asıl sorun biz miydik?

Bölüm 1

13 Kasım 2012. Gözlerimin önünde ölümünü izledim. Benim yüzümden hayattan kopuşunu izledim tek damla göz yaşı dökemeden, ağzımı açıp yardım isteyemeden...

---------------------------------------------------------------------------------------------------------------------

Ceren kızım senin sıran dedi sekreter abla. Yine sabahın körü, asla işe yaramayan psikiyatrımla olan görüşmeme gelmiştim. Sessiz adımlarla Can abinin odasına doğru yürümeye başladım. "Hoş geldin Ceren" dedi Can abi. Kafamla onaylayıp her zaman oturduğum yere geçtim. Yaklaşık 45 dakika süren işkencenin sonuna gelmiştik nihayet, yine tek kelime etmemiştim. Tam kapıdan çıkacaktım ki Can abi haftaya seni biriyle tanıştıracağım dedi. Kafamı iki yana salladım istemezmiş gibi. Benim taklidimi yaptı, konuşmadı. Beni böyle konuşturabileceğini sanıyordu sanırım. Beni almaya gelen annemin arabasına bindim ve eve doğru gitmeye başladık.

Kazanın üstünden 9 yıl geçmişti. Konuşmadan, sadece beden dili ile anlaştığım 9 sene. Gerçekten her gün boyunca annem, psikiyatrım ve kalan 2-3 arkadaşım konuşayım diye ellerinden gelen her şeyi yapmışlardı. O günden sonra konuşmayacaktım, konuşamazdım; anlayamadılar. Şu an konuşmayı denesem belki ağzımdan bile çıkamayacaktı kelimeler. Çok uzun zaman olmuştu. İnsanlar benim bu sessiz halime alışmışlardı günden güne. Okulda bana sunum ödevi verilmiyordu, onun yerine ben yazıyordum ve bir arkadaşım benim için sunuyordu. Eğer bir soruyu cevaplamak istersem doğru cevabı bir kâğıda yazıyordum. Evde de annemle anlaşma yöntemi bulmuştuk. Ya el işaretleri ile ya da kafamızla anlaşabiliyorduk. Basketbol oynadığım takımda ise koçum ve takım arkadaşlarım beni anlayışla karşılıyorlardı. Bazen zorluklar yaşasam da hiçbiri aşılamayacak şeyler değildi. Aşılamayacak olanı 9 yıl önce yaşamıştım nasıl olsa.