yazıda bireye ya da topluma dair- bazı yazılarda tarihsel bir bağlamda- bir çok tespitte bulunuluyor. Tabi benim gibi gelenekçi bir okuyucu için kitabın yarısı yazardan nefret etmekle geçtiğinden yazarın bir çok tespitine gerçek anlamda dikkat edemedim, zira yazıların içindeki doğrulara katlanamayışım bir süre onları okuyormuşum gibi yapmama sebep oldu. Tabi muhafazakârlık da bir yere kadardı, zira kitabın sonlarına geldiğimde Emil Cioran' a doyamadığımı fark ettim. Onun yüzüme çarptığı her bir sözü kendisinden tekrar işitmek istemiştim galiba. Hatta o kadar ki "...zira can sıkıntısı hiçbir inanç adına yaşamayıp hiçbir inanç adına ölmeyenlerin çektikleri azabın adıdır." cümlesini okurken duygulu anlar yaşadığımı söyleyebilirim. Son sayfalarda söylediği bir sözdü bu, belki de ona veda edeceğimi düşündüğüm için duygulanmış olabilirim, bilemiyorum... Zaten okurla yazar arasındaki gizemli ilişki, herhalde böyle anlarda ortaya çıkıyor. Belki de her okur kendi yazarını, her yazar kendi okurunu buluyor ve böylece bu gizemli ilişki ortaya çıkıyordur... Cioran bu son sözlerime ne derdi acaba ? Bilemiyorum. Yine kendine has yanılsama kuramını öne sürerdi galiba. [kuram mı dedin sen, tabi ki bu da bir yanılsama ;) ]
